Autisme kenmerken bij volwassenen
Hoe kan het dat een volwassene ‘ineens’ autisme blijkt te hebben? Soms realiseert een ouder van een kind met autisme zich dat er wel heel veel overeenkomsten zijn met de eigen jeugd: problemen op school, sociale onhandigheid en een vertraagde taalontwikkeling. Een belangrijk criterium voor de diagnose autismespectrumstoornis (ASS) is dat de kenmerken al op jonge leeftijd aanwezig moesten zijn. Vaak blijkt uit verhalen van ouders en familieleden dat er wel iets aan de hand was, maar nog niet voldoende werd (h)erkend. In de loop der jaren heeft de normaal- of hoogbegaafde volwassene met autisme geleerd om bijzonder gedrag te camoufleren of compenseren, maar dit kost veel moeite en energie.
Bovendien wordt het maatschappelijke leven steeds complexer. Mensen met autisme lopen daardoor sneller vast in het dagelijkse leven dan vroeger het geval was. Door de verbeterde diagnostiek en de toegenomen bekendheid wordt autisme steeds vaker herkend bij volwassenen die vroeger omschreven zouden worden als bijzonder, egoïstisch, lui of dom. Ook werd in het verleden nogal eens een verkeerde diagnose gesteld, zoals een depressie of schizofrenie.
Partners van mensen met een vermoeden van autisme hebben vaak allang in de gaten dat er iets aan de hand is. Een juiste diagnose kan wederzijds begrip bevorderen en de relatie hechter maken. Het geeft een beter begrip van het eigen handelen en de mogelijkheid tot het volgen van training, behandeling en therapie. Onderstaande opsomming is dan ook – net als bij de andere leeftijdscategorieën – slechts een indicatie. Bij sterke vermoedens van autisme is het dan ook raadzaam om een doorverwijzing naar een psychiater te vragen bij de huisarts. Deze kan aan de hand van onderzoek vaststellen of er inderdaad sprake is van autisme.
Kenmerken autisme bij volwassenen
- Maakt weinig oogcontact met anderen
- Herkent non-verbale signalen niet altijd
- Begrijpt dubbele boodschappen niet, neemt taal vaak letterlijk
- Over- of juist ondergevoelig voor sensorische prikkels (geluid, licht, smaak, tast)
- Moeite om leven te organiseren en structureren, toekomstplannen te maken
- Problemen bij het voeren van de thuisadministratie
- Werkt slecht in teamverband
- Werkt vaak onder het eigen niveau
- Realiseert zich vaak niet wat de drijfveren van de ander zijn, weinig inlevingsvermogen
- Vasthoudend aan eigen overtuiging, niet snel bereid tot het sluiten van compromissen
- Komt bij spanning moeilijk uit zijn/haar woorden, gaat stotteren of klapt dicht
- Problemen met aangaan en onderhouden van vriendschappen en relaties
- Kan slecht inschatten welk gedrag sociaal acceptabel is en slaat vaak de plank mis.
- Houdt niet van geklets over ditjes-en-datjes, beperkt communicatie tot de essentie
- Hoort niet altijd alles wat er gezegd wordt en vergeet dingen die de interesse niet hebben
- Sterke behoefte aan routine en regelmaat
- Sterke behoefte aan duidelijke instructies, met name op het werk
- Sterk vasthoudend aan eigen planning, raakt van slag als deze door anderen verstoord wordt
- Kan slecht tegen veranderingen in de leefomgeving
- Brengt graag veel tijd alleen door
- Kan helemaal opgaan in een bepaalde activiteit of hobby, op het obsessieve af
- Obsessieve rituelen, zoals boeken altijd in zelfde volgorde neerzetten
- Zeer goed oog voor detail
Meer weten over dit onderwerp? Boekentip!
Nog niet uitgelezen over autisme bij volwassen? Klik dan hier om verder te lezen.
Wat een zorgvuldige, bruikbare beschrijving van autisme en hoe je het ontdekt. Beter dan op de site van de NVA! En ook de lay-out is prettig rustig.
Dank hiervoor.
Ik vind het juist totaal onbruikbaar.
Er kunnen zoveel redenen zijn waarom mensen juist die dingen doen of juist laten die in dit lijstje opgenoemd worden. Daarnaast gaat het ene punt vaak samen met een ander punt uit de lijst, of het ene is het gevolg van het ander. Autisme heeft met onbewuste impulsen te maken.
Gereserveerdheid daarentegen heeft met beredeneerde keuzes te maken. Daarnaast is er de sociaal-economische factor die mensen langdurig kan marginaliseren, zodat je een soortgelijke lijst kunt maken.
Conflicten kunnen ook aanleiding geven dat gedrag uitmondt in wat er in deze lijst genoemd staat.
Hoe gemakkelijk het is om mensen bij voorbaat in een hokje te proppen.
Dit is gewoon een lijst met een opsomming van mogelijke kenmerken.
Je moet echt niet voldoen aan de ganse lijst..
Ik herken enorm veel van mezelf in die lijst.. zeker omdat bepaalde elementen ook voorkomen in de lijst van HSP.
Acceptatie is de eerste stap… maar ook een erg moeilijke en niet alleen voor jezelf maar nog meer voor jouw directe omgeving.
Daarom moet een diagnose ook gestelt worden door een psychiater die gespecialiseerd is in ontwikkelingsstoornissen.
Beste m van veen,u snap dus niet hoe autisme werk want het verhaal vertel precies hoe het is voor een autist en ik mag u dit zeggen als autist zijnde.mvg m wilde
Ik ben het hier mee eens,
Als we de diversiteit van mensen beter kunnen accepteren hoeven er niet zoveel een stempel te krijgen en door een deel van de maatschappij weggepropt te worden.
Ieder mens heeft sterke en zwakke kanten, leer daarmee leven.
Als iemand niet in het hokje gepropt word is het simpeler om sorry te zeggen als er een ander gekwetst word, want ja , ook ieman met autisme weet dat echt zelf wel!
Helemaal mee eens!
Het is vaak niet wat het lijkt..
Daarom moet een diagnose van ASS gesteld worden door een psychiater die hierin is gespecialiseerd. Dan is er achteraf geen discussie over die diagnose en bijbehorende kenmerken.
Want onduidelijkheid is heel erg vervelend voor iemand met ASS.
Sorry hoor maar mr of mevr van veen heeft er dus niet veel van begrepen en als autist heb ik enig recht van spreken.dus als je wrgens de ballen verstand van hebt is het mismisschien beter om je commentaar bij te houden of je eigen eerst in te lezen.
Beste heer/mevrouw Van Veen,
U gebruikt mooie, moeilijke woorden, maar het is duidelijk dat u geen idee heeft wat autisme is. Autisme is een stoornis in de verwerking van informatie, inkomende zowel als uitgaande.
Bij de lijst met eigenschappen staat niet dat iedere autist alle genoemde eigenschappen heeft/ervaart.
En waarom is “in hokjes proppen” zo erg? Ik persoonlijk ben nog nooit zo blij geweest als toen ik eindelijk het juiste “hokje” gevonden had. Na de diagnoses van mijn zonen, werd ik ook onderzocht.
Mensen in hokjes plaatsen gebeurt sowieso altijd. Ik ben in mijn leven -ondanks een succesvol afgesloten universitaire opleiding- al in zoveel andere “hokjes” geplaatst: dom, asociaal, stupide, egoïstisch, egocentrisch, kluizenaar, achterlijk, debiel….. en zo zijn er nog vele meet. Nu ik dus het juiste “hokje” gevonden heb, nl. autisme, is dat voor MIJZELF heel belangrijk, omdat het verklaart waarom ik ben zoals ik ben. Door dat “hokje” heb ik weer vertrouwen in mezelf en hoef mezelf niet steeds af te vragen waarom ik “het weer fout doe”. Door de diagnose (mijn hokje) heb ik eindelijk de hulp gevonden die ik al jaren zocht. Zonder “hokje” geen passende hulp. En autisme is vaak niet “zielig” of “vreselijk”. Mijn kinderen weten dat autisme ook voordelen heeft!
EEN HOKJE IS ALLEEN ERG ALS JE JE SCHAAMT VOOR WIE JE BENT OF VOOR WIE BIJV. JE KIND/PARTNER IS.
Ons helpen de hokjes te mogen zijn wie we zijn en juist andere, verkeerde “labels” te vermijden.
Wauw….goed beschreven…super. maar helaas wil niet iedere asser het van zichzelf weten. ..ontkenning. .het ligt aan de ander. Geweldig van jou..als je er zelf duidelijk over bent..Is de omgang met anderen..en anderen met jou ook veel fijner. Goed zo !!!
Brandi,
Hoezo “helaas” wil niet iedere asser het vanzichzelf weten? Wilt u weten wat er in uw hersenen mankeerd als u het had en u continue er druk om maken (indien u die karkantereigenschap zou hebben)? Dat is niet persee ontkenning. Beeld u eens in dat uzelf de kans had om te weten wat de beperkingen zijn van uw brain? Van de ene kant is dat inderdaad opluchtend, van de andere kant weet u gewoon dat het een eigenschap is dat niet perse gewaardeerd wordt. Men geeft u al snel de stempel en hun gedrag veranderd al snel naar u toe, al bent u dezelfde persoon, puur omdat u verteld heeft wat u heeft. U kunt het verzwijgen, maar is dat niet net “ontkennen” of “ontkrachtigen” aan kennissen, vrienden en familieleden?
Niet iedereen komt er graag mee af en in mijn mening moet dat MINSTENS net zo hoog gerespecteerd worden als zij die dat WEL willen weten en WEL openbaarlijk aankaarten.
Waarom iedereen hetzelfde maken, Brandi? Vertel me dat eens ?
1. het kost iemand met ass juist veel moeite om telkens als afwijkend te worden beschouwd. Derhalve maakt een ass-er zich minder zorgen en is minder energie kwijt aan wel-of-niet ná een diagnose.
2. een diagnose is handig voor de persoon zelf, wat een ander er van vindt of mee doet is buiten de controlesfeer van degene die de diagnose heeft gekregen.
3. Brandi stelt in het geheel niet voor iedereen hetzelfde te maken, maar wenst een ieder toe te weten wat hij of zij mankeert, zodat hij of zij een beter vervuld leven kan hebben.
Uw reactie lezende maak ik mijzelf ook een beeld van u, dat is logisch. Dat is een natuurlijk proces. Wat een ieder met dat proces doet, is een tweede. Ik zou bijvoorbeeld kunnen opmerken dat u niet accuraat bent gezien de veelheid van taalfouten, graag de eigen mening voor die van anderen plaatst, meningen persoonlijk opvat en daar emotioneel op reageert. Waardoor ik uw mening dan weer niet al te serieus neem. En gezien het gebruik van alleen een initiaal in uw naam, zou het zomaar eens kunnen dat u dit alleen doet om reacties uit te lokken. Die u nu vier jaar na dato alsnog krijgt.
Enfin, alles is perceptie nietwaar?
Goede en duidelijk lijst, het geeft handvatten aan diegenen die graag zichzelf willen begrijpen en verbeteren. Kudos!
Beste Robert,
Dat ik niet serieus wordt genomen, zegt denk ik wel iets over jou. Het gaat hier niet alleen om een stempeltje. Maar om verwoeste levens.
Ik heb in mijn omgeving, afgelopen 4-5 jaar 4 gezinnen van dichtbij gezien, waar ASS de oorzaak was van directe kindermishandeling.
2 daarvan hebben dit zelf als kind meegmaakt. Dat de ASS van hun vader of moeder de oorzaak is van een volwassen leven waar ze dagelijks vechten met de gevolgen. Denk daarbij aan Ernstig huiselijk geweld. Geestelijk verwaarlozing en mishandeling, opsluiting etc…
Ik moet maar kijken hoe mijn kinderen hiermee om zullen gaan in de toekomst. Mijn dochter loopt inmiddels bij de huisarts en ondersteuning als gevolgen van een opvoeding van een ASS moeder. Ik ga hier niet vertellen wat er allemaal is gebeurd. Maar geloof me. Genoeg. Ook bij mij zijn door de hulpverlening de woorden kindermishandeling gevallen. En dan heb ik het nog niet over mijzelf wat het met mij heeft gedaan.
Oprecht ben ik erg boos op mensen met ASS die de aandoening ontkennen. Want in de 4 gevallen die ik ken is dit aan het geval.
Ik heb het zelf niet. Maar het heeft mijn leven verwoest. Ik ben niet boos op mensen hier. Ik ben boos op mensen die ASS hebben en dat ontkennen en hun vrolijke gang gaan en het leven van andere mensen kaport maken. In mijn ogen, willens en wetens.
Ik lees overal, hoe inteligent deze groep wel niet is. Als deze groep dan zo enorm inteligent is, waarom kan je dan niet zien dat je gedrag voor hele grote problemen zorgt. Als je een kind van 10 opsluit in een kelder, omdat je niet meer met je stress kon omgaan.
Dan kan je nog zo inteligent zijn. Maar als je daar dan helemaal, later niets mee doet…. dan heeft dat niets met gebrek aan empathie te maken, of moe te zijn van altijd maar in een hokje te worden geplaatst.
Ook lees ik op vele plaatsen, zodra dit soort dingen geschreven worden, dat dit niet typisch ASS is. Maar hoe komt het dan dat ik er in mijn omgeving er 4 ken. Allemaal gediagnotiseerd ASS??? Of heb ik gewoon veel geluk? Dan ga ik diect meedoen aan de lotto.
En KUDOS voor iedereen die inzicht toont, en niet alleen doet alsof ze een modern probleempje hebben die iedereen zogenaamd heeft en het grappig vindt mee te praten op een forum om interessant te lijken.
Het is heel droevig als je deze aandoening hebt. Maar nog erger voor de omgeving als het ontkend wordt.
Dank ben ik had het niet beter kunnen beschrijven.
Helemaal mee eens!!
Hallo Ben
Mooi verwoord zeg !!
Maar wat nu als de persoon haar ‘hokje’ negeert ?
Niet accepteren is jezelf ontkennen ?
Mijn dochter heeft de diagnose ADHD gekregen .medicatie geslikt maar daar weer mee gestopt .zij komt niet verder in haar leven .jobhoppen .veel weerstand tegen de omgeving enz enz
Advies ???
Beste G.
Er zijn diensten bij VDAB die u erbij kunnen verder helpen. Zij beschikken over een dienst die rekening houdt met ADHD, autisme, lichamelijke beperkingen (bv. arm af), etc. Zij volgen uw dochter dan WEL op. Geen idee of uw dochter daarvoor open staat.
Daarnaast, al eens uzelf afgevraagd om uw dochter een job te geven waar ADHD net handig in is? Bv.: rekken vullen in een winkel, magazijnmedewerk(st)er, orderpicking, sport, etc.
Daar is ADHD net geen vloek, maar een gunst een talent. En zo hoeft zij zich niet in een hoekje gedwongen te voelen. Er zijn nog andere jobs uiteraard indien mijn opties u / uw dochter niet aanstaat. Maar zoek ruimer dan u kent 🙂
Zeer mooi geschreven en erg duidelijk. Jammer dat het weer de verkeerde kant op gaat in onze maatschappij. Eerst werden alle “niet normale”mensen in 1 hok geduwd. Toen zijn er verschillende “hokjes” gekomen waardoor de mensen beter geholpen werden. Meer naar hun individuele behoeften. Helaas is er een ommekeer gekomen in dit geheel vanaf het moment dat de staat alles op lokaal niveau geduwd heeft. De kleinere “hokjes” zijn weer 1 grote geworden.
Heb twee dochters die beide autist zijn. Tussen hen zit acht jaar verschil. De oudste heeft het juiste “hokje” en daardoor ook de juiste begeleiding. De jongste zit helaas nu weer in dat hele grote “hok” en krijgt niet de juiste begeleiding. Ik hield ook niet van het in hokjes plaatsen van mensen, maar zoals je al schreef worden we altijd al in hokjes geplaatst. Voor de oudste is het perfect geweest. Maar ik vrees het ergste voor de jongste. Zij zal niet de juiste begeleiding krijgen die ze nodig heeft. En ik ben er bang voor dat als we weer op het oude niveau terug zijn het te laat is voor mijn jongste dochter.
Waarom proppen in hokjes zo erg is? Omdat je niet moet proppen maar goed luisteren en kijken als hulpverlener, anders komen mensen onterecht in een hokje, met alle gevolgen vandien.
Respect en een hele dikke duim. U slaat de spijker op zijn kop!!!
Helemaal mee eens. Ik zie ook wel kenmerken in de lijst die ik ook heb, en dat is fijn, maar dan staat er ineens” ze moeten geholpen worden met de administratie” o.i.d. en dan denk ik: wat is dit, dit ben ik niet, ik ben toch niet helemaal knetter! Weet je wat het is? Als je een paar van deze kenmerken hebt, dan denken ze dat je ze allemaal hebt.
Abby,
Het is inderdaad zo dat mensen die denken dat ze “perfect zijn en niks mankeren”, vaak vermoeden dat er maar één vorm / graad van autisme (en andere aandoeningen) is. Dat is niet waar, het heeft: graden, soorten, etc. En dus is NIEMAND hetzelfde.
Iedereen wordt in Holmes geplaatst. Of je dat leuk vindt of niet. Je Bent een jongen of een meisje. In een kleding zaak erg handig om te weten.
Je bent intelligent of niet. Handig om te weten als je werk krijgt Waar je het wel of niet Bij kunt gebruiken.
Je bent familie of niet. Je merkt het verschil direct als Je bij vreemden op Vakantie in een auto stapt. Wordt zeker niet gewardeerd.
Waarom is het dan niet wenselijk om iemand in het hokje ass te plaatsen. Hierdoor Kan Je makkelijker met iemand om gaan.
Mijn vrouw heeft ass. Sinds we dit weten is Er meer begrip ontstaan. Ik pas me meer aan. Iets onverwachte doen maakt haar erg onrustig. Nu ik dat weet, Dan ga ik daar anders mee om.
Daar is toch niets verkeerds aan?
Mijn vriendin heeft ook Ass! Ik kan u verzekeren dat zowel voor de persoon zelf als voor de partner het niet eenvoudig is. Het aanvaardingsproces (soms rauwproces) moet door beiden doorlopen worden. Ik denk wel eens aanvaard…is er veel meer begrip! Maar iemand met Ass durft wel eens hardnekkig in zijn/haar gelijk blijven…er is veel geduld nodig…aan beide kanten, en van onwil is er geen sprake. De communicatie stoornissen en emotionele explosies kunnen voor veel spanningen zorgen.
Beste Jan Pieter
Dat het moeilijk is voor de persoon met ASS en de partner is begrijpelijk. Maar de koppigheid is niet afhankelijk van autisme. Je bent koppig / je bent dat niet. Als iemand met autisme “koppig” is (gelijk jij beweerd) is er iets niet duidelijk voor die persoon en zou dat BEWEZEN of EXTREEM IN DETAIL aangekaart en duidelijk gemaakt worden. Gebeurt dat niet, blijft die persoon denken wat die denkt (GELIJK IEDEREEN, dus ook de mensen zonder autisme). Het is niet omdat uw vriendin ASS heeft, dat alles van haar gedrag de fout is van ASS. Zou nogal gemakkelijk zijn als partner dan om alles op een aandoening te schuiven. Vind ik persoonlijk best triestig… Wat wel moeilijk is voor personen met ASS IS SPREKEN. Men weet niet echt hoe, piekert veel over kleine details, etc. Dat er veel geduld nodig is = OVERAL en bij IEDEREEN en in ALLE SITUATIES nodig.
Al ben ik wel eens met het feit dat er communicatie stoornissen, emotionele explosies kunnen plaatsvinden. Maar dan is het aan u wat u ermee doet. Als u gewoon dan gewoon aan de kant blijft staan en niks doet, bent u (in mijn mening, daarom hoeft u niet van hetzelfde idee te zijn) ook in fout. Als je kiest voor iemand met autisme, moet je ook rekening houden met zijn/ haar autisme. Maar u mag niet denken dat alles afhankelijk is (dat die persoon zegt/doet) van autisme.
Ik heb iemand van de thuiszorg die vind dat ik meer op mijn woorden moet passen,dat het verkeerd bij hun binnenkomt,en dat tot onbegrip kan lijden voor de medewerksters
Robert s.
Omdat mensen als mensen willen behandeld worden en niet vanuit het hokjesperspectief. Daarom. Als je begrip hebt voor elkaar, is er geen probleem. Maar sommige mensen reageren dan alsof je: dom, stom, doof, etc. bent. Dat is namelijk niet de bedoeling van hokjesdenken, maar dit maakt dat vele mensen er moeite mee hebben “want ze worden niet gewaardeerd voor wie ze zijn.” Daarnaast vind ik labels plakken gewoon pure onzin, waarom toon je niet gewoon ALTIJD respect, begrip, etc. voor iedereen?
Daar is toch ook niks verkeerds aan?
Als ik het zo lees, vraag ik mij af wat je doel nu was. Mij terecht wijzen en laten zien hoe dom ik ben? Of wil je ook echt wat zeggen?
Iedereen wordt beoordeeld. Dat begint bij je geboorte. Jongen of meisje. Blond, bruine haren etc. Hij heeft de neus van. Dat hoort nu eenmaal bij het leven.
Als je ASS heb, heb je gewoon vette pech dan hoor je in vele vakjes waar ik niet in pas. Maar ik hoor ook weer in vele andere vakjes waar iemand met ASS niet in hoort.
Ik ben blij geen ASS te hebben. Lijkt me vreselijk. Ik ben 23 jaar getrouwd geweest met een vrouw met ASS. Werkelijk hel op aarde. Inmiddels gescheiden. Dus nu zit ik in 2 hokjes. Gescheiden. Gescheiden van ASS.
Iets verkeerd aan?
Beste meneer van Veen gezien uw hoogdravende manier van praten en het elitaire taalgebruik, waarvan u vermoedelijk niet de gehele betekenis zelf begrijpt, heb ik het vermoeden van Asperger, nog in de ontkenning?
Succes meneer van Veen , veel plezier in het hokje: ” ik pas niet in een hokje”
Beste m van veen u snapt er werkelijk helemaal niks van.dus als je niet begrijpt hoe autisme werkt en wat het veroorzaakt bij mensen die er mee te maken hebben is het waarschijnlijk beter dat u uw commentaar voor u houdt.mvg marcel wilde gezegend met ass.
En hoe werkt autisme dan?
Beste Robbie
Om het simpel uit te leggen (want het is veeeeel complexer dan ik hier ga neerpennen):
Autisme is iets dat zich in de hersenen plaatsvindt. Je hebt er varia soorten in. Enkele soorten zijn bv. Rett, Asperger, PDD-Nos (= combo symptomen v autisme en andere), etc.
En je hebt er graden in (zwak – matig – ernstig). Zo kan het zijn dat je bij mensen die een zeer zwakke vorm v. autisme hebben, eigenlijk niks merkt. En mensen die een zware vorm v. autisme hebben bv.: hoogbegaafd kunnen zijn wegens intressen op 1 specifiek vlak, maar niks afweten van een ander onderwerp omdat het hen niet zo sterk interesseert. Of Dat je mensen hebt die bv. alle rampgevallen onthouden en die daardoor niet overal willen zijn.
Maar autisme is ruimer dan dat, het heeft varia symptomen. En het kan zijn dat een persoon ALLE symptomen zou hebben (wat me eigenlijk zou verbazen) of maar 1-2 dingen uit de lijst. Enkele voorbeelden dat je in films zou kunnen terugvinden m.b.t. autisme = “Rain Man” (deze is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. De echte RAIN MAN zie vind je hier terug: https://www.youtube.com/watch?v=k2T45r5G3kA.
Andere films die kunnen aantonen hoe verschillend autisme kan zijn, vind je hier terug: http://www.pasnederland.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=389:films-overmet-autisme&Itemid=220.
Mensen denken dat ze weten wat autisme is en willen maar pillen voorschrijven / operaties verplichten om hun ding over te brengen. Maar ik vind niet dat de wereld zo hoort te werken.
Vele bekende mensen hebben autisme, maar je zou het misschien niet zeggen. Weer wat voorbeelden waaraan je kan merken hoe verschillend iedereen is: Susan Boyle (zangeres), Daryl Hannah (actrice v. oa. Kill Bill), Satoshi Tajiri (de bedenker van pokémon), Dan Aykryd (acteur & scenarioschrijver v. Ghostbusters), Dan Harmon (scenarioschrijver & producent v. Sitcom Community), Travis Meeks (gitarist v. rockgroep Days of the New), James Tylor (schrijver), Gary Numan (zanger), Craig Nicholls (zanger bij The Vines), Paddy Considine (acteur en musicus), Clay Marzo (surfer), Ladyhawke (zangeres & componiste), Kim Peek (de echte Rain Man), Chief Keef (rapper), Heather Kuzmich (deed o.a. mee aan de tv-serie: America’s next top model), Adam Young (zanger die bekend staat door zijn muzikale project: owl city & fireflies). Er is zelfs sprake dat genieën als A. Einstein autisme heeft.
Medicatie of andere middelen?
Niet echt, ze zeggen van wel. Maar geloof er niet veel van. Het heeft ook altijd bijgevolgen die meestal niet gewenst zijn. Dus ik raad het af en motiveer liever dat de individualiteit.
https://www.youtube.com/watch?v=GHNpLGGwa80
Ik hoop dat ik veel info heb kunnen bieden waar u iets aan heeft :).
Graag gedaan, liefs
J
https://www.youtube.com/watch?v=TFkECvFYLr8
Is mss ook een handige link.
Beste M. van Veen
Wat u zegt heeft een kern van waarheid, maar dat staat los van autisme.
Autisme = AANGEBOREN.
Wat u zegt is gecreëerd door ervaringen en is niet kenmerkend aan autisme.
Hiermee is ALLES IN HET KORT aan kaart gebracht wat nodig is. Misschien eens tijd om te praten met een specialist (bv. ‘t Labyrint of een andere dienstverlening die te maken heeft met autisme) in plaats van een mening aan te kaarten die TOTAAL nutteloos is in DEZE context.
Ik ben het helemaal met je eens m van veen.ik heb twee dingen uit deze lijst en het ggz zegt nu al zonder enige diagnose dat ik misschien wel autistisch ben. Zo fout want ik kan die kenmerken ook hebben als ik een angststoornis heb of als ik hsp heb wat totaal anders is als autistische zijn.deze kenmerken zijn zo breed en kunnen met veel in verband worden gebracht zelfs met mensen die bv borderline hebben. Dus mensen in een hokje stoppen als ze twee kenmerken hebben is totale nonsense.
In een hokje stoppen is nooit goed. Ben sowieso niet blij met hoe de hulpverleningswereld in elkaar zit. Wel is het zo dat als je weet dat iemand een vorm van autisme heeft dat je daar dan rekening mee kan houden. Wat ik merk bij mensen met autisme is dat ze verbanden vaak niet zien en niet weten of je iets letterlijk of figuurlijk bedoelt. Wat ik ook zie dat ze hun blik erg naar binnen hebben. Ik denk dat dat soort kenmerken eerder kunnen wijzen dan andere zogenaamde kenmerken.
Beste Janneke
Je kan niet aan iemands uiterlijk merken of hij / zij autisme heeft. De mensen die autisme hebben kunnen echt sterk verschillen v elkaar. Denk dat ‘t eerder toeval is dat je iets denkt te vinden.. Daarnaast ben ik we akkoord met dat hokjesdenken, ik vind dat ook een verkeerde wereld en gang v zaken. Je moet gewoon met eender wie en wat rekening houden.
mee akkoord :).
Ik denk dat in de tegenwoordige tijd alle ‘karaktereigenschappen’ van de mens afzonderlijk in ‘hokjes’ geplaatst worden met een specifieke naam , en er worden zowiezo veel te veel medicijne voorgeschreven 👍
ik zal jou eens in een hokje proppen
absoluut.. dit lijstje beschrijft min of meer introverte mensen…
Met wie zou je hierover kunnen praten als meer dan 10 van de genoemde kenmerken van toepassing zijn? De ha lijkt me geen optie. Is dit te ‘behandelen’?
Je kan ermee naar je huisarts, deze verwijst je waarschijnlijk door. De huisarts weet ook wie de diagnose goed kan stellen en wie er in de buurt gespecialiseerd is in deze stoornis
C. Ik zou het niet behandelen al kon het, ik zou ermee leren omgaan en dingen zoeken waarbij autisme eerder een talent is dan een irritatie. Vaak zijn pillen, operaties, etc met andere nadelen samenhangend. Ik verkies niet om mijn lichaam af te kraken voor ander mens geluk. Klaar
Ik heb sinds 2007 min of meer de stempel ADHD en een jaartje later PDD-NOS. Alle kenmerken waren al aanwezig voor de diagnose gesteld werd maar het verklaarde wel een hoop van mijn gedrag wat onbedoeld was. Hierdoor is het contact met mijn zoon stuk gegaan doordat ik soms dingen verkeerd aanpakte of hem onbedoeld heb tegen gehouden met zijn ontwikkeling. Dit komt ook doordat ik iemand ben van voorkomen is beter dan genezen( ok hij mag best wel vallen of wat dan ook ). Mijn manier van proberen dingen te doen naar hem werd en wordt gezien als verkeerd en mijn zoon heeft een bepaalde trauma hierdoor opgelopen . Nu zie ik hem alleen als zijn moeder(mijn ex) er bij is omdat het advies werd gegeven dat hij niet alleen bij mij mag zijn doordat ik soms onbedoeld op een voor hem verkeerde manier zou reageren. Wie herkent hier iets in naar zijn of haar kinderen. Waar ik me ook aan stoor ,en dat is niet over mijn zoon maar overheidsinstanties zoals de gemeenten, is dat zodra je helaas als je zonder werk zit en in de bijstand terecht komt ze niet dingen overnemen van het UWV. Eerst moet je met een bijstandsuitkering workshops volgen voordat je evt een ambtenaar krijgt toegewezen en je weer van voor af aan je ding moet vertellen wat weer stress kan opleveren. Wie heeft hier ervaring mee?
Tenslotte is mijn mening dat vele mensen die geen autisme hebben geen begrip hebben van wat autisme doet met iemand. En ook dat er door vele dan wordt gezegd dat je je moet aanpassen, dat is een groot probleem voor sommige mensen met autisme . Ik zeg durf eerlijk te zijn en doe van 2 kanten water bij de wijn waardoor er tussen werkgevers en werknemers een goede verstandhouding kan ontstaan
JP ik vind je heel dapper! Ik heb ook zo een en ander achter de rug. Jezelf accepteren zoals je bent, is een eerste stap. Ik scheld op mezelf maar lach ook om mezelf. Dat buitenstaanders niet altijd/ vaak “zien” wat er aan de hand is, is begrijpelijk maar doet ook pijn. Ik mask vaak grapjes over mijn eigen fluten en vaak zie je DST dat
dat bij anderen de Wind uit de Zeilen neemt
Als laatste JP Als iemand naar tegen je doet, zegt dat meer over die ander dan over jou. Ook mèt Autisme kun je van mezelf houden en dat helpt dan weer wat je uitstraalt naar anderen. Schaam je niet, praat erover
Er is niets om je voor te schämen.
Sterkte!
ik heb asperger,en ptst,Heb thuiszorg,woon zelfstandig.
mij wordt verweten,dat ik erg druk ben,en daardoor problemen met andere hulpverleners krijg,dat ik ook eens aan hun moet denken.Dat zij erg moe van mij wordt,omdat ik zo druk ben. de vrouw komt 1 x per week,gaan we koffie drinken,of wandelen,of boodschappen doen.4 uur lang.
nu heb ik ook nog veel meeggemaakt,vriend gestorven,week geleden.nierfalen.en zus die mij ontwijkt,Ik zou het liefste van deze aarde verdwijnen,ik
kan het niet meer aan,al die verwijten,en al dat onbegrip.enz: hoop op een antwoord,groetjes hannie
nog als toevoeging.ik ben al vanaf kind iets anders als anderen geweest,terug getrokken,mishandelt ed…
was altijd alleen,maar verlangde soms ook naar contacten met anderen,die niet goed verliepen,Ik bleef alleen,kreeg nergens een baan,of werd steeds ontslagen enz enz..voel me nu ik ouder wordt erg eenzaam,en krijg meer nachtmerries,slaap slecht,niemand kan mij daar bij helpen,De thuiszorg zegt,daar zul je mee moeten leren leven,kunnen wij ook niks aan doen.Hannie
Eerst wil ik u condoleren met het verlies van uw vriend. Dat slaat een enorm gat. Alle kracht om hier doorheen te komen.
Wat betreft de hulpverlening. Ik denk dat zij zelf hulp moeten zoeken als ze hun werk niet aankunnen. U bent te druk…goh, misschien bieden zij u niet de zekerheid die u nodig bent. Daar zou ik persoonlijk erg druk en opgefokt/ chaotisch van worden namelijk. Maar het zal voor hen makkelijker zijn de schuld bij u te leggen.
Hou vol
Ik denk dat, maar let op, ik heb de wijsheid niet in pacht, dat praten en omgaan met lotgenoten kan helpen. Die hulpverleners die zelf niet autistisch zijn of de één of andere stoornis niet te hebben, weten niet waar zij over praten. Ja, uit de boekjes vanwege hun studie ooit. Ik ben HSP. Ik heb al wat jaartjes in de reguliere hulpverlening gezeten, bla bla bla, maar ben niets opgeschoten. Ik zou het alternatieve circuit in moeten om met een andere HSPer, die er zijn beroep van gemaakt heeft, te gaan praten. Wat bijna niet vergoed wordt. Kassa.
Lieve Hannie
Als ik wist wie je was kwam ik met liefde bij je, of mailen mag je ook. Als mensen het leven niet meer zien zitten door hoe de maatschappij naar je kijkt, is het best erg.
Kijk de maatschappij, dat zijn wij. Jij dus ook!
Je hoeft aan niemand te denken, alleen je kan ook geen invloed uitoefenen hoe mensen je zien. Er zijn heus wel mensen die het mooie in je zien,
Gr Lisette
Beste Hannie
Ik weet niet hoe sterk jouw autisme is.
Maar ik ga je enkele tips geven die je MAG gebruiken (dus niet moeten, maar mogen): probeer ergens gemotiveerd in te blijven, zoek iets dat je gelukkig maakt, leer genieten van eens een nieuwe omgeving te ontdekken (zelfs al geeft het je eerder stress, doorga dat even. Neem wat diepe ademhalingen in en uit en ga verder totdat jij echt denkt dat je niet meer kunt en wees blij met elke vooruitgang je maakt).
Doe wat je gelukkig maakt! Maar geef de wilskracht niet te snel op.
In verband met wat je meemaakt:
Ik begrijp best dat je die vriend enorm moet missen. Niet iedereen kan met autisme om, maar dat betekend niet dat jij jezelf totaal moet veranderen. Er zijn nu eenmaal mensen die van drukke mensen houden en er zijn er die er niet goed mee om kunnen gaan en liever een rustiger iemand hebben. Dat is ieder persoon zijn of haar eigen voorkeur. En die begeleiding mag ook wel wat meer open staan ervoor! In plaats van te zeggen dat je “druk” bent, kan ze net zo goed even erbij stilstaan dat je veel aan je hoofd hebt en dat het drukte opwekt als je autisme hebt. Ik vind het daarentegen goed van je dat je net moeite doet om toch nog altijd verder te gaan met je leven, al is het door boodschappen te doen, te wandelen of koffie te gaan drinken. Ik vind het prachtig! DOE ZO VERDER! GROEI! Laat je niet beperken in iets dat je niet wilt. Als jij jezelf te druk vindt, is dat iets anders en moet je zien ergens rust te vinden. Maar als jij daarmee kunt leven, wees dan gewoon jezelf! Iedereen heeft er recht op :).
Ik hoop dat dit een iets aangenamer antwoord is voor je :).
Wederzijds begrip, leren van gemaakte fouten, elkaar helpen vooruit te komen. Geld voor pdd-nos maar ook voor hele landen. Nobody’s perfect.
ps Artikel is mooi samengevat, ik herken er veel in. net als de uitgebreidde reactie(s). Ik probeer met alles en iedereen rekening te houden, denk te veel, vooruit. Dus ben te langzaam en moeilijk. Al is het resultaat wel perfect. Ik heb nog veel te leren. succes.
Oh, bedankt voor de tekst (en) Ik ben dus niet alleen met het aanpassings probleem. 😉
Hoi JP,
Je reactie die lees ik vaak. Dat zo weinig mensen weten en begrijpen wat autisme is. Maar als je die vraag omdraait, begrijpt een autistisch mens de niet autistische mens dan wel. Zelf heb ik grote moeite gekregen met deze vraagstelling. Want die doet er niet toe. Ik zal autisme nooit gaan begrijpen. Ik heb 23 jaar de gevolgen ondervonden. Zodra ik aangaf dat ik het niet meer kon handelen, heb ik heel veel ellende over mij heen gekregen. Er werd een strijd met mij gevoerd die ik nooit kon winnen. Als autistische mensen moeten vechten, dan hebben ze een groot voordeel. Het ontbreken van empathie. Omdat ik dit wel bezit, was ik vaak in het nadeel omdat ik vanuit empathie reageer. Zodra ik zelf de empathie aan de kant zette, werd ik als een monster afgeschilderd. Want ik hield geen rekening met de ander. Wat begrijp ik hier nu ineens niet aan? Omdat ik wel empatisch vermogen heb , ben ik verplicht het te gebruiken. Maar als het ontbreekt is het ineens een handicap? Dus die hokjes dienen echt wel ergens voor.
Voor jouw vindt ik het vervelend dat je je kind niet mag zien zoals jij zou willen. Maar kan je ook begrijpen dat je zoon traumatisch is van de situatie?
Robbie, ik kan mij helemaal in jou verhaal vinden.
Beste Robbie
Ik denk dat we kunnen vaststellen dat het niet gaat om WIE HET ERGST heeft, maar dat het BIJ IEDEREEN het geval is dat ze elkaar moeilijk trachten te begrijpen (als autist / niet-autist maakt het hier eigenlijk geen verschil). Of ga je me zeggen dat je moeite doet om iedereen te begrijpen buiten uw leefwereld? Ik denk het niet…
Daarnaast hebben ze zeker rekening gehouden met de niet-autisten. Er zijn opleidingen over “hoe omgaan met iemand met autisme” en doelgroepen die mondeling kunnen spreken onderling. Als je er nooit aan deelgenomen hebt, ligt het niet aan hen maar aan u. Er zijn nu eenmaal dienstverleningen die autisme bespreekbaar maken en ondersteunen (zowel voor autisten en niet-autisten). Hetgeen ik irritatie van krijg is dat mensen alleen uit EIGEN BELANG willen handelen ipv voor anderen vaak. En een autist is niet per definitie ontbreken aan empathie, al eens voorgesteld om zoveel prikkels op te nemen dat je hoofd bwv spreken ontploft? Neen, normale mensen nemen het allemaal luchtiger op. Autisme heeft zeker empathie, maar beschikken het vermogen niet om het altijd te uiten. Ze voelen wel degelijk gevoelens, maar weten soms niet om dat specifieke gevoel te omschrijven (wat dan koudbloedig overkomt voor de mensen die geen autisme hebben).
Dat het hokjesdenken slecht is, ben ik wel mee eens.En er zijn ook autistische mensen die bekwaam zijn om een kind op te voeden. En waarbij kinderen zien wat ze hebben aan de eerlijkheid van de ouder. Mijn moeder is een normaal mens, maar barst van de leugens. Al eens uzelf afgevraagd wat dat doet? Als het aan het licht komt, dan vertrouw je jouw eigen ouder niet meer. Dat kunnen ze niet zeggen van een autistische ouder. Ok, ze kunnen kwetsend overkomen… Maar je zult ALTIJD weten wat je aan ze hebt!
idd vroeger wel eens bij de maatschappelijke werkster op gesprekken geweest , en die zei me toen dat ik wel een een lichte autisme zou kunnen hebben , toen d’r tijd lachte ik erom en wilde ik niet geloven . Nu 2 jaar later begin ik zelf toch wel heel erg te twijfelen. Nu vanmiddag toch eens opgezocht hoe en wat , nu hier aangekomen lees ik de kenmerken , en moet ik toegeven dat van de 23 kenmerken er 15 bij mij van toepassing zijn . Wat kan ik het beste doen , ben eigenlijk radeloos .
Pascal
Niet radeloos worden, hoor. Je bent wie je bent en dat blijf je ook. De diagnose kan je alleen inzicht verschaffen zodat je weet in welke hoek je steun kunt vinden.
Beste PAscal
Wat je het beste doet, kan niemand beslissen in uw plaats.
Er zijn bepaalde pillen die kunnen helpen bij bepaalde dingen als autisme, adhd, etc. Maar besef dat deze neveneffecten hebben (kende bv. iemand die ADHD had en pillen nam en nooit groeide in z’n kindertijd totdat hij stopte met die pillen te nemen en dan ineens een enorme groeischeut kreeg). Ik zelf zou liever verkiezen met een aandoening / whatever te leven dan iets in te nemen om mijn “gedrag” te manipuleren ten andermans goed. Maar mijn eigen lichaam naar de zak brengen (door o.a. neveneffecten. Wees ook bewust dat bij vele pillen, als bwv spreken, 2% werkende stof is en 98% rotzooi om die stof bij het goed eind te brengen. Maar die 98% kan ook andere dingen betekenen, wees dus bewust van uw keuze. Bezin voordat je begint).
Voor de rest autisme is geen ziekte e! Er zijn mensen die zeggen van wel, maar ik geloof er geen snars van! Alsof zij perfect zijn? Ze maken tuurlijk nooit fouten e -.- *rollende ogen, sarcasme*. Je bent met autisme gewoon feitelijker, niks mis mee. Gewoon iets zoeken dat je goed doet en dat volhouden. Je moet niet veranderen voor andermans goed.
Voor de rest, niet te veel druk maken. Je moet LEREN LEVEN, niet angstig worden owv wie je bent.
Je kan het tegen dierbaren zeggen, maar weet dat het je band KAN veranderen (dus het is niet altijd zo).
En of je autisme hebt of niet, daarvoor was je heus niet anders als wie je nu bent. Dus gewoon jezelf zijn.
Nog ‘t beste toegewenst 🙂
Ik weet sinds een half jaar dat ik ADD heb, maar omdat ik door de psychiater gewezen ben op een site over o.a ADD ben ik gaan lezen. Steeds weer lees ik dat ADD vaak samen voorkomt met iets anders en dan kom ik elke keer uit bij autisme waar ik me dan weer heel veel in herken. Dat voelt raar. Ik denk dat ik het met de psychiater ga over hebben, maar ik durf dat niet goed. Terwijl ik toch al bijna 30 ben, dan zou ik toch niet zo bang moeten zijn voor wat ze zouden kunnen zeggen, toch? Maar dat is met mij altijd al geweest. Ik schrijf gewoon weer een briefje met punten waar ik het over wil hebben en dan komt het misschien ter sprake. De kenmerken zijn wel bijna allemaal herkenbaar. Behalve het oogcontact maken, dat doe ik juist heel veel. teveel misschien. Maar op andere sites over autisme bij volwassenen staat juist dat oogcontact maken heel makkelijk gaat, maar er geen bepaalde reden voor is. Moest dit gewoon even kwijt. 🙂
Mijn verhaal ,ik werd op 5 de jaar behandeld met electroshoks,in een inrichting in Noordwijk, sindsdien werd ik angstig en chaotisch, later nu ik 60 j werd kreeg ik de stempel van Asperger,nu 5 jaar later,zegt een pschijgiater dat ik geheel normaal ben ,en geen asperger heb. Dat ik alleen naief ben,positief en recht voor zijn raap, Als hij gelijk heeft! Ben ik blij!! Maar ik heb wel volgens hem cerebraal hersenletsel opgelopen toen.
ik heb u verhaal gelezen en ik heb niet dat er bij mijn vast staat dat ADD autisme heb maar ik ben wel bezig
want als ik lees zit ik er ook tussen ADD en autisme want ik herken mijn zelf er in alleen heb het gevoel of ik er tussen hang
H exact dat wat jij vertelt heeft mij hier op de website gebracht diagnose add maar toch het gevoel dat er iets meer aan de hand en ik kom dus ook constant uit bij autisme. Het ergste is ik ben dan ook een perfectionist van me eigen dus ik heb juist de neiging dat ondanks dat ik weet dat ik wat mankeer dat ik toch van mezelf eis dat ik het onder de knie krijg. Ik weet dat het niet lukt en dergelijke maar de acceptatie van bepaalde dingen blijft moeilijk ik wil het juist ook vooral voor mijn vrouw doen het accepteren omdat ik niet wil dat er problemen onstaan in de toekomst. Pffff echt lastig af en toe en vooral zeeer vermoeiend..
Beste H.
Wat houd je tegen om samen met je vrouw een relatie therapie aan te gaan die gericht is op volwassenen met autisme. R,Vuijk heeft daarvoor een duidelijke systemische aanpak voor opgezet. Aspecten welke moeilijk zijn voor mensen met autisme zoals de sociaal-emotionele wederkerigheid, dus het inleven in de ander en de ander aanvoelen, kan als leerproces ingevoegd worden.Deze therapie kan heel goed online, met behulp van beeld en geluid plaats vinden. Beide dit aangaan is van belang omdat voor beide kan gelden dat een verandering van houding en aanleren van vaardigheden nodig kan zijn.
jij als therapeut promoot uiteraard de relatie therapeut. zoals de bedden verkoper zijn bedden aanprijst. maar de gebruiker van het bed kan alleen zeggen of dat bed wel zo goed is als dat hem verkocht is. ik ben een partner van een autist. die relatie therapie volg ik sinds een half jaar. en mag ik vragen wat het doel daarvan is? het eerste wat ik in de therapie van de therapeut te horen krijg is dat ze geen psycholoog is. en dat ze de excacte problemen van een autist niet echt kent.
vervolgens praten we nu al een half jaar. ik heb zelfs het gevoel dat het alleen maar slechter gaat. zodra mijn vrouw doorkrojgt dat ik zwakheden heb dan wordt daar genadeloos misbruik van gemaakt.
bij een een sociopaat is het niet hebben van empathie een heel groot probleem. waarom denken jullie dat dit bij een autist niet zo is. bij antwoorden wordt er op geen enkele manier rekening gehouden met je gevoel. ze trappen gewoon overal overheen. maar dat de boosheid dan niet vanuit de autist komt, betekend nog niet dat er geen probleem is. ik was altijd een vredelievend mens. maar deze relatie heeft echt het slechte in mij naar boven gehaald. maar omdat niet ik de patient ben maar mijn vrouw, komt er voor mij geen hulp.
dit is wachten op ongelukken.
jullie gaan om 5 uur naar huis. ik als partner moet door. mijn kinderen ook. die kunnen geen rust nemen.
mijn vrouw vertoond nauwelijks inzicht in haar problemen.
ik hoor iedereen al zeggen. stop dan met die relatie. hoe doe je dat als je van je kinderen houd. uw beroepsgroep roept vervolgens doodleuk, dat voor een kind ophroeien in een gezin het meest belangrijke is. ik heb zelfs gehoord dat dit nog belangrijker is dan dat een kind van tijd tot tijd ruzie meemaakt.
de hulpverlening om ons heen is op de hoogte van onze problemen. maar ik zie niets gebeuren. ik zien van mijn vrouw allerhande ongepast gedrag. maar van de therapeuten net zo goed. dus zal het wel aan mij liggen.
ik heb nog maar heel weinig vertrouwen in de hulp, en dat het goed komt. met autisten is het een beetje pappen en nat houden. en vooral geen tegenspraal geven. want daar hebben ze last van. tjee dat is erg. maar de kinderen die geboren zijn, uit de keuze van een autist, daar wordt geen rekening mee gehouden. pas als het echt foutgaat.
ik ben van mening dat autisten een onaangepast, lui en zelfingenimen groepje mensen zijn die tegen narsisme aanschurken. ze missen de boosaardigheid. maar zijn verder geen haar beter.
Wat ik als relatie therapeut promoot indien er sprake is van een partner met autisme is een op de systeemtherapie gebaseerde relatie therapie. Heel structureel met duidelijke afspraken oefeningen en wenskaarten. Beide partners zijn dan ook bereid om de therapie te volgen, zich in te zetten voor verbetering van de relatie. Daar een relatietherapie van beide partners een behoorlijke inzet en investering vraagt. Gezien de beperking in de sociale interactie welke bij mensen met autisme ligt de keuze van de therapie dan ook in een systemische benadering. Deze therapie kan online met gebruik van beeld en geluid. Het aantal sessie zijn van tevoren afgesproken, meestal 5 bijeenkomsten online. Een relatietherapie zonder aanwezigheid van beide partners zie ik meer als een coaching maar niet als een relatietherapie.
Ik ben het met je eens, hoewel ik zelf ASS heb. Je moet bereid zijn om te werken aan jezelf.
Als je als partner aangeeft, dat jij ergens last van hebt, en zij gaat er niet aan werken, dan is dat een kwalijke zaak.Je kan een etiket niet gebruiken om je achter te verschuilen.
Maar waarschijnlijk zullen een heleboel ass- partners wel hun best willen doen voor hun gezin alleen de kans is groot dat ze geen flauw idee hebben, maar dan ook echt niet het flauwste idee, waar de schoen precies wringt ( en dat ie bij ONS wringt, dat wil er vaak niet in.)
En dat wil er vaak niet in bij ons, OMDAT we het niet zien.
Een cursus sociale vaardigheden kan een echte eye-opener zijn voor iemand met ASS en daarna kan er veel verdriet loskomen, om schade die je zelf hebt veroorzaakt, in je onnozelheid, en die nooit meer goed te maken is. Ik spreek helaas uit bittere ervaring. Had ik mezelf maar wat harder aangepakt. Had ik maar geluisterd. Was ik maar niet steeds in de verdediging geschoten. Maar er is niks meer aan te doen. En dan gaat de spijt knagen en het gevoel dat je het allemaal eerder had moeten zien…maar ja, dat kon je niet. Want dat was je handicap juist. Luister naar anderen, zou ik zeggen, en dat is wel even hard voor iemand met ASS, maar het moet.
Als je blijft hangen in jou staat van onvolwassenheid, dan zijn je kinderen de dupe ( en je partner)maar vooral je kinderen
Als iemand je voor ezel uitscheldt, hoef je je er niks van aan te trekken, maar als drie mensen je voor ezel uitmaken wordt het tijd dat je een zadel koopt 😉
Online relatietherapie mét beeld en geluid!
Verkoopt u ook tandpasta online, of pasta niet?
Het zou in onze maatschappij ook fijn zijn als niet alles in een hokje wordt gezet. Laat mensen ook es zijn wie ze zijn en geniet ook van de varieteit in mensen. Tenzij iemand totaal niet functioneert, accepteer je medemens ook met zijn zgn. Anders gedrag. Wie bepaalt of iets ” normaal” is, juist de massa. Maar als we allemaal massa gedrag hadden, zouden we als mensheid ook aardig vastlopen. De grootste fijnproever is misschien dan autistisch, maar is een groot kok, en de grootste stille denker een nieuwe Einstein.
Juist doordat er zoveel “stempels”zijn is de groep normaal zo klein en bijna onhaalbaar geworden.
Ik ben blij met wie ik ben, met alle gevolgen van dien. Ik ben altijd druk, vaak zichtbaar altijd in mijn hoofd, trek mensen aan, stoot deze af, kan hartstochtelijk verliefd worden en een dag later het liefst dood willen zijn. vind mezelf soms helemaal het einde en soms helemaal niks
alleen alles samen maakt mij mij. Ik hou van mij met mijn mijn mooie en duistere kanten.
Ik hoef geen stempel, ik hoef geen begrip, ik hoef en verwacht niks. Ik verander niet en ik pas mij niet aan.
Lisette Koopman
Prachtantwoord, inderdaad :). Iedereen kan dit wel beamen volgens mij ^^.
Johanna 🙂 dank je! Uw reactie is inderdaad ook mijn standpunt. Ik vind het belachelijk hoe mensen doen over anderen die niet zo zijn gelijk hen. Er is nu eenmaal varia keus aan soorten mensen en maar goed ook!
Hokjes,
Ik hoor deze opmerking zo vaak. Dat we zouden moeten stoppen mensen in hokjes te plaatsen. En daarna wordt al het moois van bepaalde autisten naar boven gehaald. Rainman, koks etc….
Maar vraagt u zich ook wel eens af waarom zoveel relaties met autisten, alochtonen, mensen van andere steden en dorpen etc zo vaak mis lopen?
Cultuur verschil. Opleidings niveau verschil en ga zo maar door.
Als in een relatie iets fout gaat, dan doe je vanuit je automatisme een beroep op je roots. Dus een christen zal zijn normen en waarden vanuit zijn christendom aan spreken, een alochtoon die van zijn afkomst. En een autsist zal zijn aangeboren automatische piloot aanspreken.
Zolang er tijd en geduld uit geoefend kan worden dan is er geen probleem. Dan kan je over alles en nog wat rustig nadenken.
Maar als er een antwoord geeist wordt op enig moment, dan komt een autist hopeloos in de problemen. En die problemen zullen niet zo zwaar worden gewogen als de ander de oorzaak van die problemen kan begrijpen.
Maar als dat niet mogelijk is, dan wordt je eenvoudigweg verantwoordelijk gehouden voor je daden. En terecht.
Mijn ex-vrouw is autistisch. Maar wil haar problemen niet inzien en ook niet in dat hokje worden geplaatst. Dat haar gezin (ik en de kinderen dus) na 25 banen van haar niet zoveel begrip meer hebben voor haar, hoop ik dat je dat kan inzien. Verder heb ik het dan alleen nog maar over mij en mijn kinderen. Maar hoeveel slachtoffers heeft zij op haar werk wel niet gemaakt met haar onaangepast gedrag.
25 banen verloren. Allemaal voorafgegaan met grote conflicten. Sommige zelfs bijna voor de rechter. Zielig voor mijn ex-vrouw. Maar al die mensen die maar keer op keer met haar geprobeerd hebben samen te werken wat niet lukte, daar is een baas die de lastige beslissing moest nemen dat mijn vrouw haar ontslag zou krijgen. Een collega die vaak erg boos waren op mijn vrouw en vast ook erg aan hunzelf zijn gaan twijfelen. Mijn en haar ouders die zich jarenlang zorgen hebben gemaakt.
Vrenden en kenissen die er niets meer van begrijpen en op de lange duur het opgeven (En dat ook met wroeging).
En dat allemaal alleen omdat mijn ex-vrouw niet in een hokje geplaatst wil worden.
Dat is prima. Nu zit ze in het hokje, socilaal onaangepast gedrag, lastig mens, ex-partner. Er zijn vast nog een hele lading hokjes te bedenken waar ze dan in komt.
Drie jaar geleden is er bij mijn zoon Asperger geconstateerd. Mijn andere zoon heeft twee weken geleden de diagnose PDD NOS gekregen en gaat nog verder in onderzoek. Een half jaar geleden heb ik een indicatieve test gedaan op autisme bij de psycholoog. Hieruit bleek dat ik naar alle waarschijnlijkheid een aandoening binnen het ASS heb.
Momenteel lig ik in scheiding en ben bezig met zelfreflectie. Hierdoor ben ik tot de conclusie gekomen dat ik het niet verder ga onderzoeken, ben er tevreden mee. Alleen lopen relaties niet zo best 😉
Wel weet ik nu waarom ik bepaalde zaken anders zie en doe. Het is moeilijk, het heeft nadelen, maar geloof me als ik zeg dat je de voordelen ervan moet inzien. Zoek uit waar je goed in bent, excelleer hierin en vergaar op analytisch vermogen sociale en communicatieve vaardigheden en je komt een heel eind. “Wij” sorry dat ik generaliseer, hebben uitstekende specifieke vaardigheden. Zie de mooie kanten en benut ze. Niet iedereen is hier echter in dezelfde maten toe instaat, dat besef ik me ook. Probeer je goede eigenschappen die je hebt gekregen te benutten. Dit gun ik een ieder van harte!
Wat is gewoon? Saai! “Wij” zijn speciaal!
jee wat ene berg aan termen ,ze plakken ons graag etiketjes op he?
maar je bent nog steeds dezlefde persoon
uniek
is enig in zijn soort
zoals jij bent is er geen 1
gelukkig zijn er van mij ook geen 2
lies Manon sterkte emt alles mijn zoon heeft nu ook testen voor autisme en ik herken zoveel in hem aan mijzelf ,ik heb zeker ADDHD en ben ook lekker gek
Ik herken vrijwel alle symptomen bij mijzelf.Weet sinds 2012 dat ik ass heb met bovengemiddeld iq.Dit is gekomen nadat mijn dochters met pdd-nos en klassiek autisme zijn gediagnostiseerd.Vreemde jeugd gehad met veel stress en spanningen.Sociaal erg lastig,kon niet goed matchen.Liet contact toe maar kon het niet maken.Ook veranderingen vind ik vreselijk.Maar zag dit als anders zijn.Veel mensen hebben geen idee wat het is en bestempelen je gelijk als raar en zwaar gehandicapt.Toch werk ik gewoon en voed ik mijn kinderen op.Mooie site hier met duidelijke uitleg.
ik weet wel ik ben maar de omgeving niet
en geloofen mijn niet en dat is wat ik niet kan
plaatsen ik ben wie ik ben gr dennis
pdd-nos wat is dat Dennis?dIE term?NEE je bent neit zwaar gehadicapt als je autisme hebt vind ik is er in alle vormen en maten dat wel nu vraag ik mij af heb ik veel fouten gemaakt als alleen staande mamma?mijn ouders keken amper naar mij om nl! er was geen leifde in ons gezin denk dat dat ook meespeelt met dit soort dingen?
pdd-nos is alle autisme een beetje
maar met jeugt of goed of slecht maak niet uit
denk ik
Alleen al bij volwassene 18 kenmerken. Dingen van vroeger komen me ook erg bekend voor. Een verfblik letterlijk weggegooid, dingen heel letterlijk nemen. Ik was altijd heel gefikseerd op 1 spel voor weken achter elkaar. Misschien moet ik me hier wat meer in verdiepen.
Mijn zusje is 26 en woont op zichzelf. 1x per week komt er iemand langs en brengt de middag met haar door. Verder werkt ze nog 3x per week op een zorgboerderij. We zijn niet samen opgegroeid en nooit heeft iemand mij verteld wat zij precies heeft. We botsen vaak en krijgen regelmatig ruzie. Als ik nu de symptonen bekijk van Autisme, komt dat heel dicht in de buurt. Ze is volgens mij geestelijk een stuk jonger dan dat ze is. Ze is dol op disneyfiguren enzo. Ze houdt echt van kinderlijke dingen. Ze is snel boos, trekt alles persoonlijk aan en is super onzeker. Ze is ook fan van zo’n boyband. Als de nieuwe cd uit is, koopt ze die gewoon van haar leefgeld. Heeft vervolgens weer geen geld om eten te kopen. Ze denkt tot een bepaald punt en niet verder.
Hoe kan ik beter omgaan met haar? En zodat we minder ruzies hebben? Kan iemand mij tips geven, vind het echt moeilijk..
Groetjes
Lieve Muiz
Accepteer wat je niet kan veranderen, verander wat je niet kan accepteren en heb de wijsheid het verschil tussen beide te zien.
Je zus is je zus, die mag houden van wat zij wil, die mag haar leefgeld aan een cd geven en geen eten hebben, jij hebt geen honger dan toch?
Probeer haar te zien wie ze is en dat te accepteren
proberen te veranderen dat levert de strijd op.
Jij bent jij, met jou waarde normen talenten en gebreken
Je zus heeft die ook alleen dan anderen.
Als ik naar jou mailtje kijk veroordeel je een aantal zaken, alleen vraag ik me oprecht af of dat nodig is.
Als jij met mij bovenstaande punten zo belichten als disney is kinderachter en een boyband leuk vinden is jonger dan je bent had je ook ruzie gekregen. Je tast namelijk mijn persoonlijkheid dan aan.
ben 45 jaar en kan helemaal verzinken in een serie, draai nog steeds Robbie Williams en kijk iedere week wel een disney film.
Ik heb pas een vrouw LEREN kennen, waar ik stapelgek op Ben,we begrijpen elkaar best wel snel zij is licht autistisch,en ik heb een hoor is….kan ik iets voor haar betekenen of gewoon er in mee gaan?Bvd voor de reacties en tof dat er hier iets over te vinden is! Hou echt van haar en Wil haar niet door een stomme zet kwijt! Thx gr8 elly.
een duidelijke fijne pagina,
en heel toepasbaar op mijn niet zo gemakkelijk in de omgang schoonzus…
het helpt mij om haar kenmerkende gedrag en drijfveren proberen te begrijpen. bedankt…nu de handleiding nog bedenken tot de oplossing van het probleem.
Bijna alle genoemde kenmerken (waarschijnlijk alle als ik eerlijk ben) slaan op mij. Ik heb al elders een online test gedaan. Scoorde 37 punten (van max. 50) en ik weet dat er iets met mij aan de hand is. Daar heb ik de test niet voor nodig. Die kenmerken hier genoemd zijn een blauwdruk van mijn leven…
Dat zal grappig zijn, een naamgenoot met Autisme 🙂
Graag wil ik reageren op A van 14 januari 2014. Ik zou graag van je willen begrijpen waarom je wel je kinderen verder laat onderzoeken maar jezelf niet. Waarom als het om u onderzoek gaat zegt u neem jezelf zoals je bent?
Ik denk dat mijn vriend een vorm van autisme heeft..Maar hoe ga ik dit aanpakken? hoe ga ik hem vertellen dat ik dat vermoeden heb? Ik dacht er zelf aan eerst met zijn moeder te gaan praten maarja hoe doe ik dat dan weer? ik wil niks stuk maken en zeker al niet iemand voor het hoofd stoten…Erg lastig dus!! Wie kan me helpen?
ik vraag me af of ik nu op mijn 27e, een diagnose autisme moet krijgen, stel ik ben dat dan hebben ze ongeveer mijn hele leven de plank misgeslagen. uhmmm. hiding for the truth? ik ben erg sceptisch…
Dag A,
Ik ben 26 jaar oud en ik heb nu pas de diagnose ASS gekregen. Ik ervaar het als een opluchting want nu begrijp ik waarom ik altijd de stempel kreeg/krijg van “raar”. Maar ik voel me ook erg erg erg oneerlijk behandeld geweest.
Hallo allemaal,
Ik ben inmiddels 28 en mijn geleide leven tot nu toe kan ik totaal niet plaatsen. Zit nu in de diagnose fase van ASS/Asperger. Omdat ik veel dingen vroeger niet heb kunnen en durven uiten en mijn ouders niets is opgevallen (moeder bijv. mijn hele leven aan anti depressiva en vader werkte in ploegendiensten, als ik wat had was ik een aansteller of had ik altijd wat), kunnen ze mij geen diagnose geven, omdat mijn ouders mijn verhaal en mijn beleving van vroeger niet kunnen beamen. Ik voel me hierdoor zo vreselijk alleen! Ik heb met veel factoren en tekortkomingen om weten te gaan of weten te camoufleren. Het lijkt alsof er bij ProPersona daar geen gehoor aan wordt gegeven. Weten jullie andere instanties die eventueel een second opinion kunnen geven? Alvadt bedankt, groet Stephan
Hoi Stephan, mijn zoon en mijn broer hebben allebei de diagnose Pdd-nos, ze zijn intelligent, lief/naïef en gevoelig en ze zijn vooral heel slecht in hun eigen leven organiseren. Dat is, waar je hulp voor nodig hebt als je autisme hebt. Ik snap dat je heel erg alleen voelt, Je hebt dus niet alleen tekortkomingen maar je hebt ook hele leuke en handige kanten die alleen autistische mensen hebben. Bij voorbeld: heel trouw, heel consequent, stipt op tijd altijd. Handig voor werkgevers, in de technische/ICT industrie zitten ze te wachten op mensen met autisme en dat is geen geintje.
Er is een bedrijf in Veldhoven die alleen autistische mensen aanneemt omdat ze zo technisch en betrouwbaar zijn.
Als je de diagnose echt goed wil hebben dan kun je het beste naar het Leo Kannerhuis in Arnhem gaan.
mvrgr Karin
Beste Stephan,
Een late reactie, ik kom hier per toeval terecht. Als je nog steeds op zoek bent naar diagnostiek, dan zou ik eens informeren bij Hoex en Wassink te Amsterdam. Ik heb daar ook diagnostiek doorlopen zonder dat familie geraadpleegd kon worden. Het wordt dan wel moeilijker, maar niet onmogelijk.
Veel succes!
D.
Hallo,
Ik heb een tijdje terug iemand leren kennen.
Nu na 3 maanden heb ik reden om te vermoeden dat diegene autistisch is, ook denk ik dat diegene het misschien zelf wel weet.
Hoe kan ik met hem een gesprek aan gaan en mijn vermoedens uitspreken? Hoe pak ik dit aan?
Ik heb dus hetzelfde als Suuske, en ik zie geen antwoorden bij de vragen staan. Ik heb het idee dat mijn vriend ook iets van autisme heeft en heb daarover met zijn zus gesproken. Zij had er zelf nog nooit zo over nagedacht, maar ze zegt dat ik daar goed gelijk in kan hebben. Ik krijg geen vat op mijn vriend en als ik zoiets zou vragen aan hem, dan zie ik de bui al hangen en zegt hij dat ik spoken zie en raar doe.
Wat kan ik hieraan doen? Wil hem helpen en als het kan onze relatie redden… Hij heeft geen idee hoe ik me voel door zijn gedrag en leeft zijn eigen leventje en toont geen interesse anderen.
Ik hoor heel graag wat ik hiermee aan moet. Wil hem niet kwijt, maar ik kan zo ook niet verder gaan… Heeft het zin om hiermee naar mijn eigen huisarts te gaan?
Groetjes Diana
Ja, ga hierover met iemand praten, je huisarts bij voorbeeld,die moet jullie doorsturen voor een onderzoek.
Als je partner autisme zou kunnen hebben kan het heel veel schelen in je relatie om het te weten. Je moet dan oanders met hem om leren gaan en niet teveel van hem verwachten op het gebied van initiatief of liefkozingen.
mvrgr Karin
Na een moeilijke jeugd, met traumatische ervaringen en vaak boos zijn, ook op mezelf, ben ik, op mijn 71, aan het lezen op internet.
De eeuwige vraag en vertwijfeling; waarom kan, durf, snap ik dat niet, heb ik hier gevonden!
Door mijn strenge, liefdeloze jeugd, kon ik de dingen ‘die vreemd waren’ als ik mezelf vergeleek met ogenschijnlijk door het leven huppelende leeftijdsgenoten, niet accepteren als ‘ook prima’…
Het heeft me veel verdriet, pijn en zelfs ‘een hekel aan mezelf’ bezorgd….
Toch ben ik bijna 50 jaar gelukkig getrouwd…mijn man is blijkbaar de ideale mens voor mij…en ik voor hem!
Maar echt weten wat er woelt in mijn binnenste snapt hij niet…kan ook niet..omdat ik me altijd schaam voor mijn gedachten.
Voor mij zou het een enorme opluchting zijn een ‘etiketje’ te hebben..Het besef, het kunnen zeggen; ik kàn bepaalde dingen niet..omdat..
Nu kijken mensen me aan alsof ik zeg; “ik kom niet zomaar langs omdat ik geen zin heb’ of zo!…..
Dan ben je 71, en door het kopen van een IPad, het kunnen opzoeken en lezen wàt je maar wilt…gewoon privé..zou ik eindelijk vrede hebben met mijzelf?….ik herken zóveel in de bovenstaande lijst….Zal ik me laten onderzoeken, of het als een gegeven aannemen….wie weet het..
Ben er op mijn 63e achter gekomen dat ik alle kenmerken heb van Asperger. Dit omdat kleinzoon diagnose autisme heeft, mijn dochter verkeerd gediagnosticeerd is, en ik in het dagelijkse leven tegen heel veel deuren aan ben gelopen. Samen met mijn 32 jarige dochter hebben we vanaf mijn jeugd een evaluatie gemaakt. Ik was dat vreemde kind , teruggetrokken weinig vriendinnetjes een eigen wereldje waar ik me heel veilig in voelde. Mijn inmiddels ex-man werd gediagnosticeerd als bipolair, maar er is veel meer aan de hand. Zeet 2 mensen met een aandoening bij elkaar en je kan een rampenplan opstellen. Behalve 1 dochter ook nog een zoon getrouwd en inmiddels 2 kinderen waarvan de oudste autisme heeft en die geen contact met zijn “gekke” zus en moeder wil we zouden gevaarlijk zijn. Dit, terwijl mijn dochter de meest meelevende mens is die ik ken. Inmiddels zijn we alle sociale contacten kwijt wij beiden hebben geen vrienden meer. Ook geen familie meer behalve een oude neef die 300 km bij ons vandaan woont. En ja wat dat grapjes maken betreft, mijn dochter heeft er erg veel moeite mee, weet vaak niet of iets grappig of serieus bedoeld. Zij zegt het nu als ze iets niet snapt is ook beter naar de ander toe die dan wat duidelijker moet zijn. Ik moest vaak in het verleden tegen haar zeggen: het is een grapje hoor. Ik kan met mijn 63 jaar wel zeggen dat ik alle trucjes op sociaal gebied wel heb geleerd, mensen merken weinig aan me. Heb zelf geleerd sociaal te babbelen, terwijl mijn dochter daar veel problemen mee heeft.En het klopt dat wij ons op papier beter kunnen uiten dan in een gewoon gesprek en dat dat ook de reden is dat vriendschappen zo snel voorbij gaan.
Maar al met al blijven we leren en hebben geaccepteerd dat we “änders” zijn.
Beste Marij,
Ik denk dat een van jouw ouders ook autisme had. Daarnaast heb jij kans dat jij een narcistische ouder hebt gehad, want zoals jij zegt ben jij streng opgevoed. Ik vermoed dat jij sterke etiquette hebt meegekregen en dat overschrijding van die etiquette tot zeer strenge straffen leidde door jouw ouder(s).
De kenmerken die autisten vertonen kunnen sterk lijken op de kenmerken van slachtoffers van narcisten/psychopaten. Immers, als je als kind zijnde emotioneel volledig bent uitgeblusd, dan zal je in het volwassen leven liever wat minder geconfronteerd willen worden met ’emotionele problemen’.
Klopt! Ik denk ook dat mijn vader een ASS had…en was een Narcist 1e klas..
Hij wist dat hij niet geschikt was om een gezin te hebben..maar ja; 1942/43…mijn moeder zwanger!
Mijn vader moest trouwen…en meteen onderduiken (oorlog)
Ik leerde hem kennen toen ik 1/12 was…en ik was meteen wat bang voor hem.
Er kwam nog een broertje, een tweeling..géén pil in die tijd..
En mijn moeder was-is een harde! Met absurde ‘verering’ ‘s gevoelens voor mijn vader..
Wij hebben er alle 4 last van…hebben het materieël goed gehad maar geen liefde of waardering, respect, ontvangen.
Wij waren hun ‘uithangborden’ en als kind voelde ik het ‘neppe’ geweldig-succesvolle beeld naar buiten van ons gezin..
Ik vóélde het wel…maar pas in mijn pubertijd heb ik gevochten voor een plekje in hun hart…tot mijn vader daar midbruik van maakte…en me verkrachtte..en ik vertelde het maar aan niemand..
Sorry…ik kan een boek vol schrijven…
Ik ben behandeld door een psychologe….maar mijn gevoel, totaal ànders te zijn…contactgestoord of zo, heb ik nooit willen vertellen…
Het ging meer over het loslaten, helder krijgen, van waar mijn angst, verdriet en wanhopige pijn, vandaan kwam…en dat achter me laten…mijn ouders als een zware jas ‘uittrekken’ eigenlijk.
En zien dat mijn vader de schuldige was van de verkrachting…niet ik.
Heel erg bedankt voor het antwoord…en het geduld om dit te lezen.
Amai zeg! je hebt al heel wat tegengekomen in je leven. Alvast nog veel sterkte….xx
Dank je wel!
Beste Marijke,
Ik wil het je niet lastiger maken, maar als je een getraumatiseerde jeugd hebt gehad, kun je je ook autistisch gaan gedragen. Zonder het daadwerkelijk te hebben dus. Ik vraag me ook af of iemand autisme kan hebben en daarbij een narcist/psychopaat zijn. Die laatste twee manipuleren met opzet en iemand met autisme niet, en zullen dat nauwelijks doen; veel te eerlijke en recht voor de raap mensen om het gechargeerd te zeggen.
Ik ben het niet met je eens als je zegt dat mensen met autisme niet manipulatief zijn. Juist wel. Door dat alles altijd op hun manier moet verlopen, manipuleren ze juist alles en iedereen.
Geranda,
Ik dacht dat ik dit soort opmerkingen niet meer zou tegenkomen. Vooroordelen en stigma tegen autisten zijn er blijkbaar nog steeds.
oh my god
dit is bij mij ook zo
wie hekent dit
maar nu word mij zoon van autism beschuldig d ja zo zie ik t en hij is t neit en neit mishanded dus?nadat mijn ma stierf verloor ik alles me huwelkijken ervoor en nu me as man
Marij ik herken veel in wat je zegt alleen ik ben singel me vreind dumpte me omdat ik anders ben?nu si mijn zoon opeens na 27 jr autistisch zal mezelf ook laten testen hij deed havo gr Manon
Ik weet niet of deze site nog gelezen wordt, maar graag wil ik JP maar ook alle anderen den hart oder de riem steken. Het is zo Triest dat je zoveel tijd nodig hebt om erachtet ze komen wat er aan de hand is. Dat er oorzaken zijn waar je niets of niet voldoende van wist. En de buitenwereld al helemaal niet.
Ik voel me vaak een slechte moeder omdat im door de hectiek niet alle dingen afkrijg die zouden moeten, waardoor ik vaak te weinig tijd voor ze heb, ook eigenlijk geen geduld
en èigenlijk andere dingen wil doen. dat brengt je in allerlei situaties die je niet wilt.Herkenbaar?
Het is best een eenzame wereld en ik vind dan ook JP dat je niet moet schamen! Jij moet met je aandoening in deze wereld functioneren en zien dat je het redt… Dat vraagt zoveel kracht en moed! Blijf geloven in jezelf! De buitenwereld moet dat nog leren.
Meestal zijn wij het niet die er moeite mee hebben maar de maatschappij en de andere mensen die niet weten hoe het gaat met ons .Voordeel is dat wij het gelukkig kunnen vergeten. En nee je moet je zeker niet schuldig voelen,je bent zeker en vast een goede moeder.
Er licht ook veel aan hoe je moeder en vader je opgevoed hebben ,maar ook zij hadden de beste bedoelingen en doen alles voor hun kinderen. De meeste mensen die krietis zijn moeten eens naar hun Eigen ik kijken vooralleer ze er op reageren.
Niemand is perfect of gemiddeld. Sommigen weten niet eens dat ze autisten zijn. Heel belangrijk is dat je niet moet denken wat allemaal niet is gelukt maar in mogelijkheden. Wat kan ik allemaal wel goed?
Ik ben een man van 55. 3jaar single door echtscheiding. Het is inderdaad de dag van vandaag niet makkelijk om een relatie te hebben. Heb lichte vorm van autisme, inderdaad. Maar wie is perfect…
Voor mij hetzelfde als Suuske (11-07-14) en D. (16-09-14) Sinds drie jaar relatie en de kwartjes vallen nu. Relatie momenteel wéér in dip (geen contact met elkaar, wonen ook niet samen). Huisarts wel achter zijn rug om situatie uitgelegd, maar die doet er helemaal niets mee, mag niet, kan alleen als vriend zelf naar huisarts gaat, wat hij nooit doet. Moet ik dit zelf bij hem aankaarten? Deze website zonder verder verhaal hem laten lezen?
Graag wil ik ook mijn ervaring delen. Ik heb een relatie aangegaan met een vrouw die reeds kinderen heeft. Enkel met mn vriendin had ik bijna geen ‘last’ maar eenmaal met kinderen, lees teveel mensen met wie ik rekening moet houden, wordt het voor mij heel lastig. Vroeger reageerde ik op hun en was zogezegd te wijten aan het niet rekening houden met hun voorgeschiedenis en als persoon en zo heeft al die ruzies en soms hoogoplopende vele jaren geduurd tot ik in een crisis ben beland nu afgelopen april. Ik wou zelmoord plegen, en ik meende het toen echt, nadat mn vriendin me verteld had om mij te verlaten. Ze bedoelde eigenlijk even ertussen uit, apart gaan wonen, om op adem te komen. Ik zag geen verschil in. 3 maanden later na de crisisopname werd er ass vastgesteld. Toen vielen de puzzelstukken in elkaar. Waarom ik haar in het begin van ons relatie nog steeds geen hand wou geven en nog veel meer. Nog 2 weken en ik ben 6 maanden op ziekenverlof. Ik heb zogezegd geen structuur, heb absoluut geen vrienden, blijf de hele dag thuis of ga soms wandelen en fietsen na vele pogingen om eraan te beginnen. Ik ondervind echt een probleem van mijn ass en naar mijn vriendin en de kinderen. Nu dat we weten wat ik heb heb ik een ander probleem en dat is dat autisme niet te genezen is maar dat wij veel moeten inleveren opdat het leven van de omgeving weer op adem kunnen komen. En ik dan? en wij dan? Eenmaal geweten van je autisme is het probleem niet opgelost. Helemaal niet. En zeker niet als je omgeving niets doet om zich een beetje aan te passen aan mijn, ons gedrag en weet ik veel. Ik begrijp ook dat de omgeving al veel heeft moeten incasseren en veel energie heeft moeten inleveren maar ik, wij zijn er ook nog. Het moet dus van de twee kanten komen. Het toppunt bij mij is dat mijn vriendin een extra opleiding heeft gehad in bijzondere jeugdzorg en dus weet ze wat atisme betekend. En weet je wat? Van haar krijg ik het minste steun. Ze doet gewoon verder alsof er niets geweest is, al die testen, en verteld ook niet haar kinderen waar ze iets moeten aanpassen of in het oog moet houden. Dat is nodig om ons relatie op een rechte lijn te houden want ik kan je verzekeren dat die rechte lijn abstracter is geworden dan die van Picaso. Ik kan jullie zeggen, mijn beste lezers met of zonder autisme, dat IEDEREEN moet meedraaien om een relatie goed te houden. Maar de personen waarvan men denkt of een vermoeden hebben van autisme ook getest moeten worden en erkennen dat ze het hebben. Maar dat is ook een fase waar wij, autisten, moeten doorstaan en een plaats geven in ons leven. Dit gaat ook niet op 1,2,3. dat heeft tijd nodig en ondertussen kunnen de partners en de omgeving stillaan zich ook aanpassen aan enkele nieuwe richtlijnen. Als iedereen zich een beetje inzet komt het goed of beter. En iedereen is tevreden. Met dank voor het lezen en geduld.
Soms maak je een keuze naargelang je werk en ben ik in het leger gegaan om die stuktuur te kunnen krijgen en ook het uitvoeren van de commando’s. op zich heb ik daar nooit geen last van gehad tot er verandering is gekomen in de structuur van het leger ,de mentality van de jongeren enz. Nu word je niet meer gecommandeerd en dit is een spijtige zaak omdat je dan een stuk structuur kwijt bent. nu heb ik wel een job waar ik mijn Eigen baas ben ,maar tov de rest loopt het soms stug door gebrek aan discipline of respect voor anderen. Maar uiteindelijk zoek je voor je Eigen een manier waar je mee kan leven en de andere ook en dan is er nog altijd het respect voor elkaar dat telt en dan lukt het wel.
wat mijn op valt is dat de meeste autisme goed geleerd zijn dat is bij mijn niet het geval ik ben geen op leiding
Vervolg van vorig verhaal.
Ik ben vergeten te zeggen dat door vele misverstanden en geen aanpassingen in mijn leven, ons relatie op ontploffen staat. We zitten en mijn vriendin nog meer, op het bleod van onze nagels als ik zo mag stellen. Misschien mogen mensen met autisme geen relatie beginnen omdat als er geen rekening gehouden wordt toch geen reden heeft om de relatie kunstmatig in leven te houden. Maar wat doe je als je reeds een realtie hebt en je houdt van je partner maar het loopt echt uit op zware misverstandingen of ruzies?
Scheiden? Misschien niet of juist wel. Dat zou dan weer opdoffer zijn voor beide parnters. Maar dat is niet wat we willen. We willen begrepen worden, op tussenniveau komen, de een partner een beetje lager en de andere een beetje hoger, zodat we mekander beter begrijpen. Ook wij moeten ons aanpassen. Hopelijk help ik hiermee andere mensen en misschien mijn relatie. De beste groetjes, Luc.
Beste Luc,
Mijn partner, jarenlang leefde hij in een drugscircuit en was dakloos, blijkt autisme te hebben. Ik als partner heb dat niet en probeer al vier jaar te begrijpen waarom mijn partner zo raar reageert, mij vaak niet begrijpt en andersom niet. Je hebt gelijk als je zegt dat binnen de relatie er veel problemen zijn.
Ik weet het sinds kort en voor mij is het ook wel wennen. Ik heb alles, het minder sociaal gedrag, de moeizame communicatie, het altijd letterlijk nemen van mijn woorden, altijd gezien als iets wat bij het drugs verleden hoorde.
Nu weet ik beter. Wat denk ik belangrijk is, is dat menen zonder autisme, dus de niet autistische partner, kijkt naar hoe het karakter van de partner is. Dat telt mijn inziens het meest zwaar. Dus is hij of zij lief, eerlijk, houdt hij of zij van je..Dat soort vragen.
Het grootste probleem is communiceren naar mijn idee. Wat ik heb geleerd inmiddels is dat ik mijn partner heel duidelijk moet zeggen wat ik wel of niet prettig vind. Ik heb moeten leren om, zodra hij iets bot zei, tegen mezelf te zeggen “hij bedoeld dat niet zo”. Dat is best moeilijk maar waar een wil is is een weg.
Daarnaast weet ik nu dat mijn partner veel structuur nodig heeft. Dat om drie uur weg gaan ook drie uur is en indien het niet belangrijk is ik niet kan zeggen ‘ach dat doen we morgen wel”.
Ook ik loop tegen veel aan en vind het op dit moment nog best moeilijk om de denkwijze te begrijpen maar aan de andere kant wil ik dat wel heel graag. Ik verwacht wel van hem dat hij ook probeert te begrijpen dat het voor mij anders is, dat ik anders denk en dat ik niet op zijn manier kan denken. Net als dat hij dat niet op mijn manier kan. Als beide partners realiseren dat dit het feit is en bij onbegrip gewoon eerst vragen “wat bedoel je” of “was dit kwetsend bedoel wat zo voel ik het”, dan ben je al een behoorlijk stap in de goede richting. In ieder geval, dat vind ik.
Daarnaast is het voor de partner zonder autisme denk ik niet zo heel moeilijk om rekening te houden met plotselinge visite, ongeplande uitjes, een te drukke omgeving. Dat zijn kleine dingen die wij als niet autisten makkelijk kunnen aanpassen maar voor iemand met autisme o zo belangrijk is.
Luc, ik denk dat beide partijen hier hard aan moeten werken. Jij kan dingen niet makkelijk veranderen en voor jou partner is het ook best lastig. In ieder geval, ik vind het lastig en probeer er zoveel mogelijk over te lezen. Ik heb soms moeite met de manier van handelen van mijn partner maar probeer me wel te verplaatsen in zijn denkwijze. Aan de andere kant verwacht ik ook dat mijn partner begrijpt dat ik de dingen anders doe dan hem en ik verwacht dat hij dat respecteert.
Ik hoop dat je aan mijn verhaal iets hebt en mocht je vragen hebben en willen weten hoe ik er in sta als vrouw die leeft met een partner die autisme heeft dan kan je altijd een mail sturen naar chezstacey01@gmail.com
Heel veel succes, sterkte en geluk!
Jij vergeet een belangrijk element; het leven met een partner met autisme, kan een persoon heel eenzaam maken. Waarom? Er is geen emotionele wederkerigheid.
Omdat gebrek aan emoties de ander heel leeg kan maken, zal dat op den duur de reden zijn waarom een relatie zal worden opengebroken. En dat ongeacht hoe praktisch de partners op elkaar zijn aangepast.
Hallo sociaal psycholoog,
Fijn dat je nog even benadrukt dat mensen met ASS geen emoties tonen. De woede aanvallen die ik als kind had, waarvan ik later niets meer van kon herinneren, zullen wel geen emoties zijn geweest. Evenals de depressie die ik later kreeg, zal het wel ingebeeld hebben dat ik dingen voelde.
Dankzij deze site weet ik bijna zeker dat de buurman en zijn kinderen autisme hebben. ik weet nu hoe ik met ze om kan gaan, voor zolang ik hier nog woon.
Hoi Isolde ,
Wat is het probleem met je buren als ik mag vragen?
Groeten Harold
Ik heb een combi van ADHD en ass.
Door mijn ass ben ik erg nauwkeurig, Pietje precies ( jasses kan niet op t juiste woord komen) maar door mijn ADHD komt het erg gewoon niet uit. Elke dag beleef ik wel een moment van falen hierdoor. Over het algemeen sta ik erg positief in het leven. Mijn fiepen en obsessies hebben hun plekje gekregen. Mijn zoontje van 3,5 snap ik steeds beter. Ik ga met plezier naar mijn werk. Ben nooit eenzaam dankzij de stemmen in mijn hoofd en de gesprekken die ik met me zelf voer. Ik vind het jammer dat er mensen zijn die zo sterk de negatieve ervaringen beleven. Ik hoop dat jullie allemaal het geluk mogen vinden.
(Bah, wat klinkt dat zoetsappig, maar ik bedoel t goed).
Beste allemaal, wat fijn om jullie berichten te lezen, nu ik voor de zoveelste keer op het punt sta om mijn relatie te verbreken. Leuke avond gehad gisteren, vriend vraagt om naar huis te gaan. Ik zeg dat we zo gaan, maar iemand spreekt mij nog ergens over aan waarna gesprek volgt. Vriend vertrekt alvast boos naar huis. Ik ben ook boos: Dat kan toch gebeuren dat ik toch nog even met iemand wil praten! Ik zou beter moeten weten met een dochter met PDD-NOS en niet gediagnosticeerde zoon met zelfde trekjes. Gescheiden van hun vader, waarvan ik achteraf natuurlijk ook wel weet…. Het doet me goed om te lezen hoe andere partners omgaan met hun gedachten en ook om verhalen te lezen van mensen die zelf problemen ervaren door ASS. Ik heb mijn vriend (toen 49 jaar) vorig jaar uitgenodigd mee te gaan naar een avond over autisme bij volwassenen. Hij ging mee en er was een hoop herkenning. Maar hij is er (nog) niet aan toe om er iets mee te doen. Maar ik ben er wel aan toe dat hij er iets mee gaat doen. Ik hoop dat door het bekijken van deze site hij erover wil nadenken. Ik wens jullie allen goeds.
Beste allen,
sinds 13 jaar samen met een lieve, zorgzame man, vader van een dochter van 22 die elders woont. Ik weet al jaren dat er bij hem sprake is van ten minste autistische trekken. Hij wil er absoluut niet aan, wat voor een deel denk ik komt omdat het een stempel is én een psychiatrisch stempel, dus: ‘ziek’. En nee, hij is niet ziek, daarin ben ik het met hem eens.
Maar, er zijn wel ‘dingen’ waar hij zelf blijkbaar geen last van heeft, maar ik wel. Dingen die ik wel in het kader van zijn autisme kan plaatsen, maar, die mij diep raken, waar ik me vaak alleen en gekwetst door voel.
Ik doe mijn uiterste best om zijn reacties, die vaak zo anders zijn dan ‘normaal sociaal gedrag’, te accepteren. Maar, ik word tegelijkertijd boos en ontdaan omdat dus alle ongemakken bij mij liggen. Hij heeft ooit een test gedaan op internet, op mijn dringende verzoek, en die ingevuld zoals hij zichzelf blijkbaar ziet: niets aan de hand dus. Vul ik die test over hem in, kom ik op een zeer hoge score (en heus, ik heb die eerlijk ingevuld).
Voorbeeldje van wat voor mij moeilijk is: zijn dochter was er afgelopen weekend. Onderweg in de auto, hij rijdt, zij en ik kletsen gezellig. Hij rijdt pittig en opeens staat een auto voor ons stil, ik zie dat en roep geschrokken: pas óp!! Waarop hij op zijn rem staat, er feitelijk niets aan de hand is, zij het dat hij op harde toon tegen mij begint te schelden dat ik mijn waffel dicht moet houden etc. Deze manier van schelden past totáál niet in onze relatie dus ik was diep geraakt, ook omdat zijn dochter erbij was. Ik heb later, zonder dochter erbij, geprobeerd uit te leggen aan hem dat ik best kan accepteren dat hij een uitlaatklep nodig heeft voor schrik maar dat hij daarna toch iets kan doen/zeggen om het te neutraliseren naar mij toe. Iets wat ik al járen tegen hem zeg: dat hij moet neutraliseren als hij onterecht (en voor mij oninvoelbaar) boos is geworden op me. Maar het lukt hem niet. Trots speelt denk ik een grote rol hierbij.
Ik kan leven met zijn sociale manier van doen, die vaak kromme tenen bij de ander oplevert, met zijn postzegelverzameling en zijn genealogie waar hij totaal in opgaat, zijn letterlijk nemen van grapjes, behoefte aan ‘steeds hetzelfde’. Maar ik word zo verdrietig van die boze uitvallen, voel me zo beledigd, zo gekwetst. Maar ook zo boos, omdat hij niet bereid is in te zien dat er iets anders is aan hem, want ik heb het idee dat als hij dat zou zien, hij ook bereid was tot meer inzicht.
Ik heb het gevoel dat ik vecht tegen autisme en het is een zwaar gevecht.
Hallo,
Als eerste , jammer dat u zich zo voelt vechten in uw relatie.
Graag wil ik reageren op het stukje over de ingevulde testen.
Uw schrijft dat uw partner deze heeft ingevuld, zoals hij zichzelf ziet, nl,er is niks aan de hand.
Vervolgens heeft u de test ook eens ingevuld, eerlijk zoals u zegt.
Maar eigenlijk heeft u de test beidde op de zelfde manier ingevuld. Bevooroordeeld.
Uw partner in de overtuiging dat er niks aan de hand is, en u met het idee dat uw partner autistische trekken heeft.
Zelf testen is niet betrouwbaar, juist omdat er dan geen onafhankelijke factor aanwezig is.
De niet autisten zijn voor een autist net zo raar, vreemd en niet te snappen, als dat dit andersom het geval is.
Hoe vervelend ook, als u partner vind dat er niets aan de hand is,is de kans dat hij zich last testen erg klein.
Misschien kunt u ergens ( gespreksgroep of zo) tips en truukjes krijgen die u in uw relatie kunt invoeren waardoor het dragelijk er wordt voor u. Want op dit moment zal een oplossing van 1 kant komen ben ik bang.
Het is zeker niet zo dat ik vecht in onze relatie maar ik heb vaak het gevoel dat ik vecht tegen autisme. Ik ben het ook niet eens met dat ik de test bevooroordeeld heb ingevuld, ik schrijf juist: ik heb deze eerlijk ingevuld, gewoon de vragen beantwoord zoals ze gesteld worden en zoals ik de antwoorden zie bij mijn partner.
Ik wéét inmiddels dat de oplossing maar van 1 kant kan komen. Ik weet ook dat de meeste mensen op deze site zelf autisme of kenmerken ervan hebben.
Maar er zijn ook een heleboel partners van mensen met autistische kenmerken, partners die het enorm moeilijk vinden om zich altijd te moeten aanpassen aan de ander. Het gevoel oneerlijk bejegend te worden als de ander opeens zo oninvoelbaar boos wordt op je. Er altijd aan moeten denken dat de ander niet overprikkeld raakt.
Dát wou ik zeggen, dat het ook voor partners moeilijk is, autisme.
Ik heb geenszins de intentie gehad u nog meer te kwetsen of het gevoel te geven dat u het niet juist doet. Mocht dit wel zo bij u zijn binnen gekomen dan daarvoor mijn excuses.
Ik heb zelf ass en een niet auti partner. Bij ons is het eigenlijk juist andersom. Ik weet dat ik ass heb, is getest bij psych, nu nog onder behandeling, en mijn partner wil of kan daar niks mee. Snapt het niet, ziet mijn dilemma’s niet. Ik ben bij ons de gene die op de tenen loopt. ons aangemeld voor systeem therapie. En het eerste wat hij zegt is: ik hoop dat het niet lang duurt, want het heeft toch geen zin:(
Beste MJ en Geranda,
Voor beide een vervelende situatie. Inderdaad de persoon binnen de relatie met autisme loopt vaak op zijn of haar tenen. Dit omdat wij niet ‘auties’het gedrag als vreemd zien. In de ‘normale’ wereld reageert men nu eenmaal anders. Zo zijn we opgevoed.
Mijn partner heeft autisme. Natuurlijk merkte ik dat het gedrag van mijn man ‘vreemd’ was. Ook ik heb de hobbels moeten nemen en het voorval wat MJ beschrijft is heel herkenbaar voor mij. Ook de test op internet heb ik met mijn partner gedaan. Samen. En na 44 jaar wisten we eindelijk in welke hoek we het moesten zoeken. Mijn man heeft autisme.
Dat hield voor mij in dat ik een aantal zaken moest veranderen. Voor mij is dat nl. makkelijker dan voor de persoon met autisme. Ga ervan uit dat bij autisme overprikkeling één van de meest lastige dingen zijn. Als mijn man thuis komt van een dag werken dan gaan wij niet meteen eten of druk praten. Dan staat hij even ‘uit’. Hij moet het allemaal even verwerken. Ook de logische manier van denken is iets wat bij autisme hoort. Zo kan bijvoorbeeld de vervaldatum op een rekening de datum zijn waarop de rekening vervalt.
Het Ass spectrum is zeer breed en elke vorm vereist een andere aanpak. Ik kan geen dingen onverwachts doen dat maakt mijn partner onrustig. Ik moet er altijd om denken dat ik de zaken op de juiste manier formulier en dat ik zorg dat het in huis een stabiele omgeving is. Aan de andere kant heb ik een fantastische man, die nooit een leugen zal vertellen en voor mij door het vuur gaat.
Leven met iemand die autisme heeft vergt wat aanpassing maar met de juiste manier van handelen is het zeker niet zo dat één van de partijen op de tenen moet lopen.
Liefs
Stacey
chezstaxey01@gmail.com
Allebei dank voor de fijne reactie, daar heb ik wat aan. Ik heb besloten een blog te beginnen (alleen voor mezelf leesbaar) om e.e.a. op schrijft te kunnen zetten als het me even hoog zit.
Maar ook om terug te kunnen kijken als het even moeilijk is. Om opnieuw te kunnen constateren dat hij er niets aan kan doen.
Maar, ik vind het jammer dat hij en ik hier niet over kunnen praten, hij wil er helemaal niets over horen. Ik zal dat moeten accepteren besef ik.
Hoi Mj,
Heel veel succes. Ik heb gemerkt dat met een aantal simpele leefregels het prima te doen is. Verder is het voor je partner misschien nog erg moeilijk om te erkennen dat er iets is.
Het is altijd goed om zaken op te schrijven. Hierdoor kan je soms ook oplossingen vinden. Heel veel succes. Mocht je vragen hebben dan mag je altijd mailen.
Groet Stacey
Misschien Komt t ooit zo dat u hem uw blog kunt laten lezen. Dan ziet hij niet alleen hoe u zich voelt, maar ook wat u daarmee doet. Dan hoeft hij dat niet zelf te bedenken. Kan hij het aannemen als feit.
Ik hoop iedergeval dat het u goed doet.
Ik heb veel van jullie berichten gelezen en ben geschokt. Mijn relatie is helaas beëindigd en nog wroeging dat het mijn relatie gedaan is. Zij kon mijn ASS niet verdragen en was op van de zenuwen. Het was, zo zij ze, dat ze voor 50% werkte voor het gezin en 50% voor mij. Dat was teveel voor haar maar ik heb haar ook dikwijls gekwetst door mijn ASS gedrag. Ik besefde het zelf niet eens. Nu woon ik alleen en zij in het dat juist lieten renoveren. Ik woon veel te klein en loop soms op mijn zenuwen. Mijn grootste frustratie is dat de renovatie betaald is alleen door mijn geld. Dat ben ik volledig kwijt terwijl ik nu ,zeg maar de grootte van een studio, woon. Ik heb al aan zelfmoord gedacht zodat alles gedaan is, achter de rug. Ik ga nu momenteel naar een dagkliniek maar heb ook nu een depressie erbij gekregen. Ik weet niet wat gedaan. Ik ben op ziekenzorg en krijg maar 700 euro. Ik moet zien daarmee rond te komen en probeer via alleerlei adviezen om tegemoed te krijgen opdat toch kan rond komen met 700 euro. En zij woont in ‘mijn’ huis dat tamelijk groot is. Zij heeft wel 2 kinderen ten laste en dus is dat huis meer dan groot genoeg. Ik vind het gewoon niet eerlijk verdeeld. Ik heb het ook niet naar de ASS. Er is gewoon niet genoeg steun voor mensen met autisme en in Nederland staan ze ver vooruit met zulke zaken. Wij staan nog in onze kinderschoenen.
Beste Lucas,
Ik ben het helemaal eens met jouw standpunt. Mensen met ASS worden tegenwoordig aan de kant gezet. Dat komt omdat Onze Nederlandse maatschappij steeds narcistischer wordt. Mensen worden steeds ongeduldiger en veeleisender en hebben meer te neigen om mensen weg te labelen in ´goed´en ´slecht´. Dat dierbaren zo handelen, kan hun niet kwalijk worden genomen. Ook zij leven net als jij in dezelfde veel eisende maatschappij.
Gelukkig bestaan er culturen waarin mensen met ASS zeer goed worden gewaardeerd, omdat hun eigenschappen meer bij het cultuur past, denk aan Indiërs, Koreanen en Chinezen. Overigens, in die culturen wordt er amper gelabeld; je wordt er gezien als gelijkwaardig als elk ander.
Klopt wel dat alles in zijn kinderschoenen staan.
Eigenlijk moet je proberen te genieten van de kleine dingen in je leven ,je zelf bewust worden van de mooie natuur,de simple dingen ,iets zoeken wat op termijn geen geld meer kost en je zo nog meer kan genieten van je overwinning.vb in plaats van een kleine studio te huren kan je ook een mobielhome aan schaffen,je Eigen huis op wielen,na een tijdje is hij afbetaald en kan je nog meer genieten van de wereld en er eens op uit trekken,wie weet kom je dan iemand tegen . misschien een iedee?
Geniet van het leven jij zelf hebt er geen last van en er zijn mensen die je wel begrijpen.Komt wel goed ,je kan hier ook veel uit leren. Groeten Marc.
Wat was er zo schokkend aan onze verhalen??
Dat vele relatie kapot gaan, zo zie ik het. Wij ASS kunnen er niets doen maar worden wel gestraft door scheidingen of toch bijna. Niet?
ik zelf heb ook autisme en als het dan niet goed meer gaat met je gezin ga je naar een huwelijks terapeute en die heeft het eigenlijk nog erger gemaakt door onwetenheid. Ben zelf bij een psicholoog verschillende malen langs geweest en dit helpt je te aanvaarden en te begrijpen hoe je zelf bent.Samen leven met iemand anders word blijkbaar moeilijker naarmate je ouder word en je minder en minder van elkaar kan verdragen.Soms denk men dan dat je foefjes uitvind om je zelf goed te praten.Het lezen van deze verhalen is zo erkenbaar maar de meeste niet autisten kunnen er geen weg mee .
Mijn relatie gaat goed. Dus daar ik niet over mee praten. Vandaag weer samen naar systeem therapie geweest.
Mijn vriend heeft al deze kenmerken zowat, maar als ik zeg dat ik vermoed dat hij autisme heeft dat ontkent hij dit en hij vind het zelf van niet, misschien ziet hij het zelf niet in? Hoort dat ook bij het autisme? Als dit vastgesteld word zou hij veel meer begrip van mij en zijn naaste omgeving kunnen krijgen omdat wij dan weten wat de oorzaak is van zijn gedrag. Maar ja moeilijk als hij het ontkent terwijl wij wel degelijk inzien dat hij hier last van heeft.
Heeft hij er zelf wel last van?? ik kan me wel voorstellen dat als hij zijn gedrag zelf niet als anders ervaart, het erg naar is als een ander blijft zeggen dat je afwijkend gedrag vertoont en er iets aan moet doen. Voor mij is het gedrag van mijn man (niet autist) net zo afwijkend als mijn gedrag voor hem. Toch vraag ik hem ook niet om zijn gedrag te veranderen…..
wat als iemand alle goede kenmerken heeft,
die erbij horen heeft, en de slechte niet ?
want wat een autist niet begrijpt, begrijp ik wel.
ik ben sociaal, kan heel gemakkelijk mijn gevoelens delen zelfs met vreemde.
omdat ik in balans ben met eigen geest, kan mensen heel goed in de ogen aan kijken ben daarlangs niet het type dat instructies wil krijgen, maar eerder iemand die ze geeft.
ik leer graag en alle kennis is welkom voor mij,
sporten vind ik belangrijk en geweldig, heb altijd uit kunnen blinken.
heb het idee dat ik met alles uit kan blinken, het enige wat ik hoef te doen is er voor te gaan.
en niet tot het obsessieve af, maar het gaat zelfs makkelijk en denk eerlijk dat iedereen hier toe in staat is vastberadenheid en wilskracht is voor mij altijd een hele sterke eigenschap geweest maar ook behulpzaam om gelukkig te kunnen zijn in mijn leven, merk dat ik vaak het positief kan in zien van alles,
kan altijd het goede zien in mensen,
ze zeggen dat mannen niet kunnen kunnen multitasken,
maar doe all vanaf kinds af aan heel veel tegelijkertijd zonder slordig te hoeven worden.
ik ben ook recht voor de raap en zeg waar het opstaat,
weet wel wanneer ik mijn mening voor mij moet houden
kan makkelijk mijn gevoelens in de hand houden en handel nooit uit impulse, denk altijd na over wat ik ga doen een hoe het mij en de mensen om mijn heen waar ik van houd zou beinvloeden.
ben iemand die open staat voor ander mans visie en argumenten en ben zeker te overtuigen.
maar ik zelf heb ook tegenover andere mensen een hele grote overtuigingskracht en kan mensen vaak makkelijk overtuigen dat mijn gedachtegang de juiste stand van zaken is heb vanaf kinds af aan veel kinderen mijn na zien doen en tegen mij op zien kijken (eigen leeftijd)
maar ik zelf heb nog nooit iemand ontmoet waar ik tegen op kijk heb ook geen idool of voorbeeld.
heb een ambitie om juist een voorbeeld te zijn en heb altijd heel makkelijk positieve en negatieve kanten van alles in het leven kunnen accepteren en ervan kunnen leren. heb ook altijd geweten en gezien dat eerlijk zijn tegen jezelf en je geliefde niet
alleen er voor zou zorgen dat je geaccepteerd word maar ook ervoor zorgt dat je langer leeft, innerlijk rust hebt & voor zelfvertrouwen zorgt. ben goed van hart denk ik, ben nooit afgunstig zie altijd mensen graag meegroeien met mij.
wat ben ik dan ?
Als jij als kind zijnde ook nooit tegen jouw ouder(s) hebt op gekeken, dan heb jij waarschijnlijk sinds peutertijd tegen jouw ouders gekeerd. Als dit klopt, dan zou het zo kunnen zijn dat jouw ouders eigenschappen vertoonden, waaraan jij je niet kon conformeren. Hierdoor ben jij jouw ouderen vanaf zeer jonge leeftijd gaan analyseren en bekritiseren. Immers, jouw ouders konden voor jou geen rolmodel zijn.
Als jij niet de eerstgeborene bent, dan is het logisch dat jij dit gedrag vertoont. Immers, dan zal jij rebelser en creatiever zijn dan jouw broer of zus die wel (zeer) conservatief is. Dit verklaard ook jouw veerkrachtigheid, flexibiliteit en vermogen om een allemansvriend te zijn.
Als jij het zeer goed met mensen kan vinden die ASS hebben, dan heb jij zeer waarschijnlijk een emotioneel belastende kindertijd/jeugd gehad. Daarom ga jij emotionele conflicten graag uit de weg. Mensen met ASS doen en denken heel helder en concreet. Bij het hebben van een zeer gestructureerd leven, zal iemand met ASS vrijwel nooit spontaan hebben over gekwetst zijn of verdrietig worden. Iemand met ASS wil dat alles gewoon goed gaat en dat het leven simpel is.
Dat is iets wat jij eigenlijk ook gewoon wil; ‘geen gezeur, geen gezeik’ gewoon leven.
Daarom zal jij het goed kunnen vinden met een persoon met ASS.
Voor de sociaal psycholoog,
Ik ben (denk ik) getrouwd met iemand die een pddnos achtige vorm van autisme heeft. We hebben vier kinderen waarvan 1 pddnosen add heeft.Nu vermoeden we dat de jongste ook symptomen heeft.
We hebben het vaak over zijn vader gehad waarvan we samen tot de conclusie kwamen dat deze zeer veel auti-kenmerken had. Nu pas valt bij mij het kwartje dat de eenzaamheid die ik soms voel toch moet komen door de auti_kenmerken van mijn man. Hij is heel intelligent en ik vermoed dat hij zich daardoor overal doorheen heeft geworsteld. Hij is lief, goudeerlijk, muzikaal, vriendelijk
creatief, heeft een eigen netwerk. Maar geen vrienden die hij bezoekt, behalve familie. Alle relatie hebben met zijn netwerk te maken. Ik herken mijzelf in de boven geschreven regels ‘iemand die een emotioneel belastende jeugd heeft gehad en gewoon wil leven zonder gezeur en gezeik.Ik wist het niet, maar waarschijnlijk ga ik inderdaad emotionele conflicten uit de weg. Ik merk alleen dat ik nu heel moe ben en vaak achter de computer kruip om filpmjes te kijken waarbij mannen wel emotionele aandacht aan vrouwen geven. Ik houdt van deze man en ben echt niet van plan om weg te gaan. Ik zoek eerder een manier om niet eenzaam te zijn en hier goed mee om te gaan. Ik weet niet waarom ik dit schrijf aan totaal vreemden.Het zit me waarschijnlijk te hoog
Ok denk dat him John bent…..
? nou dat was dan duidelijk dank je wel 0.0
Hm de spelling van mijn antwoord laat wel wat te wensen over.
Ik bedoelde, waarom zou je niet gewoon John kunnen zijn. En is wat je beschrijft in je verhaal gewoon jou karakter. Wat maakt dat het voor jou zo “verdacht” is, dat je iets moet zijn.
stoort jou gedrag je??, stoort het een ander??
Enneh, hoor je niet te slapen om 3:08 am.
Als ik hier verhalen lees en kenmerken van, is het een en al herkenning. Inmiddels heb ik mijzelf wel aangeleerd om sociaal gewenst gedrag te vertonen. Dat kost heel veel energie en eigenlijk heb ik zelf de behoefte er ook niet toe. Inmiddels ben ik volwassen en kan ik met deze kenmerken heel veel dingen uit mijn jeugd plaatsen. Een diagnose oid heb ik niet, heeft dit toegevoegde waarde om te laten onderzoeken? In theorie kan ik gewoon prima meedraaien in de maatschappij. Ik kan met mijn bijzondere trekjes wel leven, mijn partner over het algemeen ook wel. Het sociale botst regelmatig, maar ik denk niet dat een diagnose daar iets aan zal verbeteren.
allemaal zeer herkenbaar wat ik hier lees. Ik heb nog maar pas de diagnose gekregen en weet niet wat ik daarmee moet.
Ik toon meestal ook wel sociaal wenselijk gedrag, maar ook van mij kruipt daar veel energie in.
Wel handige tips die ik hier gelezen heb… kzal ze eens uitprinten en onder mijn man zijn hoofdkussen steken 🙂
Heel handig is, nu je de diagnose hebt, om veel op internet te lezen over autisme, dat je weet wat goed en wat slecht voor je is.
Verder als je ooit hulp nodig hebt in de toekomst kun je een pgb aanvragen en daarmee kun je hulp inkopen
Je Kunt niet zo maar stellen dat als je partner autistisch is, je minder kunt verwachten op t gebied van liefkozingen of initiatief. Dat is generaliserend. Geen autist is gelijk.
Hoi Geranda,
nee dat klopt, elke autist is anders, zoals ook elk mens anders is. maar wat ik zei geldt voor heel veel mannen wel. Misschien niet voor autistische vrouwen die zijn over het algemeen wel meer gericht op contact. Ik heb veel autistische mensen om mij heen en in het gezin waar ik uit kom, en zie wel een aantal overeenkomsten die mensen met autisme allemaal hebben. De moeite om alles te structureren in hun hoofd en de moeite die ze hebben om contacten te houden, het is alleen maar fijn om dat te erkennen bij de ander en bij jezelf dan is het leven een stuk makkelijker want dan kun je gericht hulp vragen.
Bij voorbeeld bij het plannen van dingen of bij het vooruitdenken.
Haha ja, mijn “spontane”ideeën zijn vaak ook al weken grondig bestudeerd, besproken en alle mogelijke scenario’s zijn aan bod gekomen. En dan leg ik mijn spontane idee voor aan mijn gezin. Ik ben zelf auti, en mijn man niet. Van onze zoon van 4 zijn we er nog niet uit. Hij vertoont wel wat kenmerken, maar dat kan ook aangeleerd zijn. Soms is dat erg hilarisch, en soms strontvervelend. Maar soms vind zelfs ik een autist een vreemd persoon. Eh niet autisten zijn ook rare lui hoor, hahaha
Als ik dat lijstje overloop vrees ik dat ik ook autisme heb. Het begint mij ook meer en meer op te vallen dat ik soms anders reageer/denk in vergelijking met anderen. Ik kom dan soms in rare situaties terecht op het werk (met onbegrip tot gevolg), bedrijfsfeestjes of typische sociale gebeurtenissen ontzie ik soms en in mijn relatie loopt het ook niet altijd zoals het moet.
En inderdaad, het kost allemaal een hoop energie om zo goed mogelijk mee te draaien en om te gaan met anderen, maar op momenten brengt dat niets op of zorgt het voor angstgevoelens (hoe reageert de ander op wat ik doe/niet doe?) Als je dan merkt dat je zo ook vrienden verliest is het moeilijk om het allemaal vol te houden…
Sinds 2 jaar heb ik een lieve vriend, met kenmerken van .. hij is attent eerlijk, en houdt van mij. Maar soms plotseling wordt hij ergens heel boos over. Als ik vind dat ik iets fout heb gedaan is het niet moeilijk om me te verontschuldigen, maar als ik het niet snap of mijn gedrag verkeerd geïnterpreteerd wordt naar mijn mening krijgen we van die vruchteloze ruzies. Hoe gaan anderen hiermee om? Hoef ik niet opnieuw het wiel uit te vinden.
Hoi Bonte Specht,
heel herkenbaar probleem en ik heb mijn vriend/man al 19 jaar. Mensen met autisme zijn meestal goudeerlijk en vrij duidelijk in wat ze wel willen en wat ze niet willen. De woede-uitbarstingen zullen blijven en het onbegrip vaak ook, daar kun je misschien uitkomen als hij openstaat om te praten, maar praten is juist ook vaak een probleem. Het is te ingewikkeld, hij weet niet waar je het over hebt of je bent aan t zeuren. Intieme gesprekken zijn bijna niet mogelijk omdat er bij hem nooit ruimte is. Als hij van zijn werk komt heeft ie heel veel tijd nodig om bij te komen.
‘s Avonds heeft ie veel tijd nodig voor zijn hobby, interesses. ‘s Nacht is de nachtrust ook heilig, het is dus erg moeilijk om tijd te vinden om er samen over te praten.
Leven met iemand met autisme kan heel goed, maar het kan ook heel complex zijn, alles hangt af van de bereidheid om te het onder de loep te nemen. Wat ik nu erover zou kunnen zeggen is:
Ben je een heel erg gevoelig en een afwachtend type dan is het zwaar. Ben je nuchter en initiatiefrijk dan kan het makkelijk. Hopelijk heb je hier iets aan.
Mijn man en ik schrijven alles op. Nou ja, mijn man schrijft meestal hihi. Ik ben de auti bij ons thuis en zie nooit veel problemen, mijn man schrijft daarom alles op, en dan hebben we het er over als de kids op bed zijn. Werkt voor ons goed.
het kladblok ligt op een open plek dus voor ons beidde de hele dag te bekijken
Ik zit in de zelfde positie
Laatste tijd met mijn vriend om de kleinste dingen meteen oorlog
Ik kan niks zeggen of doen of ik krijg naar mn hoofd gesmeten :ik hou veel van jou maar irriteer me dood aan je !
Ik ben nu in fase dat ik er een beetje klaar mee ben en denk soms om weg te gaan bij hem
Het zuigt me compleet leeg en ben elke dag doodmoe ervan
Je bent niet de enigste die zich zo voelt
Sterkte ermee
Liefs mootje
dankjewel Karin en Geranda, voor de reacties. wat bij ons soms helpt is op een vooraf afgesproken tijd allebei maximaal een kwartier tegen elkaar te zeggen wat ons dwarszit, en daarna proberen een samenvatting te maken. soms valt dan – evt een paar dagen later – alsnog het kwartje. maar die plotselinge boze buien, dan twijfel ik – het niet serieus nemen en daarmee een element van onechtheid in een relatie brengend – of er op in gaan met het risico het te laten escaleren. Geranda misschien kan ik wat humor van jou leren?
Ik ben me gelukkig bewust van mijn fratsen. Dat scheelt enorm. Dus ben ik in staat het wat luchtig op te nemen. Ook weer niet te luchtig, want dan lijkt ik ongeïnteresseerd. Dat is een balans op gevoel. Ik heb ook eigenaardig heden hoor. Mijn man moet bijvoorbeeld stop roepen als ik poedersuiker op de pannenkoeken doe, want ik weet niet wanneer t genoeg is…nu…of nu…..of nu (halve bus suiker later).
Ik hoop dat jij en je man ook die balans vinden. Ach en een boek. ” toevallig” open laten liggen kan ook helpen. Sommige auti’s kunnen het niet uitstaan niet te weten waar dat boek dan overgaat, ook al wil je het eigenlijk niet lezen omdat t niet in je structuur past….
hallo ik ben ronald 50 jaar en woon in noorwegen.
bij ons in de familie lopen ook allemaal autisten asberger personen,ik ben er ook achter dat ik asberger,toure,adhd en bipoler heb, dit is geconstateerd door de ggz arts hier,nu heb ik een andere arts en deze begint weer van voren af aan met het onderzoek, ze wil nu eerst ect toepassen omdat ik depri ben ja vind je het gek ik heb alles 30 jaar voor mij zelf gehouden had een muur om mij heen gebouwd en niemand kwam hier binnen,maar naar een zelfmoord poging ben ik het allemaal anders gaan zien.
ik gaf altijd iedereen de schuld ik maakte geen fouten vrienden had ik niet relaties hielden nooit lang stand en werk verloor ik ook vaak {ik wist het beter dan mijn baas}
nu ben ik 50 en vind het allemaal wel genoeg geweest en wil een sociaal leven lijden ik wil niet meer die ronald zijn van voor die tijd.
ze hebben hier ect voor gesteld daar ben ik het niet mee eens want mijn depresie komt bij mijn asberger weg daar ligt de wortel van het probleem.verder zal ik afgekeurd worden is de bedoeling van de arts ben ik wel blij mee want ik ben helemaal opgebrand naar 30 jaar altijd maar presteren zelfs op sexueel gebied dit heb ik nooit durven zeggen tegen mij partners.nou vind het nu wel even genoeg om over mij zelf te praten oja asberger test 3 keer gedaan en kom telkens op 33 punten uit.
hilsen ronald
Mijn respect…en het is nooit te laat om het roer om te gooien.
Je kent jezelf als je broekzak, ook je valkuilen..neem ik aan.
Ingewikkeld om zoveel etiketjes te hebben…
Heel veel succes met de dokter en met een gelukkiger leven!
Inmiddels ben ik 62 jaar en kom langzaam aan tot de conclusie dat er diverse sporen van autisme bij mij zijn.
Op de onlinetests scoor ik hoog.
Sommige zaken in mijn leven zijn, vanuit dat oogpunt, te verklaren en zouden op z’n plaats vallen.
Wat is nu voor mij een volgende stap.?
Ik heb een, volgens mij, normaal leven achter de rug en een relatie van 35 jaar, die nog steeds loopt.
Soms zijn er dingen die ik verplaats, niet alleen thuis, omdat ik vind dat ze scheef staan/hangen of gewoon niet juist geplaatst zijn ten opzichte van de omgeving of plaats. In de winkel aan de kassa leg ik de ingekochte waren netjes op de band zodat er zo min mogelijk ruimte zit tussen de spullen, uiteraard liggen ze niet scheef en/of op elkaar.
Veel zaken zijn voor mij, maar ook mijn omgeving, te verklaren als er inderdaad sprake is van een vorm van autisme.
Hoe ga ik hier mee verder.?
Ik zou graag bevestigd zien of het wel of niet zo is.
Hoe pak ik dit aan.?
Ik zit met hetzelfde…ben 71 en ruim 50 jaar getrouwd..maar het bevestigd zien van wel/niet zou voor mij en mijn omgeving veel verklaren.
En voor het verschuiven van dingen of meubelen hoef ik me dan niet meer te verdedigen..
Hoeft natuurlijk niet echt, maar zo voel ik het wel als er wat over wordt gezegd.
En mijn angst (?) voor contact, feestjes….
Eindelijk jezelf beter begrijpen, klaar zijn met boos zijn op jezelf..
Ik denk dat je voor een test naar een Psycholoog zou kunnen…ben benieuwd.
Wat kan ik het beste doen wanneer mijn broertje, vele van deze kenmerken bezit? Wij thuis weten er geen raad meer mee en hij leeft als het ware in zijn eigen wereld. Zowel voor mij als de andere mensen om hem heen is dit zeer vervelend en uitputtend. We hebben hem al opgegeven voor adoptie, alleen zijn er niet veel stellen die een 14 jarige mongool willen adopteren. Alsjeblieft help ons of we maken er zelf een einde aan, of aan hem.
Met vriendelijke groet,
John
Hallo, john,
Wat een grove taal zeg.
Ik werk elk jaar samen met Special Olympics waar ik vele gevallen tegen kom .Het geen ik geleerd heb met de jaren is dat je de mensen er kan uithalen waar ze thuis juist goed bezig zijn met struktuur te geven aan zo ‘n mensen.
Ondanks hun handicap kunnen ze verdomt goed functioneren (op hun manier) maar je moet vanaf het begin de struktuur er in brengen anders maak je het jezelf en hemzelf het zeer moeilijk.
hebben jullie al is echte hulp in huis gehaalt
voor hem die jullie en hem kan helpen hoe er mee om moeten gaan
en anders is het rot maar een tehuis waar hij wel gelukig kan en af toe naar huis kan komen
en als hij weer goed in zijn vel en dingen heb geleerd
weer naar huis kan en jullie ook dingen heb geleerd
om te begingen kijken wat hij heb en of het sammen kunnen oplossen . want wat jij nu heb geschrefen kan
daar moet een voogt bij komen .
Wow.. Wat een taal. Denk dat je zelf ook ergens last van hebt als je zulke uitspraken doet. Sterkte voor je broertje.
Bij mensen met het syndroom van down ( ik neem aan dat je dat bedoeld met ” mongool”) is het moeilijk te bepalen of gedrag komt door de ontwikkelings achterstand of dat er inderdaad sprake is van autisme of verwante stoornissen
Maar dat is via een verwijzing door de huisarts t GGZ wel te testen
Zorg er voor dat je in het wetenschappelijke circuit komt. Via de huisarts een gespecialiseerd onderzoek laten uitvoeren door medici/psychologen in ziekenhuizen.
Pas na vaststelling van officiële indicaties kom je in het circuit van hulpverlening terecht.
Als alles voor jezelf op z’n plaats valt is heel fijn. Een sticker heeft ook voordelen, ik zit er niet mee, die tijd heb ik gehad.
mijn zon is 27 na jaren delta therapie zeggen ze je ebnt autistisch op zich belachelijk na havo en alles toch nog geen vreinden en meisje en niemand aankkijken dat zijn dingen vd latate tijd hoe kan t autisme zijn?maar hij gaat erin geloven hoe kan ik m duidelijk maken dat ondanks autisme hij nog de uniek ik de leive zoon is de fijne broer?gr mben verdreitig hij si al zo depressief door dit en tinnitus woont niet meer thuis is er geen groep van autist mensen kunne ze vreidnen zijn mekaar helpen?nee denk vaak niet maar wat maakt uit ze zijn nog steeds de leive mensne die ze altijd waren ik werk met deze mensen door lich beperking.en ik merk t geeneens zo leif zijn ze.
Hans:
Tuurlijk, die stigma’s en vooroordelen blijven.
Als autist loopt ik er vaak zat tegen aan. Wat is uw idee hierover dan??
marij o heo ze heet schrijft…………………….narcistische ouders lees ook ergens mishandeldd en uithangbord autisme later kan kloppen heb dit ook autism weet ik niet missch licht net als mijn zoon nu na 52 ja en hij pas na 27?kan dat je hebt je hele leven neit zomaar opeens nooit gemerkt wat gezien tot ze je erop wijzen gr manon
Hoi Manon..ik heb mezelf allang vreemd gevonden..
Het is niet ineens, op latere leeftijd ontstaan.
Ik heb nu ik met pensioen ben, veel tijd om na te denken..en ik heb nu een IPad waar ik van alles tegenkom..
Zo ook info en testen…en omdat ik erg met mezelf in de knoop zit/zat, ging ik me er meer in verdiepen.
Er werd over mij gezegd dat ik ‘op een eiland zat’..
‘Het stille water’..en ik wilde er zo graag bij horen..en was tegelijk bang voor contact….
Ik denk dat je ook in je vroege jeugd al ‘anders’ moet zijn.
ik stuur een bericht of het goed is weet ik niet
maar in mijn jeugt had ik er niet last van wel dat ik
anders was dan ander kinderen mijn ouders vinden mijn
geen autisme heb ik voel mijn beetje vreemde eend
hoor nergens bij ben ge test bij ggz in geest haarlem
papieren in vullen en praten en hulp verlener mee
ging goed en mijn ouders mee en toen geen autisme
dat snap ik niet dat wat ik voel hun af gaan van ouders
ik werk maar kan niet samen werken winkel druk is ga ik weg praten met vreemde doe ik niet nieuwe dingen word
raar van onverwachtse hou ik helemaal niet van
en snap dingen ook niet zo goed.maar ik heb een zoon met autisme en woont niet thuis is te zwaar voor ons en hem daar heb ik het van tot ik denk ja ik zie over een komeningen licht verstandeljk bepreking dat heb ik wel vast staan ik lees veel op sits en hoop via deze weg wat meer wijser te worden dennis hoek
Bericht sturen gaat prima hoor.
Duidelijkheid zou gewoon heel fijn zijn.
En heb je autisme, dan is daar niks mis mee.
Zo lang jij je zelf kunt accepteren, doet het er niet toe wat een ander vind.
Het heeft lang geduurd, maar zo zie ik het nu.
onbegrip van je oudrs oef das erg
ja ik ken dat van mijn jeugd hoe oud ben je dennis?im 52,als mijn zoon autisstisch si nou dan ben eik t ook ik denk dat je mijn leeftijd hebt,je hebt ene zoon schrijf je, je bent geen vreemde eend neit voor mij althans,zoals ik ent zei ieder mens is uniek en kostbaar en nou en als je autistisch bent zeg ik tegen em zoon je bent en blijft mijn lieve zoon als allenstaande moeder heb ik al zoveel ellende over em heen eghad tot ik een alleenstaande vader trof maar ja die gaf em een schop onder me gat en zie dag Manon nu zit ik weer mallene emt onbegrip van GGZ eh delta mijn zoon zegt die zegt hij is autist en dei zegt weer van niet puf nu willen ze me vragen van toen hij klein was ja hoor weet ik alles nog?van 20 jaar terug?wel drai ik letters opeens om hahaah.
leifs Manon
ik ben 45 en mijn zoon 11
lieve majolein jij bent niett vreemd jij bent een lief ,uniek mens hr dank dat je me schrijft
Dennsi jij ook hr bedank dit doet me geod
Manon leiver groetjes en kop op he samne sta je sterk’asl me zoon amar vreinden had of een meisje ……….zucht
ik ben een keer getest heb geen autisme
nu ben weer met ggz om nog eens een test te doen
want zelf loop ik elke keer weer vast
ja ze gaan mijn eindelijk goed testen
autisme .add ja en maar hoopen
dat er wat uit komt want nu loop ik elke keer weer vast
dat is zo vermoeient
ik wil hier bij nog een ding schrijfen
want ik ben ggz e nu ggz in geest voor autisme test
of add maar ze gaan veder zoeken tot er wat uit komt
maar waar ik tegen aan loop is dat onbegrip van ouders van mijn heb ik eerste keer was al van hoe kom je daar bij wil je het hebben of zo nu zegen ben je weer gek
.mijn vrouw steunt mijn wel .alleen de hulp vrouw zegt dat ik mijn niet meer mee bezig moet houden maar ik kan dat niet plaatsen of verwerken .want heb ik ook de heele dag denken aan alle dingen over wel 20 dingen tegelijk dat is lastig maar nu af wachten
Beste Dennis,
Het is jammer dat jij geen steun krijgt van jouw ouders. Helaas is het vaak wel zo dat als iemand zegt dat de ander gek is, er meestal ook wel iets aan zo iemand mankeert. Daarnaast wil ik je nog meegeven dat autisme meestal erfelijk is. De kans is dus groot dat één of meer familieleden ook autisme hebben.
Dank je wel voor het wederom kwetsen van een autist. Ik lees alleen negatieve kenmerken. Waarom leef ik nog op deze planeet?
Ik ben ook auti, maar ik zie niet hoe de teksten hier kwetsend zouden zijn.
Maar dat is mijn mening.
Wat is t dat jou kwetst dan??
ik weet niet zo goed hoe het zit maar niet maar ik ben niet negatieve over autisme ik heb zelf denk wel autisme OF ADD maar word nog over nieuw ge test
maar als ik autisme heb krijg eindelijk goede hulp
nu val ik er naast ook op werk
om gaan met ander en wek tempo
wat wel vast staat is licht verstandelijk beperking
ja dat kan
en misschien is enderlands moeilijk voor jou ik maak dor snel typen ook veel schrijffouten geeft niks hoor si geen aanmerking 5 november. Dennis sterkte emt je testen ,mijn zoon heeft z enu ook en praat em je ouders als t lukt of met mij als je wilt
maar dat maakt je neti minder uniek
inderdaad Geranda wat zou ANONYMOUS moeten kwetsen in deze tekst?dennsi is onzeker en denkt aan 20 dingen dat snap ik geod mijn zoon zegt dat ook maar dat zegt niks en al ben je autistisch dat vernaderd niks aan jouw leive ikje
Pffffffff, ben ik de enige die het vreselijk irritant vind, dat de teksten niet op volgorde van datum staan. Ik snap soms niet meer welke post een reactie is op welk bericht….😣
Ow, nu dus wel……dan ligt t aan míj 😂😂😂
donderdag 5 nov maar ik snap de mail niet doe ik het verkeert of een ander
@Dennis
Ik hoop voor je dat je inderdaad duidelijkheid krijgt. Autisme of ADD, misschien van allebei een beetje. En het onbegrip van je ouders is erg vervelend. Misschien hopen ze dat er niks aan de hand is. Iedere ouder wil t beste voor hun kind, denk ik.
Ik heb ADHD en autisme. Aan de ene kant heel nauwkeurig, pietje precies. En aan de andere kant net een dolle tornado.
Maar ik heb t altijd erg gezellig met al die gesprekken die ik met me zelf heb😁😁
5nov ok bedankt voor jou bericht
ik heb ook gezellig met mijn zelf
maar het gaat meer om werk
mijn baas houd wel beetje rekening mee
maar als ik het wel heb dan kan mijn baas er niet meer om heen en kan aan gepaste werk doen
nu loop ik veel vast en zit ik thuis
en verveel mijn dan
Dan lijkt t me goed om met je baas samen te bepraten waar je tegen aan loopt. Misschien is er een soort coach die jullie daar bij kan helpen
Vervelen is zooooo vervelend
ADDHD en autisme hebben dezelfde kenmerken inderdaad
sommige
ik voel mijn hier goed bij bedankt voor jullie steun gr dennis
Soms moet je durven naar werk vragen of dingen zoeken om toch bezig te blijven op een geordende manier. En welke baas zegt neen tegen iemand die werk komt bij vragen?? das toch positive en hij word er ook beter van.
Proberen op een zelfstandige manier je werk te doen (eventuweel met Eigen hulpjes (stuctuur op een bladje met de dagverdeling op of het geen wat er van je verwacht word,een agenda of nota nemen van wat er gezegtword helpt heel veel (wand anders ben je het kwijt en kom je er nergens mee en zit je vast.
ik heb werk als post bezorgen
bij paswerk en loop toch vast af en toe
best aan gepast werk
ik wou wat schrijfen want ik ben nog niet getest
wacht op ggz maar ik lees veel maar wat mijn op valt
is dat heleboel mensen met autisme best wel goed gaat in de maschapij doen maar ik moet zegen dat ik het moelijk vind winkel vind als druk is niks
werk alleen wil weten wat ik moet doen verander vind ik niks praten als het moet en wat ik ook niet snap is dat mensen zegen maar als je nu wel autisme heb wat dan
maar als ik autisme heb dan kan pas echte met mijn werk gever aan geven wat wel kan en niet nu krijg beetje van uitgekook en lui en niet moelijk doen en dat is de reden dat ik lees en schrijf voor tips nu gaat allis via
mijn licht verstandelijke beperking .mijn zoon heeft pdd nos lichtverstandelijk beperking hechtenis stornis en via hem ben ik bij autisme gekomen dit was het weer
Een propere diagnose kan wel heel doorslaggevend zijn om een begin te kunnen maken jezelf “in kaart te brengen”. Ik heb de diagnose ASS vorig jaar gehad (was toen 48) maar tot die tijd wist ik niet beter dan dat ik “gewoon” onhandig, perfectionistisch en niet al te sterk sociaal vaardig was. Zolang dat alleen maar indrukken zijn is het misschien niet zo helder wat je daarmee moet aanvangen, maar zoals ik zelf merk is een goede diagnose de eerste stap om er verder mee te komen. Het heeft mij in ieder geval veel geholpen om niet meer te veel in te zetten op wat je hoe dan ook niet ligt (al wil de maatschappij dat wel) en in plaats daarvan meer gericht je sterke kanten te gaan benutten.
Uit vele verhalen begrijp ik dat velen vinden dat zij niet juist worden benaderd binnen de maatschappij. En dat is jammer. Alhoewel mensen met autisme hun beperkingen hebben, kunnen zij voor vele zaken perfect worden ingezet. Zij zijn veel meer dan anderen in staat tot scherpe analyses, het bedenken van geavanceerde machines en het creëren van dingen die generaties van nut kunnen zijn.
Het jammere is alleen dat niet wordt erkend wat de sterke en zwakke kanten van mensen met autisme zijn. Want alleen die erkenning en bewustzijn zou de maatschappij leefbaarder kunnen maken.
Om een concreet voorbeeld te noemen; mannen met ASS zijn geweldige ict’ers, maar falen in de huishouding. Waarom dan niet gewoon een huishoudster in dienst nemen? Vrouwen met ASS zijn zeer goed in de huishouding (o.a. vanwege hun perfectionisme), maar falen in de boekhouding of ICT. Waarom dan niet haar ondersteunen met de boekhouding en ICT?
De maatschappij moet gaan erkennen dat sommige mensen geen alleskunners zijn. Daarnaast moeten mensen minder gaan manipuleren en meer gaan uitspreken wat zij denken. Want pas dan kunnen mensen met autisme op een eerlijke wijze meeleven in de maatschappij.
ik ben dennis en schrijf weer is
ik ben nu bij ggz een echte autisme test aan het doen
met plaatjes en test op computer maar nu is het prbleem dat mijn ouders nooit iets heb gemerk
en de lijst van vroeger niet kunnen in vullen
terwijl ik wel van hun heb gehoort dat ik druk was en af en toe aanweezich was nu denk ik dat hier door mijn autisme test niet goed uitpakt en weer nul op de de lijst krijg maar ik moet er ook bij schrijfen dat ik vroeger er ook niet echt last van had wel dat ik mijn anders voelde en neefjes en nichjes zijen wat eet je raar maar zin ik ouder ben en op mijn eigen ging woonen met meisje krijg je ruzie over waar ik eigelijk het probleem niet zag
en dat ik nu nog met vrouw en kinderen .ik heb zelf nog eens een meisje gehad wat echt plaker was dat ik op een moment naam hoorde en flauw viel . nu ik een zoon met autisme en twee kinderen niet tewijlef over mijn dochterje denk ook nou dit was het weer
Top dat je er nu mee bezig bent.
Mijn ouders hadden ook niet het idee dat ik anders was. Maar dat kwam ook omdat ze mij niet anders kennen. Ik was wel graag alle een, had niet veel vriendinnetjes, kon me erg afsluiten, maakte altijd geluidjes en had kleine tics, maar omdat het voor niemand storend was, hebben ze er nooit iets mee gedaan.
Nu ik zelf een zoontje heb, ben ik veel alerter op zijn gedrag.
best mensen
ik wil weer schrijven
ben vandaag bij ggz gesperk geweest
en was goed heb een goed gevoel over
dat het goed komt ze hebben nu over half dagen werken
met aan vulling want in de middag loop ik vast
ik dank dat ik voor zichtig kan zegen dat ik voor 70% autisme heb met wat ik vandaag heb ge hoort .alleen de omgeving daar word ik moe van .
ik ben dennis en bezig met autisme test en het gaat wel goed test denk ik zo ervaar ik het maar ik vind het jammer dat ik moet wachten tot de volgde afspraak
ik hoor in de omvegving dat mensen het te horen krijgen
dat het moelijk vinden ik ben blij als ik het wel heb
dan weet ik eindelijk wat ik heb en kan dingen regelen
want werk gaat nu niet wil wel maar gaat niet hooft vol met van alles ik denk dat halfe dagen werken beter is
maar moet wel aan gevult worden maar mensen vinden mijn lui en uitgekookt bij ggz willen voor de kerst af ronden en mij bij zo autiseme dingen melden en daar ben ik nu in de war van want heb ik dan nu wel of niet autisme help
beste mensen ik loop rond met een probleem
want ik loop bij ggz haarlem en heb gevraagt
over halfe dagen werken en of ze kun helpen
maar dat ter zijde ze heb mijn een mail gestuurt
voor mijn baas dat ik bezig ben met autisme onderzoek
nu staat in de mail voor uit lopent dat ze denkt dat ikwel autisme heb maar nu zit ik te denken is dan bijna zeker of niet dat ik autisme heb wie kan mijn helpen gr denn
beste mens ik schrijf maar weer is
want ik heb zo idee dat ik er alleen voor sta
niemand begrijp mijn als ik het er over heb is het weer van heb je hem weer met ze autisme test en zo
moet meer rugen graat tonen
hoop zo dat het goed uit pakt
dan kan ik dat af sluiten maar dat isnog niet zo
en heb zelf dat ik buitten de boot valt elke keer weer
tegen slagen maar wend niet heb ook niet zo dat ze begrijpen ze denken zeker dat ik zo iets heb ja laat ik is even kijken of ik autisme heb en lekker lui halfe dagen werken ik ben ook liefer dat ik kan werken met mijn beperking nou dit was het weer even kwijt
Hoi Dennis,
Dat is naar voor je, als ik je goed begrijp wil je laten testen door de situatie waar je in zit.
Zou je een verwijs brief kunnen vragen bij de arts, en als je niet geholpen ben in Haarlem, kan je het MEE misschien je helpen, en die vraag daar neerleggen, heb begrepen dat ze onafhankelijk staan.
Hallo Dennis,
Wil even melden dat je niet de enige bent op deze hele planeet/wereld/aarde/universum die er mee te maken heeft. want ik zit met ongeveer het zelfde probleem als wat jij nu door maakt. Bij mij is er ook niets met zekerheid te zeggen maar ze ‘vermoeden’ ….en het is inderdaad super naar en vooral als je niet weet wat er allemaal gebeuren moet. Dus hebben ze mij op anti-depressiva gezet…
MAAR met dit bericht je wil ik tegen je zeggen je bent goed bezig!
Mischien lees ik wat terug van je
Groetjes anno25
hoi anno25
ik zag nu het bericht ivb mijn oude laptop
niet alles pak heb nu een ander
maar wat jij zegt is waar.
nu gaan we veder met spiater
dat gaat iva telefoon
dan word af gerond en ga in autisme groep of zo
Anno, schrik ervan dat ze jou op antidepressiva hebben gezet… dat is onkunde van huisartsen… als ik jou was zou ik aandringen op gesprek met psychologische hulpverlener. Ik slik het al jaren omdat ik mijn gevoelens en alles niet kwijt kon… en dat blijkt nu door mijn man te komen dat ik heel negatief zelfbeeld had… Autisme wordt niet weggenomen door een pil….. dus zet door met aangepa
ste behandeling zonder pillen…. succes.. echt doen!!!
vandaag was een goede dag
ben met moeder naar ggz geweest
en ze zijn dat ik eigelijk ass heb
dat scheelt weer denk werk
nu kunnen we veder gelukig
Lezen, lezen, lezen, ik word er zo moe van.
vandaag te horen gekregen
dat ik autisme storenis heb eindelijk
is bevestig ben op gelucht
Nu je weet dat het autisme is zal het snel beter met jou gaan. Ze kunnen jou nu beter helpen en begeleiden. Ik heb zelf ook autisme en lvb en weet hoe zwaar dit is. Sinds de diagnose gaat alles beter en heb ik betere hulp en een zorgplek waar ik erg gelukkig ben. Ik hoop dat jij nu ook snel rust krijgt en dat ze je helpen om alles te kunnen accepteren. Succes!
ocmer bedankt voor je bericht ik hoop ook dat het beter gaat worden dan nu
Is fijn te weten… als je weet wat je heb kan eraan gewerkt worden…en zorgt dat je je minder onzeker voelt. Hoop dat je hulp krijg om aan jezelf te werken… succes
ik schrijf weer om dat het fijn vind
ik heb autisme dsm 5 is weer nieuw
Heb de kenmerken vorige week of2weken terug voor het eerst gelezen en stond versteld… ik bezit 20 kenmerken en de andere 3beetje…
Na een heel tumultueus leven en altijd beetje anders te zijn en onbegrepen te voelen vind ik het wel fijn dat dit een oorzaak heeft… ik merk wel dat ik er minder goed mee om kan gaan dan vroeger… heb jaren antidepressiva’s en slaappillen geslikt alsook nadien kalmeermiddelen en antipsychotica’s enz… na ik enkele weken op de psychiatrie had doorgebracht en ze zeiden dat ik borderline met manische depressie had…
terwijl ik me bij de kenmerken van borderline niet zo goed bij alles kon vinden.. ik heb me ondertussen op de wachtlijst laten zetten voor een diagnostisch onderzoek maar zal nog langer dan een jaar duren voor ik er terecht kan.. ik vraag me af welke gevolgen dit inhoudt… (in België )
wij worden door de huis arts door gestuurd
naar ggz hebben jullie daar ook zo iets dan duurt
het korten .ik moet wel zeggen dat ik vanaf 2013 bezig ben en nu eindelijk de goede heb maar ben er nog niet
ga zo autime ding volgen en ben bezig om half dagen te werken heel dag is niet meer haalbaar duurt nog lang voor dat rond is en de omgeving snap mijn niet dat is het verveelden er van
vervelende dat ze je vaak volstoppen met pillen zonder enige duidelijkheid… Kijk eens rond op internet wat je er over kan vinden en wat voor behandelingen bij jou in de buurt zijn. misschien een ggz (geestelijke gezondheidszorg) aanschrijven en aangeven waar je tegen aan loopt… baadt het niet dan schaadt het niet… Succes ( ben partner van iemand die nu in de molen zit om getest te worden)
Ja ik ben sinds mn 11 jaar naar een therapeut/ psychiater aant gaan, met tussenpozes, omdat ik het nooit kon volhouden.
Ik heb het rond mijn 24 jaar ofzo eens aangehaald dat ik snoep op kleur eet en nog paar van die voorbeelden en toen had ze me gevraagd het eens int oog te houden of ik het ook gwn door elkaar kan eten en zo niet dat ik op autisme getest moest worden, maar ik was toen zo koppig en wou absoluut geen label opgeplakt krijgen en vooral, omdat mijn belld van autisme die tijd nog meer was wat je in de films zag en ik dacht nee dat kan ik niet hebben. Maar na wat welf op te zoeken welke vormen er bestaan enz… moest ik wel toegeven dat het erger was dan ik zelf toegaf… Maar ik wil wel een antwoord hebben, omdat mijn zoontje mijn ”kuren” ook krijgt… En ik wil niet dat ik hem verkeerde dingen bijbreng, terwijl ik niet echt vind dat hij veel mist, maar ik kan niet tegen vuil of morsen( wat wel heeel normaal is bij een kind van bijna 4jaar, maar mijn zoontje eet en drinkt super netjes en ruimt mooi op en is heel beleefd) en ben van vele dingen vies, maar toch blijf ik in mijn hoofd zitten met het feit dat ik niet genoeg toelaat of hem hinder in zijn ontwikkeling.
Minder werken is niet altijd een optie ,normal kan je perfekt funtioneren in een werk dat struktuur heeft en dat kunnen we zelfs beter als andere.
ja dat zal best maar ik ben post bode en heb in de ochtent eigen wijk maar in de middag niet en weet nooit wat er komt en de baas doet wel als of mee werken
maar naar een maand ben je weer bij af
Hoi mensen, ik ben nieuw hier, 56 jaar en al 33 jaar getrouwd… eindelijk ben ik erachter dat wat ik allang vermoedde waarschijnlijk 99% zeker is ( morgen naar huisarts voor verwijskaart psychiater) mijn man heeft autisme… wat zal ik mij beter voelen als dat bevestigd wordt. Jarenlang heb ik gedacht dat zijn negatieve gedrag naar mij.. door mij zelf veroorzaakt werd. Nooit een spontane knuffel, een verassing of gewoon iets spontaans. Het alles vergeten en ik dan maar blijven herhalen en dan nog zeggen… dat heb je nooit verteld, de onmacht die ik dan voelde… wat moet ik hiermee? Aantal jaren geleden dit bij huisarts gemeld en met de vraag hem te testen… haar antwoord was toen… Oke en dan weet je het? wat dan…. Dus geen test. Had ik maar doorgezet toendertijd.. had me heel wat ergernis kunnen schelen en had ik meer begrip voor de situatie kunnen krijgen. Door deze verloren jaren.. zoals ik het noem… heeft mijn eigenwaarde een flinke dreun opgelopen…Ik ben nu ook wel bevreesd voor de toekomst, wetend dat je die knuffel etc. niet zal krijgen en dat ik altijd voor hem zal moeten blijven denken en beslissen.. hoop dat we doorverwezen worden en met hulp het allemaal in rechte banen kunnen leiden, zodat de toekomst voor ons alletwee beetje leuk wordt. Ik hoop hier mensen man/vrouw te vinden die in het zelfde schuitje zitten en hier ook over willen praten. Groetjes Brandi
Wat een spannende dag morgen. Het is een héle stap, en wie weet wat Jullie allemaal nog op het pad komt.
Ik ben 35 en heb een combi van ADHD en ASS.
Mijn spontane acties worden ver van te voren voor bereid. In t geheim. Dus voor mijn partner lijkt die ene kus of knuffel een spontane uiting van genegenheid. Voor mij is het de afsluiting van een stressvolle periode van eindeloos repeteren, tekst oefenen, tijdstip bepalen. En het word nooit makkelijker, en dat alleen al voor een kus…..Soms vraag ik me af hoe ik ooit zwanger ben geraakt😂😂😂.
Probeer positief te blijven, je man veranderd echt nu echt meer. Ook niet na de test uitslag. hopelijk komenn jullie er sterker uit. Er zijn zoveel tips , trucs en vooral boeken die zoveel inzichten kunnen geven.
Hou vol, jullie zijn niet zomaar 33 jaar bij elkaar gebleven.
Ook voor niet autistische echtparen is dat tegenwoordig een unicum 👍
Hoi Geranda, bedankt voor je reactie. Morgen wordt hopelijk alles in de gang gezet… hij belooft nu wel zich te laten testen… maar moet het nog wel zien… hij heeft vaker gezegd geen etiket opgeplakt te willen krijgen. Hoe gaat zo’n test eigenlijk in zijn werk? En hoe gaat jouw man ermee om. Ik weet wel dat ik heel erg eenzaam bent in mijn huwelijk… je mist gewoon de troost als je verdrietig bent etc. Die 33 jaar komt ook mede door mijn onzekerheid… doordat ik zo behandeld werd en dan denk je algauw… ik zal wel niet beter verdienen en blijf je toch in die relatie hangen… Ik wilde er graag met bekenden over praten… en dan vroeg ik merken jullie niks aan hem? of ik vertelde dat ik aan autisme dacht… nou dan werk ik terplekke voor gek verklaard… want die vent van jou mankeert niks… Tja, daar sta je dan… zie je wel dat het aan mij ligt..ben gewoon geen liefde waard, en ben toen ook in depressie gekomen, vond hier thuis dus ook geen steun in…en slik nu al 10 jaar ad. Je voelt je zo onbegrepen.. hoop dat er nu meer duidelijkheid gaat komen dat het bevestigd wordt… zodat mijn verhaal dan wel geaccepteerd wordt door familie en vrienden als ik er over wilt praten… maar doet me al goed hier mijn hart te luchten….
Beste Brandi, Wat dapper van jou dat jij je zo goed staande houdt. Het is een zware last om zo te leven, als je niet weet wat de oorzaak is. Dat om een aantal redenen:
1. Je voelt je continu onbegrepen, denkt dat het aan jouw legt, gaat over alles twijfelen.
2. Je kan nooit jouw emoties, gevoelens of verlangens kwijt. Hierdoor stomp je emotioneel af, bouw je een muur om je heen, wordt je depressief en eenzaam. Immers, het praten over emoties en verlangens en uiten van gevoelens zijn voor jou normale basale vaardigheden, vergelijkbaar met zuurstof die wij adem halen. Het zal mij niks verbazen dat jij jouw relatie als verstikkend ervaart. Dat is logisch. Jij kan gewoon niet jouw zelf zijn.
3. Jij voelt je immens schuldig, omdat jij het idee hebt dat hij van jou afhankelijk is en dat hij, als jij hem los laat, valt in een diepe zwarte gat. Een ding kan ik je verzekeren. Mocht je uit elkaar willen gaan, hou dan een ding in jouw achterhoofd; hij zal sneller in een nieuwe relatie zitten dan jij. Hoe dan komt? Jij zal vele jaren aan herstel nodig hebben. Hij niet. Hij weet dat hij niet kan en zal veranderen. Een elk die zich aanbied, zal hij accepteren.
Zorg dat je aan jezelf gaat werken, want als je al zo lang aan de medicijnen zit, klinkt het alsof je goed in de knel zit met jezelf. Ik neem aan dat je niet jouw hele leven aan de medicijnen wil, en ook nog een beetje wil genieten en jezelf wilt zijn.
Maak je eigen keuze. Plan desnoods een time out in de relatie, zodat je even weer kan aansterken. Ga om met andere mensen of ga even een paar weken, zonder hem, op vakantie naar een verre land. Je moet je eigen emoties niet weg gaan stoppen, het is onderdeel van je zelf en het wegdrukken van je zelf kan erg traumatisch zijn.
Je leeft maar een keer. ..zorg dat je het leven gaat beleven, ga weer leven, met hem of zonder, een eigen keuze. Eenzamer dan nu kan je niet worden.
Hoi Sara,
Dank voor je reactie… je slaat de spijker op zijn kop, helaas kan je er met anderen nooit over praten..die snappen het niet..en zeggen zal wel aan jouzelf liggen is toch goeie vent voor je? Vorig jaar 10 dagen time out genomen… ik kwam helemaal tot mijzelf…wist niet dat het zo erg met me was… maar ik hoefde alleen maar voor mijzelf te denken en doen…en niet voor 2. Al viel dat kwartje nog niet gelijk…omdat alles wat ik doe een tweede natuur voor me is geworden…. en de medicijnen slik ik al 13 jaar… geprobeerd aftekicken maar nee…. dat was zeker nu noch geen succes…werd gek. Ik heb zijn familie op de hoogte gesteld dat we met het onderzoek naar autisme bezig zijn… zal me niet echt in dank afgenomen worden… maar goed dat is mijn probleem niet… 1 positieve reactie gehad, maar van haar had ik dat wel verwacht… een andere reactie was… waarom etiket? ik zeg beestje moet een naam hebben… en bij de juiste diagnose kan er behandeling gestart worden… zie het als een gezwel…wil je ook weten of het goed of kwaadaardig is…zodat je weet welke behandeling je moet krijgen? Ja zo had hij het nog niet gezien. van de andere 5zal ik denk ik niet veel horen…… maar kan hier mijn ei kwijt en dat vind ik fijn……
Als ik jouw verhaal lees vallen er voor mij een aantal puzzelstukjes op zijn plaats. Wij zitten momenteel in een zeer moeilijke situatie en het ergste is dat praten niet lukt.
Elke keer als ik dat probeer maak ik het erger. Ik ben ten einde raad en ik weet niet meer hoe we hier uit geraken.
Pas nu denk ik in de richting van een lichte vorm van autisme. Als ik de lijst hier boven lees dan zijn daar toch zeer ernstige aanwijzingen voor.
Mijn man heeft Asperger. Zijn 14 jaar samen en 11 jaar getrouwd. We hebben in al die jaren hoge toppen en diepe dalen. De diepe dalen zijn te wijten aan zijn autisme en het feit dat hij paranoia kan zijn. Hij heeft realistische wanen en ziet mij dan als een soort ‘bedreiging’ voor zijn autonomie. Ik geef hem dan spanning die hij niet kan loslaten en dan wil hij altijd uit elkaar.. en gaat ook weg in zo’n periode; huurt iets elders. Wanneer ik hem tegen probeer te houden of in zo’n periode probeer te praten maak ik het ook alleen maar erger. Is totaal niet voor mijn rede (behoeftes en verlangens) vatbaar… Kan geen compromissen sluiten dan. Is een soort dictatuur in de relatie. Let wel; normaal is hij een zeer lieve man waar ik heel veel van hou. Maar in deze periodes van ‘wanen’ is het altijd weer overleven voor mij… Hij heeft ook totaal geen zelfinzicht hierin; het is op dat moment zijn vaste overtuiging dat hij bij mij weg moet, dicht bij dingen toe die niet kloppen en compleet uit zijn verband worden gehaald… Houdt mij overal buiten (ik mag soms niet eens weten wat hij huurt en soms zelfs niet waar hij verblijft in zo’n periode) en hij bijt zich dan altijd vast in één of andere obsessie… In zo’n fase heeft hij totaal geen zelfinzicht. Het moeilijke is dat hij dan alles wat we hebben in de waagschaal legt.. Onze liefde.. die ondanks alles heel groot is voor elkaar.. maar ook ons hele opgebouwde leven samen… Hij is dan in staat om alles kapot te maken voor zijn ‘waan’… Wil bijv. het huis verkopen een huis voor zichzelf kopen.. Mijn gevoelens daar staat hij niet bij stil.. Praten erover mag ik dan totaal niet.. Het duurt heel lang voor hij weer gekalmeerd is in zijn hoofd en terug de oude wordt.. Hij is nu al een keer of 4 uit huis gegaan en wil nu weer weg. Wanneer ik erover probeer te praten wordt hij boos. Kan ook echt gemeen worden dan en dreigend. Hij wil dat. Punt. Iedereen adviseert mij bij hem weg te gaan. Niemand lijkt echt te begrijpen hoe moeilijk dat is. Dit is nl. niet mijn lieve man… Dit is de paranoia… De onrust in zijn hoofd… Ik denk dat dit soms tegelijk met het autisme aanwezig kan zijn. Bij mijn man wel.. En zijn vader had dit ook… Herkenbaar voor mensen?? Ik vind het zo ontzettend verdrietig… Ben ook op dit moment dus weer mijn man kwijt.. Wanneer hij ‘normaal’ is is hij zo’n lieve schat en genieten we erg samen…
toevoeging.. Zijn gedrag is ook bizar in deze ‘fases’. Terwijl hij bij me weg wil of weg is en ik blijf normaal en rustig tegen mij doen, blijft hij ook lief en zelfs aanhankelijk. Zegt vaak dat ie van me houdt en wil zelfs knuffelen. Normaal is hij ook een enorme knuffelaar. Hij is alleen totaal niet van zijn aparte ‘gedachtes’ af te brengen. Ook al houdt ie zoveel van me en hebben we ‘alles’ hij ‘moet weg’ vanwege de spanning in hemzelf.. Meestal zegt ie tevoren dat ie nu voor altijd wegblijft en elders blijft wonen… Dat is voor mij dus heel moelijk omdat ik nooit weet hoe het zal gaan lopen… en of ik zo direct toch voor een echtscheiding zal staan en het huis verkocht moet worden. Ik probeer er maar ‘rustig’ in te blijven staan.. zo van.. zie wel hoe het loopt… en hoop dat ik snel mijn lieve, toegewijde man weer terug heb… Zou graag praten met mensen die soortgelijke problemen hebben…
Dag Sophie,
Misschien lees je dit nog. Of anders lezen anderen dit nog. Ik ben 16 jaar getrouwd geweest met een vrouw met asperger. Dit wisten we pas de laatste 2 jaar. Ik heb een relatie met haar 23 jaar gehad.
Wat jij beschrijft herken ik maar al te goed. Periodes dat je kort gehouden wordt. Geen enkel initiatief voor jezelf mag ontwikkelen. Je wordt de hele dag gecontroleerd. En dan de bizarheden. Ik weet het niet beter te omschrijven. Mijn vrouw kon dan hele vreemde dingen zeggen. Ze maakte doorlopend ruzie. Althans er ontstonden doorlopend ruzies.
Totaal onbereikbaar voor way dan ook. Er viel dan ook geen enkele afspraak te maken. Verbaal kwam ze dan agressief over. Niet dat ze iets van GVD zij of zo. Maar allemaal net iets te snel gereageerd. Of juist helemaal niet. Het gaf mij een heel akelig gevoel.
In deze periodes viel helemaal niets met haar te bespreken.
Ik hoor zo vaak mensen zeggen dat dit niets met ASS te maken heeft. Zal wel. Maar ik, jij en nog iemand zie ik het zelfde verhaal vertellen over hun partner.
Bij mij is het uiteindelijk zover gegaan dat ik door pure uitputting zelf overspannen raakte. Het jaar daarvoor 3 maal een hartstilstand gehad. Mijn vrouw kwam voor de 4 maal op een rij in dezelfde episode terecht. Ze was dan ronduit opdringerig. Aggressief zonder fysiek geweld. Maar het mocht dan niet anders dan dat zij wou. Na 7 dagen afstand zoekende door mij, voelde ik mij zo bedreigd door haar dat mijn automatische piloot het op enig moment het overnam. Voor de zoveelste keer moest ik haar letterlijk van het lijf houden. En ik weet dat ze niets wou doen. Maar ze eiste ronduit communicatie van mij, maar kon het zelf niet voor elkaar krijgen en ik was dit gaan weigeren. Telkens als ik toegaf aan haar grollen en probeerde de communicatie op gang te krijgen dan eindigde dit in erge ruzie. Ik heb haar toen op afstand moeten houden. Ik ben daarvan zo geschrokken dat ik ter plaatse besloten heb het huis te verlaten en nooit meer terug te komen. Zo is dat dus ook gegaan.
Dit is nu 8 maanden geleden. We zijn een eind op weg met de scheiding. Ik heb het advies van een psycholoog, huisarts, relatie therapeut gekregen om de communicatie met haar te beperken tot het hoogst noodzakelijke omdat iedereen er van overtuigd was dat communiceren met haar geen enkele zin had.
Ook ik heb van heel de wereld het advies gekregen om weg te gaan bij haar. Nog steeds doet mij dit dagelijks veel pijn. Op dagen dat het goed gaat met mij wel het meest. Want ik ben weggeaan bij de vrouw waarmee ik getrouwd was. En ik heb een patient achter gelaten. letterlijk. Ik zeg altijd, als ze griep had gehad dan had ze een kopje thee van mij gekregen en had ik gewacht dat ze weer beter was.
Nu was dit niet meer mogelijk voor mij. Ik was echt aan het eind van mijn latijn.
Nu 8 maanden later begint bij mij de opluchting beetje bij beetje door te breken. Ik kan nog steeds niet heel blij zijn. Ik heb er echt nog verdriet van. Maar had je voor mijn beslissing gevraagd hoe ik erin stond om weg te gaan bij haar, dan had ik het zelfde gereageerd als jij. Dan weer wel en dan weer niet.
Nu na de 8 maanden. Geen haar op mijn hoofd die er nog aan denkt om terug te gaan. Niet dat mijn gevoel goed is. Als je pijn voelt dan is er dus nog steeds iets dat schreeuwt wat heb je gedaan.
Maar mijn verstand zegt dat het goed is. Ik was werkelijk op weg zelf dood te gaan. de 3 hartstilstanden waren mijn wakeup call. En autisme gaat niet over. En de episodes gaan ook niet over. Het zit in haar. Ze zal daar zelf mee moeten dealen. Hoe erg ik het ook voor haar vind.
Grt BOBBIE
Beste Sophie,
Is het voor jou mogelijk om in de fase waarin je man geen last heeft van paranoide verschijnselen het hierover met hem te hebben en samen te zoeken naar hulp welke een bijdrage zou kunnen leveren in deze problematiek die misschien wel naast de A.S.S aanwezig is. Zijn er ook fasen waarin je bemerkt dat er zich waarschijnlijk een waan aan het ontwikkelen is en kan je het er dan met je man over hebben welke stappen er nodig zijn wat hulp betreft. Denk je dat je man hiervoor open staat zodat jullie samen stappen kunnen ondernemen om deze moeilijke periodes in jullie relatie te overwinnen. Wat helpt er bij jouw man om de onrust die kan gaan ontstaan te verminderen wat zorgt er voor deze onrust en hoe is dit te ondervangen. De situaties welke hierdoor kunnen ontstaan trekt wel een zware wissel op jullie relatie dus kan het goed zijn om te bezien hoe dit te ondervangen is of op zijn minst in hevigheid kan verminderen.
ik ben juist blij dat ik eindelijk nu goed ben getest
en heb autisme stoornis dsm5
dan heb de omgeving mooi mis
Ik hoop dat je er iets aan hebt, Dennis. Ook met je werk enzo
Gisteren samen naar huisarts geweest… heb het idee dat ik niet serieus wordt genomen… ja meid..bijna alle mannen hebben vorm van autisme. Kan ik dus niks mee… ik zeg ik wil dat er diagnose gesteld wordt waar ik mee verder kan…Ja dan gaat het via praktijkondersteuner.. zij staat in dienst van het GGZ. Daar vanochtend een lang intake gesprek gehad, waar ik voornamelijk tegenaan loop in de thuissituatie en of mijn man dat kon beamen… Tja daar mijn hele verhaal gedaan. Nu heeft hij over 2 weken gesprek alleen met haar. Dan wordt er plan van aanpak gemaakt… hoe dat eruit gaat zien… geen idee. Maar ik hoop wel dat het met iemand is die gespecialiseerd is in autisme. Wat ik van de lezers van mijn verhaal wil weten…. Hoe is het bij jullie of je partner getest… en wordt het een lange toestand voor er duidelijkheid is?
ik ben ook bij huis arts geweest met mijn vrouw
en ben ook door ge stuurt en toe naar ggz haarlem
ge stuurt en daar ge test en 4 maanden later
ik heb diagnose autisme stoornis spectrum
ben er blij mee dat het nu vast staat .alleen
jammer is dat mensen mijn niet begrijpen met werk
want ik wil wel werken de hele dag maar gaat niet
en nu maar kijken of ik aan vulling kan krijgen in deze tijd maar hoop voor u dat het goed uit pak
Hoi Dennis, dank je voor reactie en zeg maar jij tegen u :). Ja het is moeilijk zowel voor diegene die het heeft en ook voor de partner. Ik bedoel er zijn richtlijnen hoe om te gaan met mensen met autisme… maar zolang je die diagnose niet heb … dus het nog geen naam heeft… weet je niet hoe te reageren. Zo werd ik altijd boos als ik iets tig keer verteld had en hij zei… dat heb je nooit verteld.. ja dan werd ik behoorliijk kwaad.. Nu ben ik zover dat ik PROBEER te begrijpen dat het bij hem niet blijft hangen. Ben benieuwd hoe jouw vrouw hiermee omgaat Dennis… zit zij ook hier op dit forum? En ja op jouw werk zou je kunnen vragen of mensen zich er in willen verdiepen wat jij heb. Dat is het nadeel van onzichtbaar gebrek… als je in rolstoel zit houden ze de deur voor je open snap je? dan zien ze dat je iets heb…
ik wist het al want heb ook een zoon met autisme en zie mijn man er in en ja het is best moelijk om mee om te gaan maar voor al de buiten staande die snappen het niet en nu gaat hij de fact volgen om dingen te leren
je kan ook op ggz site kijken voor info
jullie zitten samen onder 1 naam zie ik… Nee buitenstaanders snappen er niks van… Als ik ook iets tegen iemand zei van ..ik krijg geen aandacht of hij troost me nooit.. zeiden ze.. dan zal het wel aan jou liggen want is goeie vent… tja en dan gaat je zelfbeeld wel naar de knoppen… hij is perfect…. is moeilijk… ik denk dan.. de afgelopen 33 jaar zijn een indicatie voor de toekomst…. en daar wordt ik niet blij van… maar ik zal hem steunen als er diagnose is… dat ik echt weet dat hij er niks aan kan doen zoals ik “behandeld”wordt zeg maar.
ja wij zitten onder een naam .en hij kan
wel leren om dingen te doen .
ik zelf maak dag schema wat ik moet doen
en dat help gewoon op een papier
Het gaat niet om of het een goede vent is of niet. Je moet ruimte hebben voor je eigen emoties, verlangens en je eigen ik. Als dat niet kan doordat er geen ruimte voor is, dan raak je jezelf kwijt.
Dit komt tot uiting in angsten en depressies. Na de diagnose is het verstandig om zelf ook in therapie te gaan. Want je hebt een aardige knauw gehad van de relatie. Ga genieten en leef. Zorg dat je dit doet zonder antidepressiva.
Vóórdat bij mij de diagnose werd gesteld zijn er veel gesprekken geweest met de psych. Ik heb testen gedaan, vragenlijsten ingevuld. Mijn man hoefde niet mee.
Wel zijn we later samen naar een systeemtherapeut geweest. Zij was gespecialiseerd in koppels/stellen waarbij 1 van de partners autistisch is. Daar konden we beide onze punten bespreekbaar maken en zij gaf een onafhankelijk advies indien nodig.
Nu vul ik nog elk half jaar een ROMtest in. Een lijst van 45 vragen. Altijd de zelfde vragen.
Er is geen tijd planning te maken op de vraag hoe lang het duurt voor jij je man begrijpt en anders om.
Mijn man snapt mij niet, en dat heb ik moeten accepteren.
Ik ben bij ons thuis de autist, trouwens.
Dat had ik al begrepen uit je voorgaande reacties…. heeft jouw man er dan niet de behoefte aan om met “soortgenoten” te praten? Waar zijn die 45 vragen goed voor? kijken of in half jaar antwoord veranderd is… ik snap het niet… heb er al veel over gelezen.. maar lijkt wel of er niet veel duidelijkheid is…. Het komt er op neer dat de partner maar moet accepteren dat de ander een autist is… dat bedoel ik niet gemeen… maar wie kijkt er naar waar de partner mee zit…. Ik wil ook wel eens uithuilen en getroost worden… maar ook al is er iemand… er is niemand.. snap je? dat is frustrerend en dat zal jouw man ook vinden… en ik denk dat als we hier ervaringen uit kunnen wisselen we het dan ook beter gaan begrijpen….
Beste Brandi,
Voor het uithuilen zal je andere mensen in het leven moeten hebben. Hij kan het niet, althans niet op de natuurlijke wijze zoals Hoe jij dat van hem verlangt. Je zal het moeten accepteren. Als je jouw emoties kwijt wil, zal jij je netwerk moeten vergroten, zodat je bij anderen de emoties kwijt kan.
De diepe eenzaamheid zal wel altijd blijven bestaan.
ik bedoelde hoe lang het duurt voor er een diagnose komt
voor gespreken duur even
de autisme zelf twee maanden
Mijn man wil er niks mee te maken hebben. Ook de gezamenlijke gesprekken vond hij zinloos. Bij ons thuis ben ik de gene die op de tenen loopt dus. Ik moet doen als of er niks aan de hand is. Wat resulteert in een constant gevoel van falen.
Die 45 vragen elk half jaar, zijn inderdaad bedoeld om te zien of er veranderingen zijn op getreden.
Er zijn zeker wel lotgenoten groepen voor de partner van autisten. Via de nva ( Nederlandse vereniging autisme ) is vast iets te vinden. Geen idee of dat per provincie is.
Ik heb zelf boeken aangeschaft over ” als je partner autisme heeft”. In de hoop dat ik dan mijn man zou begrijpen.
Maar hij is als niet autist voor mij net zo vreemd als ik voor hem als wel autist.
Dat we ook een zoontje hebben die op 5 jarige leeftijd ook al trekjes vertoont maakt t ook best pittig. Ik en hij lijken te veel op elkaar, dat botst vreselijk.
De trekjes van onze zoon accepteert mijn man gelukkig wel.
Volgens mij duurde het van intake tot diagnose ongeveer een maand of 3. Viel mij mee.
ik vind het wel raar van jou man .mijn vrouw staat wel achter mijn al ben ik ook niet makkelijk met mijn autisme
ik denk dat u man ook bij ggz langs moet
Geranda, dan moet jij je toch ook eenzaam voelen… jammer dat je man niet meer inlevingsvermogen heb…. ik heb het ook heel moeilijk hoor als vrouw van…. maar ik probeer wel lotgenoten te vinden om er ver te kunnen praten…. zou jouw man ook moeten doen….
ja dat is het ik kon er niet op komen
Ik voel mij absoluut niet eenzaam. Ik heb 1 vriendin en dat is meer dan genoeg voor mij.
Mijn man is een lieve partner en een super vader.
En ik zou niet weten waarom hij naar t GGZ moet, of praten met lotgenoten. Ik kan het accepteren dat hij mij niet snapt, ik snap hem ook niet.
ik reageerde omdat je niet echt happy klonk en je op je tenen liep…. maar als jullie happy zijn is alles goed… toch?
Hihihi, happy klonk….dat blijven van die rare uitdrukkingen als je t eigenlijk hebt over tekst😆
Ik reageerde ook wel wat overdreven. Had niet gehoeven.
Tja, heb soms t eelt op de tenen, maar ja da’s mijn keuze.
En zolang we zo nu en dan een avond er voor uittrekken om de grootste ergernissen te bespreken. …dat werkt.
En yes, we zijn gelukkig en da’s inderdaad belangrijk ❤
Hallo
Bij mijn partner is nu sinds kort autisme vastgesteld. Het vermoeden had ik wel, gezien de kenmerken. Ik vind het prettig dat het nu vastgesteld is, maar heb er nog steeds moeite mee dat ik in veel situaties het gevoel heb dat ik er alleen voorsta. Omdat hij geen zelfreflectie en inlevingsvermogen kan tonen. Daarnaast heeft hij een heel laag iq en ik een bovengemiddeld. Waardoor ik mij steeds meer verder ontwikkel, en ik ook hier de behoefte aan heb en bij hem staat de ontwikkeling stil. Iemand tips?
Moniek, wat belangrijk is in deze, hoe oud ben je, hoe lang zijn jullie al samen hebben jullie kinderen en hoe zit het met jouw gevoelens voor jouw partner.
Belangrijk is een afweging te maken wat je wil met jouw leven.
Niveau verschil hoeft geen struikelblok te zijn als je daar goed mee omgaat, waarschijnlijk kun jij dat beter dan jouw partner.
Dit wil niet zeggen jij je in alle bochten moet wringen om “samen” te kunnen leven.
Dit lijd uiteindelijk tot problemen, met jouw partner en lichamelijk.
Natuurlijk is het gemakkelijk om te zeggen dat je het moet nemen zoals het is, dit is een dooddoener.
Nogmaals kijk wat je wil, als er kinderen zijn laat deze dan niet de dupe worden. Geef e.e.a de tijd en hak dan een knoop door hoe moeilijk dat het ook is, tijd heelt alle wonden.
Ik kom dit artikeltje nu pas tegen. Na zoveel tijd… :\
wbt dat lijstje, overal ja o kunnen antwoorden op 2 na.
Werkt slecht in teamverband en Sterke behoefte aan routine en regelmaat. Op beide heb ik ja en nee moeten antwoorden, want dat is bij mij situatie afhankelijk. (Dus niet altijd zo.)
Ik ben al of pas 47 (hangt af hoe je het bekijkt. hehe), maar pas een paar jaar geleden (4 ofzo) is bij mij Autistisch Spectrum en ADD vastgesteld. (Schijnbaar de slechtst mogelijke combinatie dit.)
Enerzijds zogezegd een klap in mijn gezicht maar aan de andere kant een opluchting want er vielen veel en ik bedoel heel veel puzzel stukjes op hun plek. Toen ik er meer over las werden veel dingen me duidelijker of verklaarden dingen. Ook waarom ik die inzinking / burn-out gekregen heb.
Ik heb jaren lang op mijn tenen gelopen en mensen (en mezelf) voor de gek gehouden (niet mezelf getoond, maar me “aangepast aan de omgeving”, aka mensen gewoon een spiegel voorgehouden.)
Waar ik nog steeds tegenaan loop is zijn dingen die voor anderen (normale mensen) de normaalste zaak van de wereld zijn. je kent die opmerkingen denk ik wel…
Doe niet zo moeilijk joh, dat is toch gemakkelijk joh, doe je toch gewoon even, ik snap niet dat dit zo moeilijk is om te doen. Voor mij/ons geen enkel probleem, je staat op en pakt even … (< vul maar in, bijvoorbeeld stoffen, stofzuiger, opruimen, onkruid etc)
Het is dat kleine, vaak onoverkomelijke "drempeltje" als je alleen bent en je zou iets moeten doen. Meestal komt er wel iets "belangrijkers" tussendoor. (Als je begrijpt wat ik bedoel.)
Maar als er iemand bij me is… dan gaat het meer dan vaak wel goed. Misschien raar of krom voor anderen, maar het is gewoon zo. en zelf baal ik daar ook wel van. Waarom lukken me bepaalde dingen wel als er iemand bij is (of als er bezoek verwacht wordt) en anders niet…?! 😐
Of met werk.
Ze zeggen A, maar bedoelen B. en ze flippen als ze uiteindelijk van je A krijgen ipv. B. En dan durven ze te zeggen dat iedereen wel begreep dat ze B bedoelden. << Heb me ingedekt door iedereen opdrachten en afspraken zwart op wit op papier te laten zetten. En ik probeer(de) ze duidelijk te maken dat ze ook precies krijgen wat ze op papier zetten.
En niet wat ze (eventueel) tussen de regels door bedoelen.
Mijn autisme is me duidelijk geworden is ook de reden dat ik "nog steeds" :\ vrijgezel ben, al wil ik dat eigenlijk helemaal niet. Maar wat doe je eraan als je die zogenaamde "lichaamstaal" niet ziet of begrijpt.? Of niet weet hoe je iemand moet "versieren" ofzoiets?
Dus voor degenen die al een (liefhebbende) partner hebben, ben blij en doe je best hem/haar niet te verliezen. Praat erover, over je autisme of de zaken die jou of je partner 9mogelijk) hinderen. Praat dingen uit, krop ze vooral niet op.
En bij deze mijn excuus voor die lange lap tekst hierboven.
(Ik zit denk ik in mijn schrijfstoel.) 😉
Laten we het maar houden op “pas 47 jaar”…positief beginnen 😀.
Wat die combinatie, Ik heb ADHD en ASS ( mijn zusje die in Engeland woont, vind die afkorting hilarisch, aangezien ass kont betekent vertaald uit t Engels )
Toen ik mijn huidige vriend ontmoette, op een dorpsfeest, moesten mijn collega’s mij uitleggen dat die buikpijn/misselijkheid goed was. Dat waren vlinders. ….dus hihihi. Weer wat geleert.
Wauw Huub… heel goed geformuleerd, ik denk dat mijn man ook zo leefde met voor de buitenwereld alles oke… en thuis…zeg maar zichzelf kon zijn… Ik denk daarom dat mijn man een beetje onder zijn kunnen werkte… maar hij voelde zich daar goed bij..hij wilde geen leiding geven..oke, dat kan. Hij ging altijd met plezier naar zijn werk… nu zit hij sinds 1 januari thuis… bijna 63 jaar..en je toch nog uit moeten sloven voor het UWV. Ik merk dat hij afstompt nu… zijn dagen zijn hetzelfde… opstaan, badkamer, hond uitlaten, koffie, puzzel in de krant oplossen… en dan is het al middag… spontaan een emmertje sop pakken om iets te doen is er niet bij… op alles moet ik ijzen… en als ik dat doe.. dan is het … strakjes of morgen.. steeds dat uitstellen..endat doe hij met alles… nooit iets gelijk, van het kan maar gedaan zijn. Hij heeft gisteren gesprek alleen gehad met praktijkondersteuner van de GZ ik heb over 2 weken gesprek met haar… en dat gaat er bekeken worden hoe of wat… enerzijds wil ik graag weten.. is het autisme… en anderzijds denk ik… oke en dan weet ik het.. zal er dan in onze relatie iets veranderen? vindt het heel dubbel…
Brandi, misschien kun je met hem afspreken om met “briefjes” te werken.
Hier zet je de diverse werkzaamheden op welke hij kan/moet uitvoeren. Laat ze hem zelf opschrijven en uitvoeren wanneer hij dat wil/kan.
Ik doe dat ook voor mijzelf en bij mij werkt het, alleen neem ik zelf het initiatief.
Hoi Jannez,
we werken al met briefjes anders vergeet hij alles… maar toch zijn er nog genoeg dingen die hij op zijn tijd en zijn manier wilt doen…….
Van de 23 kenmerken kom ik met 18 kenmerken overeen. heel bizar, jaren geleden wilde maatschappelijk werk in mijn oude woonplaats destijds een autistme test laten doen, ook ik geloofde er geen barst van en heb het gelaten voor wat het was. Nu jaren later ouder en wijzer te zijn geworden zou er best een aanwijzing van autismte kunnen zijn als ik de kenmerken goed bestudeer.
Hoi Mickey,
is indicatie he…die kenmerken… snap het wel.. niemand wil een etiket opgeplakt krijgen…. maar ik denk dat als jij het voor jezelf zou weten er veel dingen op zijn plaats vallen, en je leven er naar in kan gaan richten. Is niet iets om je voor te schamen… je kan er tenslotte ook niks aan doen, je heb er ook niet om gevraagd. Ik zou willen dat ik toen met mijn man doorgezet had… maar hij wilde het niet weten… dat is jammer… nu zijn wij ook jaren verder… en nu moeten wij nog maar zien of er nog iets te herstellen is…. Kan jij vertellen waar jij tegen aan loopt? groetjes Brandi
Hallo Brandi,
Waar ik voornamelijk tegen aanlloop nogal een einzelganger te zijn en het moeilijk kunnen uiten van emoties. Kaderdenken, oppervlakkige gesprekken zoals koetjes en kalfjes ontgaan me in het geheel. soms zijn er dagen dat ik in mijn eigen wereld zit, mensen praten tegen me, ik hoor ze en zie ze wel, maar sla het totaal niet op. vaak komt dan het verwijt of ik ze wel hoor? kortom ook qua werk heb ik nooit kunnen functioneren omdat ik op een uitzondering hier en daar geen aansluiting met andere medemens kan vinden. Ik heb een paar jaar een relatie gehad wat voor geen meter werkte omdat het gevoel op sommige gebieden zoals de liefde me totaal ontbreekt. Kortom zit nu in een lichte depressie en heb aan de bel getrokken bij de huisarts om het één en ander maar eens te gaan laten testen en te kijken wat er verder mogelijk is om het leven weer op de rails te zetten. Ook het kenmerk wat me niet boeit vergeet ik onmiddelijk omdat daar simpelweg niet op te focussen valt plus dat ik mijn leven al gevoelig ben voor licht en geluid.
Hoi Mickey…. je kan het goed omschrijven…dat is al heel wat, zeker als je je laat testen.. ik heb wel begrepen dat het niet snel gaat om tot de diagnose te komen… mijn man loopt nu bij praktijkondersteuner zij werkt bij GZ, ik heb binnen kort gesprek met haar… en wordt alles bij elkaar gelegd om te kijken ..hoe of wat verder te gaan… Ik denk wel dat het je goed zal doen om antwoorden te krijgen en hoe je het beste je leven in kan richten, gelukkig wordt er vandaag de dag opener over gedaan, had ik 30 jaar geleden maar geweten wat ik nu weet…
Hoe oud ben je als ik vragen mag? Mijn verhaal staat hier ook ergens ( meerderen) groetjes Brandi
mijn leeftijd is begin 40……
30 jaar geleden was een andere tijd…….en dat is precies wat het nadeel is geweest omdat men het allemaal niet zo nauw nam en men toen ook al op bureaucratische bezig was zodat het kastje naar de muur destijds net zo erg was. Misschien dat men nu wat meer inzichten en wat meer feiten kent om tot een aantoonbare diagnose te kunnen komen ook al heb ik tot op de dag vandaag geen echte hoge pet op van instanties en medische inzichten.
ik ook niet echt… voelde me jaren niet serieus genomen als ik mijn verhaal bij de huisarts deed over mijn man… Haar reactie… iedere man heeft iets van een autist in zich… en daar kon ik het mee doen… tot ik eind vorig jaar weer aan de bel trok… en nu door praktijkondersteuner wel serieus genomen wordt….. dus ja joh…je heb lange adem nodig…..
Hm….kan hier een verhaal vertellen,ik doe het niet omdat het diverse boekdelen zou beslaan…over hoe verkeerde diagnoses levens verzieken daarna jaren achtereen constant diverse diagnoses werden gesteld met als gevolg 8 jaar medicatie wat allemaal achteraf onnodig had geweest als men medisch serieus onderlegd was geweest.
Hoi Mickey,
Dit klinkt misschien raar… maar omdat je het nu net schreef, heb je er al aan gedacht om dat allemaal (toch) op te schrijven?
Ik bedoel gewoon voor jezelf, op je eigen pc, een document aanmaken.
En alles in verhaal / vertel vorm opschrijven, alsof je het tegen een kind ofzo aan het vertellen bent. Later kun je altijd alsnog beslissen of je het naar buiten wilt brengen en aan anderen wilt laten zien of niet.
Goed idee…van je af schrijven kan voor je zelf heel bevrijdend werken … nu maar hopen dat je de juiste persoon tegen over je krijgt…..
Misschien ooit op een dag…. de juist persoon treffen dat is een onmogelijke zaak gebleken in al die jaren…
Probeer positief te blijven…ga in zee met iemand waar je goed gevoel bij heb..En die jou kan begeleiden. ..ook op jou past een dekseltje ☺
Ja dat is zo…….dat is dan weer positief.
Brandi,
U schrijft dat uw man nu hij thuis zit afstompt. Elke dag is t zelfde. Maar dat kan voor uw man heel prettig zijn, heel voorspelbaar. Misschien zijn taken ook vast in te plannen. Bv, elke maandag de woonkamer stofzuigen, donderdag 2 brood halen bij de bakker.
Die tip met die briefjes is zo gek nog niet. Schrijf de meest voorkomende werkzaamheden op, en trek op zondag middag een half uur uit, om de planning voor de komende week te maken.
Werkte hier goed.
Hoi Geranda,
ja is op zich een goeie tip.. maar ik moet mijzelf daar toe zetten…ben altijd gewend het zelf te doen… En ja met hond thuis is er nooit een vaste dag om te stofzuigen of iets anders. Is moeilijk..hij is bijna 63..maar plannen voor het weekend zijn er niet… laat staan voor de toekomst.. en als ik iets voorstel zie ik al aan gezicht dat het dat niet gaat worden….eerst had hij excuus om in het weekend niks te doen door te zeggen… ik werk de hele week… nu heeft hij dat niet want hij doet niks de hele week. We gaan 1 dag in de week vrijwilligerswerk doen op een zorgboerderij… wonder boven wonder vindt hij dat leuk… maar ook daar is… alles mag niks moet…!! Is moeilijk…ik heb voormijzelf zoveel verstopt waarom ik niet happy was…. maar nu er steeds meer duidelijk wordt… wordt ik er ook niet vrolijker op.. maar goed…ik hoop dat we goeie begeleiding krijgen….
Even een opmerking over de beschrijving van volwassenen met autisme. Ik denk dat jullie met een dergelijke benadering en het rigide handteren van lijsten en regels zoals de DSM je doel missen. ASS zijn trouwens geen ‘Stoornissen”maar een kwestie van een andere manier bekabeld zijn. Daarnaast zul je het hele gebied ook ruimer moeten zien en HSP en daarnaast volwassenen met indigo en kristal energie moeten meenemen. Het is allemaal een kwestie van hooggevoeligheid, die zich op verschillende manieren manifesteert. Er zijn dan ook zoveel verschillende soorten mensen met, zoals de regulieren met een ASS, als er mensen zijn. Iedereen heeft dus zijn eigenheid daarin.
Als je alleen maar de lijsten en regels van de DSM ziet, doe je het merendeel van de mensen tekort en worden deze niet gezien. Het aantal van mensen met een dergelijke bekabeling is nu nog in de minderheid , maar zal in de nabije toekomt tot een meerderheid gaan behoren en de zogenaamde normalen’ in de minderheid zullen zijn.
Dus ik denk dat de maatschappij zich maar eens moet gaan aanpassen aan mensen met wat nu ten onrechte een stoornis genoemd wordt en ze niet met allerlei methodes tot de normalen wilt laten horen en in een keurslijf dwingen, zoals men vind dat mensen horen te zijn. Maar eens een ruimer spectrum handteren van de problematiek, zoals ik die hierboven beschreven heb en eens gebruik gaat maken van de mogelijkheden en niet van de onmogelijkheden.
Er zal meer onderzoek moeten komen…er is nog te weinig zeggend over verschillende quadaties… Is en blijft moeilijk. ….😑
Gradaties bedoel ik…
Heb het er nu doorheen om via de huisarts en een verwijzing om onderzoek naar autismte te laten verrichten en op die manier uit te sluiten of een diognose te laten stellen. Nu maar zien wanneer het circus van onderzoeken in gang gezet gaat worden.
Succes Mickey. ..Hoop dat je nu de juiste treft…geef hem/haar een kans.
Dank je…….zal het een oprechte kans geven en zien hoe het verder loopt.
Komt goed…tot tot toi
Er is iets niet goed binnen mijn familie.
Ik woon samen met mijn ouders ben 33 jaar, mijn ouders zitten mijn aan en af te stoten, en de rest van de familie ook.
Ze maken afspraken met mij, en draaien het weer om, dat mijn gedrag na praten erger word, en ik als maar kritiek krijg kan ik niet verwerken.
De hulpverleners die ik heb psycholoog maatschappelijk werk en thuis begeleiding, geven mij geen woonplek.
Ik zit wel eens te denken om het aan te geven op de televisie, ik weet dat ik dan niet meer anoniem ben, maar weet niet hoe mijn ouders hierop verschillend reageren.
De hulpverleners doen niets omdat ze, mij te verstandig zien praten, dan zeggen ze niet: ga maar op je zelf wonen” terwijl ik indicatie 6 heb.
Ik word er zo moe van, het steeds iedere keer benoemen, waar ik mee zit naar de hulpverleners, en iedereen vind het normaal dat er eilandjes zijn.
Ik kan veel situaties benoemen die mij aan het denken hebben gezet.
Bijvoorbeeld hulpverleners die beloven mij niet in de steek te laten, en het juist doen, omdat iemand anders het over neemt, waar geen klik is, en dat ik de verwijten hoor.
Veel mensen zeggen, stel je niet aan, kijk naar de dingen die je hebt, wat zit je nou te zeuren, je bent kieskeurig, sommige dingen gaan niet zo snel, het komt alle maal goed, en ga zo maar door.
Deze situaties die ik mee maak, daar zoek ik mensen die mij adviezen kunnen geven, ik sta open voor iedereen die dit herkend, hoe zouden jullie hiermee omgaan?
Moeilijk Mark… maar leg je begeleiders goed uit dat je niet meer met je ouders onder 1 dak kan wonen. .dat je volwassen bent en je eigen plek wilt hebben..Dat het voor jou onhoudbaar wordt. .veel praten..Misschien dat het helpt om alles op papier te zetten als je het moeilijk vindt het te verwoorden. … succes
Hoi Mark,
Bepaalde dingen die je zegt zijn wel herkenbaar.
Ikzelf heb niet in een opvang gezeten. Ik heb wel pas met 30 een huis kunnen krijgen, die ik nu bijna weer kwijt ben. dankzij die … overheid.
Ik heb wel een goede relatie met mijn ouders, maar over het gedeelte afspraken maken en daarna tehoren krijgen dat je ze niet nakomt of dat er iets anders gezegd is… komt me wel bekend voor. (Heel erg zelfs, jammer genoeg.) Als ik daar dan tegenin ga, krijg ik te horen dat Ik het verkeerd heb, maar ze vergeten daarbij voor het gemak (terwijl ze het goed weten) dat ik een geheugen als een Olifant heb.! Niet echt een fotografisch geheugen, maar wel als ik iets opgeslagen heb, ik het later vrijwel letterlijk weer terug kan halen.
Waar het “fout”/ verkeerd gaat, is dat heel veel mensen het ene bedoelen, maar dat niet of niet letterlijk zeggen.!
En later niet toe willen geven of zich gewoon niet meer herinneren wat ze precies gezegd hebben, maar wel nog weten wat ze bedoelden…. snap je waar ik heen wil?
Voor mij heeft het veel zin gehad om Echt belangrijke afspraken gewoon op papier te laten zetten en te laten uitleggen wat er precies bedoelt wordt. Zodat ik zeker weet dat we beiden niet iets anders in gedachten hebben en zij daar later niet op terug kunnen komen.
Minder belangrijke zaken goed en duidelijk bespreken, op papier hoeft dan niet. Soms vraag ik teveel door, want dan zie je dat ze geërgerd/geïrriteerd worden. Gewoon niets van aantrekken, want het is voor mij belangrijker om alles goed te hebben.
(Ik gebruik deze methodes zowel voor het werk als thuis / vrije tijd.! En het werkt.!)
Oh ja, vergeten.
Ik weet dus niet precies wat er niet goed gaat met je ouders. (of partner.) Ik loop ook nog steeds tegen bepaalde zaken aan.
Maar het belangrijkste is dat je samen erover praat. Blijf even doorvragen en laat Hen komen met waar ze tegenaan lopen, wat voor problemen ze hebben of wat ze gewoon niet snappen.
Het kan confronterend zijn, maar om elkaar goed of beter te begrijpen Moet je dit wel een keer doen.
Praat erover, waar zij en jij mee zitten en/of tegenaan lopen.!
Zoals ik al zij kan het confronterend en emotioneel zijn, maar als je er eerlijk en open genoeg tegenover staat…, het is (bijna) altijd beter dat je van elkaar weet hoe dingen ervoor staan, hoe erover gedacht wordt. En je kunt dan meestal wel antwoord (of uitleg) geven. Of er worden dingen gezegd waar jezelf helemaal nog niet eens van op de hoogte was.
Je weet het dan van elkaar en je kunt er dan beter aan werken, er iets aan doen, dan wanneer er niets gezegd wordt en er gedacht wordt dat jij/hij/zij er wel vanaf weet of ziet.
Ik hoop dat jij (en jullie) snappen wat ik bedoel.?
Groetjes en succes ermee
Dit is een behoorlijk gecompliceerd verhaal Mark, echter wel enigzins herkenbaar. Ik had eveneens altijd die strijd met mij ouders omdat ze uit een andere tijd kwamen en dat ze daarom niet in staat waren om de problematiek in de juiste kaders te plaatsen. De deden hun uiterste best, echter omdat ze veel te close waren en zelf ook beschadigd waren was het vaak onmogelijk om tot een goed werkende communicatie te komen. Mijn ouders zijn er beiden intussen niet meer helaas, aan de andere kant is dat ook weer een bevrijding omdat het me heeft doen beseffen om alles nu vanuit een zelfstandig perspectief te benaderen en om hulp te vragen van mensen die er meer in gespecialiseerd zijn en veel objectiever zijn omdat ze emotioneel op afstand staan. Wat hulpverleners betreft daar moet je net tegen de juiste aanlopen zoals hierboven al eerder door iemand is aangereikt. waarvoor hartelijk dank en het ter harte heb meegenomen om die testen er doorheen te krijgen.
Overigens het apart en zelfstandig wonen heeft ook zo zijn haken en ogen waarin je allemaal echt tegen verschillende dingen aanloopt…het lijkt vaak mooier dan het werkelijk is, dit is misschien goed om dat vanuit verschillende oogpunten in het achterhoofd te houden.
Ik denk dat het allemaal zijn voor en tegens heeft.. Misschien een project begeleidt wonen? Is maar optie Mark. …
Als ik jullie verhalen zo lees, dan begrijp ik ook ik houd ook van mijn ouders, en het heeft er ook allemaal te maken wat we hebben en nog meemaken.
En mijn ouders zijn ook close met elkaar, soms iets te close dat ze zich zelf via mij, voorbij lopen, met de hoeveelheid eilandjes binnen de zorg, ik geef het regelmatig aan en stuur brieven.
En ze maken alles mooier in de hulpverlening, ik had daarvoor in een instelling gewoond, maar mijn ouders hebben mij weer in huis genomen, want ik was binnen deze instelling 4 keer overgeplaatst soms zonder overleg via mijn vader die mentor is, en de laatste groep daar werd ik bedreigd, fietsbanden werden lek gestoken, en met de dood bedreigd.
Dit alles heeft te maken dat de meeste groepen op het terrein zelf sturend is, ze bestaan uit 6 bewoners per groep, maar er zit van alles tussen en ze kijken niet of een andere groep beter is, en begeleiders roddelen over elkaar zo dat er via de bewoner een bedreigde situatie ontstaat, omdat de positie van de persoonlijke begeleiding in het geding komt, wat de relatie op de werkvloer verslechterd, ik weet nu vrijwel zeker dat het nog steeds bij een nieuwe bewoner die thuis zit, ook nu nog niet beseft dat dit niet gauw veranderd.
Ik kwam deze link tegen
http://www.r95.nl/r95-publicaties/r95-publicaties-ass-op-leeftijd.html
Vervelend Mark…Misschien jij en je vader maar eens een gesprek aangaan bij de gemeente of instelling voor aangepast wonen…het Is vandaag de dag zo dat je echt voor jezelf op moet komen. .Helaas 😑
Ik zal je link morgen op laptop lezen. …
Ik heb verlatingsangst en ben naar een organisatie gegaan met het verzoek om mij te laten behandelen.
Nu was ik daar, en ik heb indicatie VG6 en ik kan niet alleen in de toekomst wonen door de angsten.
Tijdens de intake gesprek waar mijn moeder bij zat, omdat ze mij altijd wat ik niet altijd terecht vind, zeg dat ik dingen verkeerd hoort, wat ik al heel naar vind, heb ik er voor gekozen dat ze er bij zat.
Die mevrouw van de intake daar, vertelde dat ik als het traject opgestart word, een hele nieuwe diagnose uit zou kunnen komen, b.v. geen autisme, en dat mijn indicatie lager zou kunnen worden, wat ik erg vreemd vind.
Het is al vanaf mijn 6 gesteld, data twijfel ik niet aan, maar ik heb wel verlatingsangst daarbij.
Vandaag nadat de papeieren met mijn gegevens opgestuurd waren, werd er gebeld door een persoon.
Deze persoon vertelde: je gaat eerst 1 uur met mij praten, daarna met de psygiater, en dan kan je indicatie lager worden, en in de meeste gevallen kan er b.v geen autisme uit komen maar een andere diagnose.
Toen ik diegene vertelde dat ik het heel vreemd vind, omdat het beeld heel duidelijk is reageerde diegene heel vreemd door hard op te lachen en zei tegelijk: jij bent nog wel een fantast” toen ik vroeg wat hij ermee bedoelde zei diegene: ik ga het hier niet met je over hebben want anders verspeel je met mij een half uur, en ik kom nog nergens aan toe, waarvoor ik je bel”
Ik zat nog geen 5 minuten aan de telefoon.
Ik heb aangegeven dat ik geen goed gevoel heb, en dat ik nog eerst met mijn ouders moet overleggen, om een keuze te maken, daarop reageerde diegene: ik zie uit je eerdere dossiers dat je ook veel tijd er over heen liet gaan, bij andere hulpverleners” ik ging er niet op in, maar vind zijn reactie niet deskundig overkomen.
Het rotte vind ik dat mijn ouders er niet bij waren, en dat ze vaak mij niet serieus nemen, en nogal tegenstrijdig reageren omdat ze zelf hierover een andere mening hebben naar elkaar toe.
Ook daar moet weer thuisbegeleiding weer ingezet op worden, en krijg ik weer eilandjes, wat mijn ouders los zien van mijn emotie, ik niet weg of samen wonen met iemand omdat er niks te vinden nu is.
Graag zou ik willen horen van mensen, wat zouden jullie doen.
De huidige mensen zijn een begeleidster die vrijdag komt, maar ook voor onrust kan zorgen en een psygoloog die wel vast houd van ik nodig heb, maar niet altijd te bereiken is om escalaties te voorkomen door tegenstrijdige dingen die een organisatie veroorzaakt.
Ik zeg wel tegen mijn ouders ik hoop dat jullie wel eens dingen mee zullen maken, en dat jullie voelen wat ik voel.
Tegen mijn vader, heeft diegene van de intake gezegd: we hebben als organisatie geen verstand met autisme”
En tegen mij: we hebben wel verstand” toen ik vroeg waarom staat het niet op de website zei diegene: dat is zoveel wat er dan op moet, dat is onmogelijk”
Na een paar weken hadden ze het er op gezet.
Jullie mogen hierop reageren, van ideeen en tips, krijg ik een duidelijk overzicht.
Wat zouden jullie voor keuze maken, al zou jullie het in de krant b.v. lezen?
Jeetje Mark, wat verwarrend allemaal.. al die mensen die zich bemoeien en andere indicaties die gesteld kunnen gaan worden….ik als leek zou 1 persoon waar ik goed mee overweg kan ( hulpverlener) vertellen waar ik mee zit en dat het verwarrend is dat er zoveel mensen zich er mee bemoeien, dat ik niet meer weet waar ik nu aan toe ben. Hoop dat je ouders je daar in steunen… succes
Hoi Mark,
Net wat Brandi al schreef, probeer je vragen of dingen waar je mee zit bij 1 persoon te houden.
Iemand die je vertrouwd, je begrijpt en je alles aan kunt vertellen. Meestal is dat je begeleider.
Wat betreft begeleider… Ben eerlijk tegenover hem/haar, vraag en bespreek of hij/zij bekend is met (het behandelen/begeleiden van) mensen die een indicatie in het autistisch spectrum hebben. << Heel belangrijk. Want als hij /zij dat niet heeft is misschien een andere begeleider raadzaam of zelfs een andere instantie. Als ze professioneel zijn dan moeten ze wel eerlijk iets toe kunnen geven. Maar als ik zo lees wat je schrijft en het goed zie… dan zou ik meteen overstappen naar een andere instantie die wel verstand heeft van mensen met een vorm van autisme. Ik denk / hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Als je ouders hier ook mee eens zijn dan zeker. (Probeer vooral je vader mee te krijgen, want tegen hem hebben ze gezegd dat ze geen verstand van autisme hebben. Maar vooral, praat ook met je ouders hierover.)
Wat je verder vertelde is inderdaad chaotisch en ook best wel raar. Ik bedoel daarmee de reactie van degene die je aan de lijn had.
Als je een telefoonnummer van diegene hebt, bel ze terug als je begeleider bij je is. of vraag ze je terug te bellen als je begeleider bij je is. Zodat er een professioneel iemand bij je is. Is ook tegelijk een getuige. En twee mensen horen meer dan één. En als je dan andere vragen hebt, bijvoorbeeld net nadat je de hoorn erop gelegd hebt, dan kan je begeleider je het een en ander uitleggen of verduidelijken.
Over je indicatie verlagen… dat zou alleen maar goed zijn, toch? Ze zijn nu weer zoveel jaar verder en weten weer wat meer over het autistisch spectrum en andere zaken. Het kan inderdaad zo zijn dat ze in het verleden dus een verkeerde diagnose gesteld hebben. Bijvoorbeeld te zwaar, terwijl je eigenlijk een lichtere indicatie zou moeten hebben. Die angsten en andere dingen kunnen toen een grote rol gespeeld hebben bij de indicatie. (En natuurlijk de kennis van degene die hem gesteld heeft. ook belangrijk.) Ik ben geen expert, zeer zeker niet, ik ken je angsten ook niet. Maar volgens mij zouden ze daarvan naar de oorzaak moeten zoeken. En niet opzij schuiven.
Ik hoop dat dit niet teveel info is.
En succes ermee Mark.
/thumbs up and fingers crossed
Hallo iedereen, even een aanvulling op mijn verhaal van 9 maart. Ik vind het erg lastig om specifiek op iedereen te reageren. Ik hoor een hoop worstelingen om jullie levens in het gareel te krijgen, uit jullie verhalen.
Ik zal even een stukje persoonlijk verhaal vertellen, opdat jullie mij beter begrijpen en daarmee ook mijn frustratie.
Ik ben inmiddels bijna 59 en heb mijn zoals ik het zie mijn hele leven al last gehad van een vorm van hooggevoeligheid; of je het nu onderbreng in ASS of HSP of Indigo of kristal energieën( Kijk maar eens op http://www.nieuwetijdskind.com/ daar staan hierover zeer interessante artikelen), dat maakt niet uit. Je hebt ergens last van wat niet onderkend wordt. Ik heb dit pas ontdekt toen mijn oudste zoon toen 7 nu inmiddels 13 gediagnosticeerd werd met klassiek autisme. In die diagnose herkende ik zoveel dat de puzzelstukjes op zijn plek vielen. Ik ben heel veel gaan lezen over de bovengenoemde begrippen betreffende hooggevoeligheid. En voor mij werd er steeds meer duidelijk. Ik zie nu wat er in het verleden fout is gelopen met werk relaties etc. Ik zie ook mijn compensatie gedrag om alle ballen hoog te houden. Om zogenaamd normaal te doen. Ook zie ik gedrag van mezelf waar ik weinig kan veranderen. En eigenschappen die daar allemaal op van toepassing zijn. Een A-4tje is te klein. Ook als ik zie wat het me allemaal gekost heeft. Inmiddels ook al weer 5 jaar gescheiden. Gelukkig doet mijn oudste het goed omdat hij door zijn intelligentie al kan compenseren. Hij zit zelfs op het regulier onderwijs VWO/brugklas. Maar bepaald gedrag is zeker herkenbaar vanuit het autistisch spectrum. Twee jaar later is ook mijn jongste zoon gediagnosticeerd met ADHD en ODD. Inmiddels PDD-NOS herdiagnose. Hij is inmiddels 11 en zit op speciaal Basisonderwijs.
De reguliere medische wereld is in slaap gesukkeld en is blijven zich rigide en narrowminded aan de bestaande regels en lijsten vastklampen. Het moet allemaal meetbaar zijn. Dus omdat ik zoveel kan compenseren voor mijn vorm van hooggevoeligheid en me ook sociaal op kan stellen, mensen aankijk, krijg ik geen diagnose en heb ik volgens de regels niets, en wordt er dus constant over mijn grenzen gegaan, waardoor ik 75% van de tijd zwaar overprikkeld raak, en regelmatig paniekaanvallen heb of migraine zonder hoofdpijn, maag klachten , ademhalings klachten,wazig zie hyperventilatie en allerlei klachten van het spier en bottensysteem etc. Mede daaraan ten grondslag ligt mijn onwillige ex die het verrekt om fatsoenlijk overleg te plegen over zaken. m.b.t. de kinderen waar ik Co-ouderschap over heb. Dit levert voor mij de grootste basisspanning op. Als ik verduidelijking over een aantal zaken vraag krijg ik gewoon geen antwoord. En wat ik juist erg nodig heb is duidelijkheid.
Vanuit mijn perspectief vanuit hooggevoeligheid vermengt met kenmerken van het autistisch spectrum, is het heel vermoeiend om het grootste gedeelte van de week( op basis van het gemiddelde van twee weken) voor twee kinderen te zorgen , waar ik zielveel van houd, die elkaar vaak niet begrijpen. Die toch extra aandacht vragen. Het kost mij teveel energie. Ik ben ’s middags gedwongen om zeker een uur te liggen en soms zelfs slapen. Anders houd ik de dag niet vol.
Maar zolang de reguliere sector binnen de geneeskunde zich zo rigide blijft opstellen en geen intuïtief empatisch vermogen heeft of ontwikkeld zal er niet veranderen. Bewustwording hebben de meeste nog nooit van gehoord, lijkt wel. Zoals ik het zie heeft de zorgsector waarover we spreken last van constipatie en is hard toe aan een vet klysma. Misschien gaat het dan weer doorstromen.
Hulpverlening komt dan ook niet op gang voor mijn gezinssituatie als geheel. Ik wordt maar doorgeschoven van de een naar de ander en er gebeurd nagenoeg niets. Niemand toont er ballen, wil buiten de gebaande paden treden. Bang om hun handen te branden. En zelfs al die beeldspraak die ik in het laatste stuk bezigde, is zelfs mogelijk voor iemand met hooggevoeligheid en autistische kenmerken. Maar eigenlijk kan dit volgens de regels niet, want autisten nemen alles letterlijk. Onzin natuurlijk.
Ik denk echter dat met een goede intuïtie en een goed empatisch vermogen een diagnose voor welke vorm van hooggevoeligheid binnen twee uur te maken is zonder het invullen van allerlei lijsten Voor een plan van aanpak/ behandelingsplan zullen wel een aantal lijsten ingevuld moeten worden. Die specifiek voor iedere persoon zijn.
Tot zover.
Hoi Luuk,
Goed geschreven joh. Ik zie hier ook een hoop bekende zaken terug.
Als ik alles bij elkaar op tel van wat ik allemaal opgevangen (gehoord) en gelezen heb… dan zit er idd veel kaf tussen het koren. (te)Veel mensen die denken dat ze wel weten hoe ze iemand die autisme heeft, of iig zich ergens in het autistisch spectrum bevind, kunnen en/of moeten helpen.
lijstje met punten, dan vink vink vink…, uitkomsten bij elkaar optellen en voila. Dit moet je krijgen want volgens het lijstje heb je dat. Onzin natuurlijk.!
Nog teveel mensen (inclusief hulpverleners) denken stereotype en rechtlijnig, maar heb je één persoon dan heb je ook één vorm of variatie.
En ja, niemand wil zijn vingers branden of in het onbekende diepe duiken. Ze hopen dat er iemand anders is die het aandurft of gewoon doet en dan (af)kijken hoe het gaat.
wbt. autisten nemen alles letterlijk… er zijn er een hoop die dat wel doen, maar er zijn er idd ook heel veel waarbij dat niet het geval is. Zoals al eerder geschreven, iedereen is anders. Iedereen doet en reageert anders.
over autisten kijken mensen niet recht aan, jij wel (en ik doe dat ook hoor) dan voldoe je ineens niet meer aan bepaalde kenmerken. Ik heb mezelf, na veel lezen en moeite, ook aangeleerd om mensen recht aan te kijken. (Soms zelfs te of dwars door ze heen.) Maar mijn ogen dwalen ook veel af. Ik heb net als U, in de loop der jaren, ook heel veel zaken leren te verdoezelen.
Ik moet zeggen dat een site als deze toch wel makkelijk en fijn is.
Je kunt hier een aantal gedachten ideeën problemen vragen kwijt. Je leest waar anderen mee zitten of tegenaan lopen en je kunt (als je wilt en kunt) terug reageren als je een idee hebt. En tot nu to heb ik hier nog geen trollen gezien.
(trollen = mensen die het leuk vinden om de boel op te stoken, anderen te beledigen etc etc.)
Luuk en Huub,
Luuk, wees gewoon wie je bent.. met alles wat erbij hoort, je anders voordoen vreet energie en is vermoeiend.
Huub, ben ook blij hier mijn verhaal kwijt te kunnen als niet autist.
Heb vandaag mijn 1 op 1 gesprek gehad met praktijkondersteuner over het wel of niet hebben van autisme bij mijn man…. Tja… heb 3 kwartier mijn verhaal gedaan.. zij zegt me serieus te nemen, maar herkent tijdens gesprek dat zij had met mijn man geen kenmerken van autisme. ( mensen kunnen veel verbloemen, dat weet ik nu wel) over 3 weken hebben we weer gezamenlijk gesprek met wat we het beste kunnen doen… en zij had het over relatie therapie… ben je dan al 32 jaar voor getrouwd en kamp je al jaren met het idee dat er iets met je man is waar je niet de vinger op kan leggen en als je dan de kenmerken en de testen tegenkomt… wauw… eureka… man is autist, ik weet waar ik aan toe ben…. ( wil niemand etiket opplakken, maar weten wat er aan de hand is, is heel fijn) maar nee het wordt over een andere boeg gegooid… Ik weet het niet meer…. ben helemaal leeg 🙁
Brandi, jij hebt best wel lang met die praktijkondersteuner gesproken… maar hoe lang heeft die met je man gesproken? En hoeveel ervaring heeft ze met mensen met een vorm in het autismespectrum?
En daarnaast, volgens mij heeft ze er niet doorheen kunnen prikken bij hem of hij heeft zich heel netjes gedragen. Ik bedoel dus tegenover andere mensen / buitenstaanders, zijn veel mensen anders. Het kan expres zo zijn omdat hij het niet of gewoon niets toe wil geven (zoals je eerder ook al aangaf) of niets wil laten zien aan anderen (de buitenwereld) dus ook niet aan specialisten, dokter etc etc.
Voorbeeld mijn vader, 75. Het is altijd o.k. bij hem, alles is/gaat goed (ook al zien wij dat dat niet het geval is) … tot hij er letterlijk bij neervalt is er niets aan de hand.
Ik denk dat je man misschien eenzelfde type is.?
Hoi Huub,
Hij wil geen etiket…ik zeg dan..is geen etiket, elke ziekte of aandoening heeft een naam, ik heb praktijkondersteuner geadviseerd om op facebook naar een groep van partners van te gaan…en daar eens rond te kijken…allemaal mensen zoals ik..terwijl hun mannen gediagnosticeerd zijn… we lopen tegen een muur van onbegrip. Eerste gesprek hadden we samen, later hij alleen en ik dan gisteren… zij zou in haar bevindingen wel meenemen wat ik verteld had… maar zij kon bij mijn man zo gauw niet iets merken voor indicatie om door te sturen… ja sorry maar tel ik ook nog mee. Ik ben er achter dat mensen voor de buitenwereld veel kunnen verbloemen. Mijn vader ook met beginnende dementie… goh wat deed hij dat knap. Maar goed volgens vrouwen in die facebook groep kan het toch tijdens relatie therapie naar voren komen dat 1 van de partners autisme heeft of tenminste de kenmerken ervan…. dus ja wachten maar weer af…. heb geen keus 🙁
Misschien is het handig, en dan bedoel ik niet over de mensen die hierover schrijven, een gedeelte die even zwart wit gezien, blind is voor zijn autisme, met de problemen daar om heen.
Dat misschien het handigste is een vertrouwt iemand die diegene met (vermoeden) van autisme, los van de beperking voorzichtig probeert de relatie te redden zonder te veel druk, en te dwingen, maar wel een resultaat daarmee te overwinnen.
En daar zeg ik wel bij, sommige worden ook niet altijd goed bijgestaan, altijd moet in iemand een gevoel zitten waarom er een keuze in gemaakt word.
Maar het is voor velen niet makkelijk in Nederland, mensen zeggen we hebben het zo druk, maar waarmee??
Ik besef dat ik puur Nederlander ben, niets zo veranderlijk als het weer, maar wel met duidelijkheid, maar wie wil dat niet, maar autisme zal altijd een vervelende schakel vormen, in veranderingen die iemand niet verwacht.
Mark, ik snap wat je bedoeld, maar zolang er zoals in ons geval geen indicatie is… en mijn praktijkondersteuner het houdt op 2 verschillende mensen met 2 verschillende karakters… en ook geen aanstoot neemt aan het feit… dat hij bijna alle kenmerken aanvinkte en de asperger en autisme test heel hoog scoorde.. en nu relatie therapie voor gaat stellen… tja.. dan weet je ook niet hoe of wat je partner behandeld wilt worden… en in dit geval .. mijn man praat niet en ik kan geen gedachten lezen… dus.. erg moeilijk en frustrerend dan….
Ik heb eens een artikel gelezen, over een gezin waarvan de vader volgens moeder een vermoeden van autisme, heeft, en dat zij uit speelt via haar zoon naar zijn vader, zodat de vader zijn zoon er mee lastig valt, en de moeder weer het niet en begrijpt naar haar zoon niet.
Ouders geven aan naar hun zoon we stoten onze zoon aan en af, hulpverleners horen tegenstrijdigheden, door het aan en afstoten, en er gebeurd niets.
Ouders hebben allebei verschillende meningen dan is de vader via de zoon en zijn vrouw onduidelijk, en en drijft door zijn beperking dingen op de spits.
Zoon werkt twee dagen in de week, gaat tussen de dagen door naar activiteitencentrum, afspraken met ouders via hulpverleners veranderen ouders, geduld raakt op en er zijn ruzie thuis, en te veel hulpverleners wat er binnen het gezin word besproken, en geven aan tegen elkaar dat ze eerlijker moeten zijn door vele jaren afwijzingen in de zorg, door onduidelijkheid, en spelen op safe omdat de vele hulpverleners anders zeggen u wil niet meewerken, maar de spanningen stijgen te veel hierdoor.
Wat zouden jullie doen? als jullie het artikel had gelezen?
En wat zou ik kunnen doen, ik ben volwassen, heb een iemand nodig die mij helpt, maar ik kan het zelf maar krijg daardoor geen ingang in de slechte omgang tussen mijn vader en moeder, die het ook niet weten.
Alles waar ik een keuze wil maken, heb ik de hulpverlening nodig om tot een goede woonplek te komen, en dat moet volgens hun zeggen over meerdere instanties gaan!
Ik wil het kleiner maken maar ik merk dat ik, wissende praatjes hoor van: we willen je helpen” en de zelfde hulpverleners zeggen: WE KUNNEN HET NIET”
Iedereen hebben we gehad, Ik kan niet op mij zelf wonen, ouders waarvan mijn vader vermoeden van autisme heeft, zit mijn moeder die weet dat hij tevens mentor is, ook mij heen en weer te sturen.
Ik vind het vervelend dat mijn vader mentor is, heb het proberen te veranderen met toestemming vader en moeder, mentorschap gaf mij toestemming om het te veranderen, gesprek geweest en zegt ze: ik kan niets voor je bieden je heb het zelf aangevraagd” ik snap zo iets niet, ik wil mensen die negatieve ervaringen hebben in de hulpverlening ook wel eens zien, maar iss zo als het is, maar het de gedragingen door beschadigingen in het gezin zijn groter hierdoor.
Kort samengevat de samenwerking blijft steeds slechter worden thuis en het gezin, als ik iets wil mag het, maar dat mijn ouders de zelfde gedachte hebben, maar niets durven met de instanties die de problemen groter maken, zijn mijn ouders te bescheiden, dat kennissen denken en oordelen, van dit of dat, maakt het lastiger.
Wat is de beste manier om te controleren wat er via de hulpverlening niet gezegd word achter het gezin, hoe controleer ik of de hulpverleners iets nauwkeurig doen???
Als eerste maar eens goed uitzoeken hoe het werkelijk zit? Teveel hulpverleners breng alleen maar verwarring en miscommunicatie, dus beperken tot 1 of 2 hulpverleners als het mogelijk is. Ouders staan maar al te vaak te dicht op hun kinderen. dit levert vaak meer schade en onnodig veel problemen op dan nodig is. Ouders die niet goed met de situatie weten om te gaan is om problemen vragen en daarmee des te noodzakerlijker om irritatie en ruzie tegen te gaan door de rol van de ouders te beperken. Tegenwoordig is de bureacuratie binnen hulpverleners instantie een risico omdat tegenstrijdigheden en miscommunicatie geheid gaan voorkomen, echter door de hulpverlening bij 1 of 2 hulpverleners te houden die te vertrouwen zijn en waarvan het bekend is dat ze goed hun werk doen. Hulpverleners waar constant tegenstrijdigheden en miscommunicatie regelmatig voorkomen zijn een duidelijk signaal dat het dan tijd word van die hulpverleners afscheid te nemen omdat het dan niemand ten goede komt.
Er lopen huwelijken stuk, omdat er weinig verstand is van autisme met betrekking de hulpverlening, en erfelijkheid in het gezin!
na een huwelijk van 11 jaar zijn wij gescheiden.de ass van mijn man had daar voor een groot deel schuld aan..nooit hebben we elkaar de schuld gegeven..het overkwam ons,en was zo triest..in de jaren zonder elkaar stond hij altijd klaar voor ons,voor mij,onze dochter en mijn 2 zonen uit een eerder huwelijk…en een hele hechte vriendschap bleef er over…en nu,na 3 jaar ,zijn we weer verliefd op elkaar geworden en willen w opnieuw beginnen..we weten wat er misliep en waarom en zulllen daar allebei aan moeten werken..we weten nu wat voor een groot deel de oorzaak was.ass..maar hij heeft ass,hij IS het niet!..en ik weet dat hij,ondanks zijn onzichtbare handicap de liefste,trouwste en beste man is,die ik ooit zal kunnen hebben!ik weet veel van autisme,mijn zoon heeft het ook en ik heb jarenlang begeleiding gehad in hoe om te gaan met zo’n kind..ik heb ontdekt wat mijn man heeft,we wisten het al voordat hij de diagnose kreeg in autismecentrum..en we hebben er allebei 100% vertrouwen in dat het weer goedkomt tussen ons..ook ik zal mijn verwachtingen moeten bijstellen..het zal moeilijk zijn af en toe,maar de band tussen ons is te diep en te hecht..we willen elkaar helpen..hij mij met mijn fibromyalgie en ik hem met zijn ass….zo kan het ook
ik noem het : ‘de zoektocht naar mijn zoon’
sedert vorige week heb ik effectief iemand gezien die autisme heeft, hij deed me erg denken aan mijn zoon, die nu 20j is en al heel zijn leven ‘lichte’ problemen heeft met fijne motoriek, met het nadoen van gebeurtenissen , liegen , vergeetachtig zijn , slechte vrienden die van hem profiteren, enz …
we wisten dat er iets is met Sam, maar wat juist niet, zelf s al heeft hij verschillende keren al bij een therapeut geweest, nu heb ik met een hele lieve mevrouw van de vlaamse vereniging van autisme gebeld die me veel duidelijk heeft gemaakt en die me de raad heeft gegeven om eens naar een bijeenkomst te komen met Sam. Het enige wat ik nu nog moet doen is dit aan Sam vertellen, want hij heeft zelf geen flauw benul. ik weet wel niet hoe ik dit moet aanpakken
Hoi Myriam,
Denk jij dat je zoon autisme heeft of is die diagnose gesteld… als je bij de kenmerken kijk (hierbovenaan) zie je dan herkenningspunten? Ik bedoel iemand die wel eens liegt of vergeetachtig is hoeft niet per definitie een autist te zijn…. En ik denk dat als hij zichzelf er al helemaal niet in herkent, zal je hem denk ik niet meekrijgen hij is tenslotte 20 jaar. Of je zou aan kunnen geven dat je bezorgt bent en dat je iemand heb gesproken..of hij er voor open zou staan naar zo’n bijeenkomst te gaan. Dus het is denk ik heel afhankelijk of hij inderdaad het autisme etiketje heeft of dat jij een excuus zoek voor zijn problemen… bedoel ik goed hoor, als moeder zijnde ga je toch zoeken… Je heb iemand met autisme gezien… dat is geen goeie indicatie om te denken dat je zoon het dan ook is… ik bedoel er zijn zoveel soorten autisme. En bij wat voor soort therapeut is hij geweest en wat was hun oordeel? Moeilijk hoor, maar bijeenkomsten schrikt autisten vaak af .. teveel prikkels. ze praten liever 1 op 1. Dus tja … ik weet het niet……. het kan ook hele andere oorzaak zijn…
de sociale werkvoorzieningen ,hebben ook autisten in hun bedrijf, en met of zonder beperking dat weet ik niet maar goed ze werken daar somige al heel lang en zijn tevreden denk ik .
bedankt voor jullie reacties, ik ga beginnen met naar een voordracht te gaan in Gent , de mevrouw van het VVA gaat me een info pakket toesturen met alle nuttige informatie over voordrachten en zo
Wat lees ik veel dingen die ik herken! Mijn man en ik zijn 24 jaar samen en hij heeft denk ik Asperger, net zoals zijn vader dat had. Ik zou graag samen begeleiding willen, maar hij wil absoluut niet naar de dokter. Hij weet of vermoed zelf ook wel dat hij het heeft, maar hij wil het niet horen. Inmiddels loopt ons leven samen helemaal vast en onze zoon kan niet wachten tot hij het huis uit kan, omdat hij niet meer tegen de buien van zijn vader kan. Ik moet erg oppassen met wat ik doe, want hoe meer ik mijn man push om hulp te zoeken, hoe meer hij zich verzet. Af en toe probeer ik de situatie om te draaien, zodat hij iets vanuit zijn eigen gezichtspunt kan bekijken, maar dat helpt ook niet altijd.
Gisteren hoorde ik dat ik binnen nu en een paar maanden een operatie zal moeten ondergaan. Voor mij kwam dat als een verrassing, dus ik heb vannacht niet veel geslapen. En uiteraard kon mijn man vanochtend niet begrijpen dat ik daardoor slecht had geslapen.
Ik heb enorm liggen piekeren hoe dat straks moet. Mijn zoon en mijn man botsen steeds meer met elkaar. Mijn zoon ziet hoe bot zijn vader af en toe met mij omgaat en dat hij totaal geen rekening houdt met mij. Ook als ik ziek ben, wordt van mij verwacht dat ik gewoon mijn normale bezigheden doe in huis. Strakjes lig ik even in het ziekenhuis en moeten zij het samen zien te rooien. Ik zit daar enorm over in.
Op het moment weet ik gewoon even niet meer wat ik moet doen. Ik weet dat mijn man er niks aan kan doen dat hij alles anders ziet dan wij dat doen. Mijn zoon krijgt er steeds meer moeite mee dat zijn vader zich niet in hem kan inleven en wordt boos als hij ziet dat zijn vader daardoor soms heel onaardig gaat doen. Ik leg steeds geduldig uit dat hij voor emotionele dingen maar naar mij moet komen en dat zijn vader weer andere pluspunten heeft, maar inmiddels wordt het voor mij ook steeds zwaarder. Groot en klein leed dat je tegenkomt in je leven kan je niet delen of althans…..je probeert het…om vervolgens weer op een muur van onbegrip te stuiten en dat geeft je het gevoel van eenzaamheid. Ik wil mijn zoon er niet mee belasten, die heeft het recht op een zo onbezorgd mogelijke jeugd en hij heeft het al moeilijk genoeg met de dingen die hij zelf ziet en meemaakt met zijn vader.
Hoe krijg ik in ‘s hemelsnaam mijn man naar de dokter? Hij heeft aangegeven na te zullen denken, maar hij heeft ook gezegd dat als ik teveel aandring….dat dit dan een averechts effect zal hebben.
Ondertussen zit hij vanaf na het avondeten totdat ik naar bed ga te gamen, vraag ik of we even kunnen praten, dan wordt hij boos omdat hij “bezig” is.
Ik denk dat hij heel erg bang is om dezelfde diagnose te krijgen als zijn vader. Hij is bang om door de dokter naar een psycholoog gestuurd te worden en volgens hem gaan alleen mensen die gek zijn daarheen. Ik wil hem dolgraag helpen en hier samen mee leren omgaan, maar zoals het al jaren gaat….lijk ik er weer alleen voor te staan.
Wie heeft er tips?
Hoi Liz, ik snap je bezorgdheid, om bij je ziekenhuisopname te beginnen. Misschien een optie om je zoon die dagen bij een vriend of familie te laten logeren? Je man moet zich dan maar zelf zien te redden en anders moet hij ook maar ergens gaan logeren, beter die 2 niet samen laten.
Diagnose: Je zou kunnen proberen aan te geven, dat als een aandoening een naam heeft er handvatten kunnen zijn om verder te komen…. Mijn therapeut heeft mij het boek…. werken aan je asperger relatie.. aangeraden, goed boek met ook tips.. voor zowel jou als voor je zoon.
Hier wordt niet zoveel gereageerd… ik weet niet of het mag.. maar ik kan je een fijne facebook groep aanraden
waar je ook even je ei kwijt kan als het niet lekker gaat.
Ik heb er veel baat bij…. het is een besloten groep met 188 leden en het heet Partner van iemand met autisme (ASS) voornamelijk vrouwen die jaren in een relatie zitten met iemand met ass. Veel herkenbare dingen.
misschien kom ik je daar tegen….. Succes en sterkte
groetjes Brandi
Hallo allemaal ,
Ik heb een zoon van 25 jaar woont thuis.
Hij is ook licht autistich maar is volledig vast gelopen .
Hij is heel negatief ,wil geen hulp sluit voor alles zich af .
Wil ook niet begeleid wonen .gaat ,ging naar een zorgboerderij maar wil daar ook niet meer heen .
Help wie weet wat ik moet doen !!!!
Ik ga er zelf aan onder door weet gewoon niet meer .
Heb ook de kracht en energie niet meer er voor ,
Dit gaat nu al wel 3 jaar aan .Hij heeft ook geen vrienden .
Marie
Marie het is een moeilijke situatie voor beiden, hoe reageren jullie op elkaar wat jullie zouden willen?
Ik begrijp dat het lastig is, niks doen is ook geen optie.
Kunt u bedenken wat er is gebeurd? En waardoor hij zich afsluit, heeft hij dat vaker gedaan?
Hoi Mark ,
Hij vind het lastig om er over te praten .
Heel erg faalangst en .Heeft heel vaak gehoord van dat kan je nooit bereiken… vooal op de Zgb .
Sorry nog vergeten hij is 1.78 lang en weegt nog geen 40 kilo .huisarts geweest maar diet stuurt ons naar diëtiste maar dan gaat hij 2 keer mee en dan sluit hij zich weer op .
Autisme hoe het ook mag heten, stop je kind gewoon vol met pillen en dan verwonderd zijn dat er niets uitkomt en dat er niets waar word van zijn jongensdromen en toekomstplannen.
Want die dromen van vrouwen die moeten wel uitkomen. Nee, voor mij geen vriendin. Doe ik dat wel krijg ik spijt, dat weet ik 100% zeker. Spijt als haren op mijn hoofd. En ze zijn ook zo hatelijk, gemeen en jaloers he? En dan raar vinden dat jongens agressiever zijn. Goh, ik weet niet hoe dat komt. De meisjes doen het zo goed. We zijn veel opgeschoten met emancipatie. Vrouwen hebben mannen niet nodig. Maar wat nu als deze man helemaal geen vriendin meer wil? Naar de hoeren wil ik ook niet. En mocht iemand mij drogeren om zo liefde met mij te hebben, dan zeg ik dat is GEEN liefde en als het een spelletje is wil ik dat je ophoud met spelen.
* * * G A M E O V E R * * *
WilGeenVriendin
Ah zo, dus gij denkt dat vrouwen hun dromen wel altijd uitkomen? Vind u dat niet een beetje eigenwijs en egocentrisch verwoord?
Jij weet toch dat u nu elke vrouw voor: hatelijk, gemeen en jaloers hebt uitgescholden? Wij zijn zo geworden door ‘t gedrag van mannen die vrouwen onderdrukken en als object aanzien. En dan verbaast zijn dat we zo bitchy kunnen doen.
Rede waarom “vrouwen met autisme” misschien ‘t “makkelijker” hebben, is omdat we gewoonweg er minder last van hebben. Of we ontplooien ons zodanig dat er niet over geklaagd, maar naar gehandeld wordt! Dit zorgt inderdaad voor betere resultaten. Als jij dat werk er niet in wilt steken, moet je niet verbaast zijn om in hetzelfde schuitje te zitten en te verblijven! Zo simpel is het. EN het feit dat u vrouwen “ten onder doet” voor uzelf hoger / slimer / sterker te preizen, is van behoorlijk laag niveau :).
En wat is er zo verschillend dat een man die alleen is anders is (in uw context) dan een vrouw die alleen is? U zegt namelijk dat een vrouw die alleen is haar plan kan trekken. Een man die alleen is niet?
De enige GAMEOVER is uw verstand en uw hart, niet alle vrouwen. Er bestaan irritante vrouwen, maar ook irritante mannen. Het is een heen-en-weer spel. Als jij alles aan een vrouw verwijt, dan is het ook geen wonder dat er geen vrouw de moeite doet om bij u in de buurt te komen. Misschien is dat wel waarom u zegt geen nodig te hebben? = een serieuze vraag en geen kleinering. Het is gemakkelijk gezegd “ik heb geen nodig”, omdat je eigenlijk geen kunt krijgen en dan ‘t liever zo afschildert.
U mag mij onbeleefd vinden, respectloos, hatelijk, gemeen, jaloers, etc. Maar ik zeg tenminste hoe het ECHT ZIT.
Ik heb lichte trekken van ASS al mijn hele leven. Nu ben ik op de site van exendo.be gekomen en dat geeft me hoop. Invloed op wat je eet en zo een deel van de klachten verminderen, is iets wat iedereen in mijn mening zou moeten overwegen. Vandaar deze post! Ik hoor ook graag jullie mening.
Alexander, ik denk niet dat ‘wat je eet’ je autisme kan doen dalen / minder kan doen blijken. Het is wel zo dat een tekort aan stoffen je ook een tekort in je leven biedt. Maar autisme is aangeboren, chronisch.
Kan me vinden in alle punten. Sommige meer dan andere. Vooral de onduidelijkheid die je als ‘aspie’ (iemand met diagnose asperger) ervaart, maar ook schijnt uit te stralen. Het niet serieus genomen worden, maar ook niet weten wanneer een ander serieus is of een grapje maakt. Iets 100x willen uitzoeken of napluizen, en er ook over willen vertellen, terwijl een ander het al 99x zat is. Collega’s en eega’s die je spullen telkens verplaatsen, terwijl je het toch echt DAAR had neergelegd; en het vervolgens vergeet. Collega’s en wederom eega’s die telkens zeggen: “maar dat had ik toch gezegd?”. Ja, maar heb ik gereageerd en heb je het mij zien opschrijven?
Vervelender nog, is de absolute zekerheid te hebben dat je integer gehandeld hebt en dat je het zo goed bedoelde, maar dat het gewoon niet zo overkomt. Het totale onbegrip van mensen als je probeert duidelijk te maken dat je in een bepaald (in hun ogen) obsessief gedrag juist de rust vindt die je zo hard nodig hebt om nog iets te maken van deze, voor ons aspies, zo verwarrende wereld…
Door het lezen van het boek “Geef me de 5” van Colette de Bruin besefte ik dat mijn man wel veel kenmerken heeft van autisme. Veel situaties kon ik achteraf plaatsen. Waarom hij boos werd of gefrustreerd was, geen belangstelling had voor zaken die hem zelf niet betroffen, geen aandacht besteedde aan het gezin of mij. In 40 jaar heb ik geleerd om onze relatie handvatten te geven, een manier om samen verder te kunnen gaan. Ik ben enkele keren serieus van plan geweest om het bijltje erbij neer te gooien en alleen verder te gaan, maar uiteindelijk was er toch steeds iets waardoor ik weer wilde proberen samen verder te gaan. De laatste keer heb ik besloten dat ik bij hem blijf wat de toekomst ook zal brengen.
Nu ik door het boek op mogelijke autistische trekken ben gestuit, hoop ik er beter mee om te kunnen gaan, er beter rekening mee te kunnen houden en de boosheid, eenzaamheid, verdriet een plekje te kunnen geven, zodat ik het niet vergeet maar het niet meer de overhand te laten geven.
Hallo allemaal..
Ik ben nu 33 en weer ben ik helemaak vast gelopen in het leven ..nu de 4de x in 15 jaar
Alles wat ik hier lees klopt daarnaast heb ik last van de duisternis altijd negatief en soms zie ik het nut van het leven niet meer alles is een gevecht en lijden …
Ik ben heel ver gekomen ..goeie Leuke baan eigen huis vriendin bijna mbo4 technicus diploma enz enz maar mijn prestatie drang wil meer ik wil meer maar het lukt niet als ik 100 procent mezelf ben dan word ik alleen maar gestraft en niet geaccepteerd. …
Sta nu weer op t punt alles en iedereen kwijt te raken …ik kan het niet meer opbrengen …
Al zo vaak hulp gezocht maar heeft alleen maar geholpen om de verslavingen onder controle te houden verder niet
.adhd autist bordeline depressief opvoeding ik weet het niet meer en de zorg in nl ook niet ….
Elke x als ik alles weer op de rails heb en denk geleerd te hebben van me fouten en weer met liefde en zelfvertrouwen richting mezelf de toekomst in kijk dan “gebeurd er weer wat ” ook soms door eigen toedoen dan …………
En begint het allemaal weer van voor af aan ….
Nu me 2 laatste energie en liefde bronnen uitdrogen en ik op me werk ook weer problemen heb weet ik het niet meer ……
De wereld is ziek ….en wanhoop maakt je gek
Of ik hier wat aan heb?? …
Van je af schrijven helpt ook wel eens ….
Oja niet reële angsten was ik bijna vergeten ….
Hoe kan het toch dat als alles top is en ik trots op mezelf ben dat de meesten juist dan problemen met mij hebben . ( loop met borst voorruit en wil iedereen helpen want ik ben niet dom ik ben een topmonteur als ik goed in me vel zit)
Ik snap er allemaal niks meer van..
Sorry voor het chaotische en negatieve verhaaltje …..
Alsof je een groot deel van mijn leven op papier heb gezet.alles is niet alleen herkenbaar maar het is al een 2 huid die word afgedaan.een leven om moedeloos van te worden waarbij ik soms het gevoel koester om mijn ogen voor altijd te sluiten omdat het soms lijkt als of dat het enige is wat rust kan brengen.
Moeilijk om te reageren…maar blijf geloven in jezelf en luister en neem tips van de mensen die om je geven aan en zie het niet als een persoonlijke aanval op jou….sta open voor je omgeving en leg de lat voor jezelf niet te hoog….en van je afschrijven werkt opluchtend. .. succes
Sorry ik vind het echt heel erg voor de mensen met een autisme stoornis.. en ik wil de nadruk leggen op dat ik geen aanval doe..en ze kunnen er vaak ook niet zoveel aan doen.. En ik snap dat ze er last van ervaren. En ik heb ook alle begrip.. ook ik heb ptss en adhd en een partner met pddnos / verlatings angst het heeft ons nu al 5 jaar ruzie gekost.. We hebben overal hulp gezocht. we waren een beginnend gezin. En nu eindelijk en sorry dat ik het zeg komt er het verlossende woord dat ze ook iets heeft (pddnos) En vallen er den hele hele hoop kwartjes. Wel pas na 5 jaar ruzie maken..Ik snap het begrip toe naar iemnd met pddnos dat er dingen anders gaan in hun hoofd.. Maar wat ik hier niet lees is dat de partners en of ouders het ook moeilijk hebben. Ik ben erg gefrustreerd van mijn partner en kenmerken daarin. Het gaat er dan ook vooral om wat je wel en niet bij die persoon moet zeggen. Elk woordje schiet verkeerd. Kortom. ik als partner zit er dus wel mooi mee hoeveel en hoevaak ik ook uitleg ze begrijpen het niet. Vind het echt rot voor de mensen ik zie ook echt aan mijn vrouw dat ze het niet express doet! Maar voor de mensen er om heeen is het ook niet makkelijk. En wat mij dan vooral opvalt is dat iedereeen rekening gaat houden met wat ze doen kunnen doen niet hoeven te doen. Om er maar voor te zorgen dat er geen overload is met depressie/agressie.Nogmaals wil ik duidelijk zeggen dat dit niet als een aanval bedoeld is. Maar ik denk dat sommigen de frustratie wel zullen begrijpen.. en al helemaal met de hulp die hier krijgt en hoe lang je daarop moet wachten…..mvg een gefrustreerde partner die nog steeds van zijn vrouw houd.. dus niet alleen de mensen met een autisme stoornis hebben last. Ook de mensen er om heen ervaren stress en gevoelens. En die blijven vaak alleen en onbegrepen achter.
@Kelvin
Eerlijk gezegd vind ik dat u de problemen van uw relatie best in uw relatie zelf bespreekt. Ik vind het goed dat u het erbij probeert te nemen, maar tot hoeverre begrijpt u het wat uw partner heeft? En is het ergens niet logisch dat als u beiden bepaalde aandoeningen heeft die elkaars tegengestelde zijn, dat jullie al eens botsen? Eveneens “Ik als partner zit er wel mooi mee moet ik zeggen” vind ik best een beetje misplaatst als je van iemand houd. Ik zou het eerder anders beginnen te bekijken dan een last. Dat het moeilijker is dan een standaard koppel, misschien? Maar ik zou daar ook niet van uit gaan. Elke relatie heeft gewoon problemen en het is aan u om er volwassen mee om te gaan. Dat is niet aanvallend bedoeld, maar ik denk dat als je echt van iemand houd? Je zoiets niet als een last aanvaard, maar dat je ermee WILT omgaan en er manieren voor ZOEKT om het te kunnen i.p.v. erover te klagen.
Dit is eveneens niet aanvallend bedoeld, maar het is ook moeilijk voor mensen met een aandoening om met iemand om te gaan die die aandoening niet heeft. Net zozeer als het moeilijk is om met iemand te leven die een aandoening bezit. Maar als u het mij vraagt? Heeft iedereen wel iets…
@ Kevin,
Ik begrijp je reactie en frustraties. Ik denk dat er veel “partners van…” zich eenzaam en onbegrepen voelen. Zelf ging ik in relatietherapie met mijn partner die ass heeft. Het kostte me veel tijd en moeite om therapie te vinden.Zoals gewoonlijk mocht ik dit weer alleen zoeken. De partner zag de noodzaak van therapie niet , in eerste instantie.
En dan zit je daar, bij de therapeut. Je hoopt op een beetje erkenning…Na al die jaren van niet weten, discussies, beschuldigingen, het bodemloze zwoegen om een beetje op dezelfde golflengte te komen. Eindelijk gaat die steun er komen in de therapie? Duh!!!! Je krijgt vooral de feedback dat je dingen moet leren aanvaarden.Dat het ook maar een etiketje is. Dat je de persoon ‘achter’ het autisme moet blijven zien. Dat hij er niets aan kan doen, het zijn gewoon ‘die anders werkende hersenen’. Jij moet je gewoon aanpassen aan het autisme. Daar komt het op neer.
Maar wie houdt er ook eens rekening met ‘onze’ gerieven en noden? Het lijkt wel taboe om daarover te spreken. Autisme is een pervasieve ontwikkelingsstoornis. Ja, zo is het gewoon. En vooral de naasten, die elke dag ermee leven, ondervinden dit. Je kan die ander met autisme nog zo graag willen liefhebben. (Dit heb ik meer dan 20 jaar getracht)…Op lange termijn ga je eraan ten onder. Omdat er te weinig return is. Spontane wederkerigheid heb je als mens gewoon nodig. Zowel fysiek als emotioneel. Ander sterf je (inwendig).
Dus Kevin. Ik begrijp helemaal dat het niet makkelijk voor je is.Je verdient die erkenning!
Ook heb ik ook het idee meegekregen (door partner en zijn familie) dat ik de ‘gestoorde’ was, labiel. Ik had extreme, rare, gevoelens en verlangen!!! Ik ging hen op de duur echt geloven.
Veel begrip en nabijheid was er van hun kant niet…Ook niet bij de geboorte van onze 3 kinderen. Eerder afkeuring en meewarigheid over mijn zogenaamde excessen (= versta, normale menselijke emotionele uitingen en behoeften)
Maar dan ontdekte ik dat mijn partner (en familieleden van hem) ass hadden.
Wat een paradigma verschuiving! Ik was niet gestoord.
Maar na al die jaren van afkeuring…Moet ik toch wel begripvol zijn want ass is de verklaring? Ik moet nu invoelend, geduldig, coulant, …naar het autisme toe zijn. Want dat is pas echte liefde?
Ik heb vooral ervaren dat bepaalde mensen met een ass ‘aandoening’ zich eerder superieur opstellen naar mensen die afwijken van ‘hun’ normen en gewoonten.
Pas wanneer ze ‘duidelijk’ geconfronteerd worden met ‘de diagnose ass’ zullen ze “eventueel” willen erkennen dat ze soms ongepast reageren of beter moeten luisteren.
Dit beeld zal misschien niet kloppen bij mensen die al heel vroeg weten dat ze autisme hebben? IK hoop het.
Ik krijg wel eens te horen dat ik mijn ass als excuus gebruik om mijn soms gebrekkige sociale inlevende onhandigheid te vergoedelijken. Ik doe al zo m’n best, maar ik vergeet wel eens m’n mond te houden.
Alsof je tegen iemand zonder benen zegt dat die zijn gebrek aan benen gebruikt als excuus om in een rolstoel te zitten.
Mooi gesproken marcel en klinkt me heel bekend in de oren.laat andere zielen maar praten,het word een ongemakelijkheid als het jou zelf in de weg gaat zitten maar probeer je niet te veel aan te trekken van wat andere daar over vinden of moeten uiten.succes en veel kracht toe gewenst.mvg marcel
Ik heb een heerlijke probleem vriend ben bijna 3 jaar bij hem wat hij precies heeft weet ik alleen.
Woon nu 3maand met hem samen lees er over als ik het even niet meer weet en begrijp het dan weer helemaal.Voor die tijd proef gewoond eerst wekenden dan langere tijden ben een vrouw die veel liefde kan geven geduldig is en heel belangrijk hem lekker zij gang laat gaan hij is een harde werker altijd bezig muziek nog andere hobby’s ik weet dat het meer nemen is dan krijgen hij een vreselijke rommel maker is het lekker chaotisch is hier in huis . Een in de week omdat hij naar zijn werk is een rondje in huis moment doe en als hij thuis komt zegt meid wat is de boel weer netjes al weet ik dat bij binnenkomst in gang er een paar schoenen een werkbroek en een jas op de grond liggen .Of ik op mijn horloge kijk hee moppie heb nog geen knuffie gehad och het al weer zolanggeleden dan ga ik die knuffel halen en geef hem een dikke zoen We slapen apart dat wel maar snurken allebei is beter zo hebben we beiden ons nacht rust. Mijn familie heb ik niet meer na een huwelijk van 24 jaar en een zoon die niets meer van mij wil twee kleinkinderen die ik nog nooit heb gezien 3foute relatie s en 4 jaar op mezelf gewoond te hebben is dit goed.
Hij omschrijft onze relatie als je moet het zien als het weer soms donkere wolken soms onweer en ook storm maar overwegend zonnig en warm .Zo is onze relatie precies goed omschreven. Het is een lieve man die heel veel kan en mij elke weer verbaast .
Top fenny hij tref het maar met een dame als u en fijn om te lezen dat het ook op een begrip volle manier kan.veel geluk saampies.
Waarom spreekt men over autisme altijd als een ziekte, als een afwijking? Ik vind het eerder een gave, een talent. Voor mij is luxe geen dure auto of een groot huis maar me kunnen afzonderen in stilte van het lawaai en de domheid van de meeste mensen. Ik begin het ook een beetje beu te worden dat dokters omdat ze commissies krijgen van de farmaceutische sector voor alles medicijnen geven. De pillen die hun patiënten meestal enkel zieker maken. Zelfs de minister van volksgezondheid durft niet in te gaan tegen die machtige lobby. Na de bankiers, de politiekers begint het tijd te worden dat de Vlaming begrijpt dat ook de medische wereld voornamelijk bestaat uit platte opportunisten.
Ter verduidelijking, ze hebben de oorzaak van autisme nog niet gevonden. Maar ze hebben wel al iets ondervonden dat gemeenschappelijk is bij mensen met autisme. Hetgeen gemeenschappelijk is, is dat mensen met autisme gewoonweg ERGENS MEER HERSENEN ontwikkelen ^^.
Ik bekijk autisme nooit als een ziekte, maar ook niet als een gave :). Autisme is een benaming voor een doelgroep die misschien minder sociaal zijn, maar meer kennis willen vergaren op een ander gebied. Klaar.
Daarnaast? We zijn allemaal “maar” mensen :).
En wat een uitdaging voor de zgn. niet-autist om een relatie aan te gaan met een zgn. wel-autist… Doorgaans valt de autist op mensen die vlot kunnen communiceren en ook omgekeerd. De vlotte spreker vindt die zwijger, die denker die zich wat afzijdig houdt fascinerend. En dan is de vraag: wat gaan ze leren van mekaar???
Erna
Dat is puur op vooroordelen. Het kan perfect zijn dat twee sprekende mensen elkaar vinden en twee rustige mensen elkaar zien zitten. Omdat rustige bijeen de rust samen opzoeken en mensen die welbespraakt zijn eerder uitgaan verkiezen bijvoorbeeld.
Wat voor “vast argument” stelt gij?
En wat ze leren van elkaar (in uw voorgestelde situatie):
1. de persoon met autisme zal leren dat praten niet altijd kwaad kan.
2. de welbespraakte zou misschien momenten aanleren waarbij het beter is om te zwijgen.
3. de welbespraakte zou sneller naar details kijken, dat bij iemand met autisme gewoon puur natuur is.
4. de persoon met autisme zou misschien gemotiveerd worden om spontaner over te komen.
5. ik kan hiermee doorgaan, maar ik heb geen zin xD. Dus redeneer zelf ook eens! Het is niet allemaal slecht hoor 🙂
Lees hier dat autisme als een gave wordt gezien… Excuseer? Neigt dit niet naar narcisme??? Moet je eens aan partners van mensen met autisme vragen hoe zij deze ‘gave’ of ‘extra hersenen’ dan ervaren! Meestal worstelen deze partners dagelijks want emotioneel en affectief groot tekort. Met respect voor de mensen (met autisme) die elke dag zwoegen om rekening te houden met de gevoelens van anderen. Maar geen respect voor de autisten die denken dat het hier gaat om een sublieme gave. Dat is het niet. Er kan naast het autisme wel een aparte kunde of obsessie zijn waarin men excelleert (ten opzichte van gemiddeld persoon). Maar dat is zeker niet voor alle mensen met autisme. Ik vind het belangrijk dat mensen met autisme net kunnen erkennen dat zij emotioneel/ empathisch vaak de bal misslaan, gelaagdheid niet doorhebben. En dat ze daarvoor net hulp nodig hebben, steeds moeten vragen naar duidelijkheid. Zodat hun omgeving minder leed ervaart. Want anders veel verdriet en schade bij de naasten. Via nederigheid en zelfkennis kan men evolueren naar een betere versie van zichzelf. Met de hulp van anderen, die in liefde je willen bijstaan in het emotioneel/sociaal vaardiger worden.
Nog maartje ik geloof niet dat jij het snapt in jou ogen moeten autisten maar rekening houden met de rest van de wereld.maar het is niet zo dat autisten moeilijk zijn maar dat zijn de mensen die het juist moeilijk hebben.
Eerlijk gezegd maartje vind ik de normale mens die zich altijd als perfectionist van het mens zijn pure narcisme. Iemand met autisme geeft zijn gebreken gewoon fairweg toe. Alleen inderdaad sommige dingen zijn beter ontwikkeld. Wat is daar fout aan of narcistisch? Is het niet zo dat jullie je social skills ook niet prijzen dan? Is dat dan ook narcisme? Of kan dat geen narcisme zijn omdat het “normaal” is? hm?
tja heeft een Autist het net zo moeilijk als mensen met psygiese stoornissen, zoals , psygosen , depressie s schitzofrenie , borderline ,Dis neurosen ,het in deze maatschappij , waar men vaak op onbegrip en onwetend heid stuit en deze mensen aan hun lot zijn overgeleverd . is mijn vraag .
Peter Jan Klepelaars
Het is niet omdat men autisme heeft, dat men gevoelloos is. Men ervaart het gewoon anders. Dus ja, depressie, borderline, etc. kan even moeilijk verwerkt worden.
Ik heb meer dan 20 jaar een relatie gehad met een persoon met autisme. Pas de laatste 2 jaar kwamen we erachter dat hij autisme heeft. Mensen met autisme kunnen zinvol en goed werk leveren. Zij kunnen van grote betekenis zijn in hun vakgebied. Ik waardeer mijn ex-partner op zeer veel gebieden, en hij geeft het beste van zichzelf aan zijn kinderen. Toch had onze relatie misschien wel stand gehouden, hadden we het van bij het begin geweten dat hij autisme had. Nu was het al die jaren een opeenstapeling van misverstanden, discussies, verwijten, eenzaamheid omdat we niet wisten de partner ass had. Als partner van… is het niet vanzelfsprekend om samen te leven met een persoon met autisme (en hij het niet weet). Maar het kan een wereld van verschil zijn als beiden de juiste handleiding meekrijgen (of ondersteuning) om elkaar tegemoet te komen binnen de partnerrelatie. Daarom wordt ik boos als ik lees dat mensen met autisme vinden dat zij autisme als een gave zien. Of verontwaardigd reageren alsof het etiket autisme hetzelfde is als de vergelijking iemand zonder benen verwijten maakt dat ie in een rolstoel zit!!!! Zal ik eens vergelijken? Ik kan mijn slechtziende ogen als een gave zien, een manier waarop ik de wereld anders en beter zie dan mensen met ‘normale’ ogen. En dan ga ik weigeren om een bril te dragen. Want het zijn net de anderen die niet beseffen hoe goed en speciaal ik wel kan waarnemen! Zij zouden net rekening moeten houden met mijn ‘kijk’ gave van bijziendheid!!!! Belachelijk niet, zo’n standpunt, iedereen zou gewoon zeggen dat het een beperkende houding is. Dat je door een bril op te zetten meer levenskwaliteit hebt. Zo is het ook met autisme.Kies je ervoor om in je luie stoel te zitten en de ander aan te wijzen als veroorzaker van problemen? Of kies je ervoor om levenslang bij te leren en alert te zijn voor de impact van misverstanden door een autistisch mindset?
Beste Maartje
U zou moeten weten dat iedereen met autisme anders is en dus niet per definitie zoals uw partner.
Autisme als een gave zien, heeft niks te maken met het feit dat je een probleem maskeert en er niks mee wilt doen om ‘t te veranderen. Het is bedoeld als gezegdzijnde dat we feitgericht zijn, maw: we geloven minder snel roddels bv. wat maakt sommige mensen zich soms veiliger voelen. Je moet ermee kunnen omgaan geef ik toe, maar het is geen slecht iets en mag niet bestempeld worden als “onbenaderbaar” of “ondoordringbaar”. Wat u eigenlijk net wel doet. En dat stoort mij nu eens voor een keertje ^^.
Daarnaast hebben jullie geen impact aan misverstanden met jullie “normaal” mindset? Je doet precies of jij perfect bent, altijd anderen terecht te wijzen op hun fouten. Maar eigenlijk bent u degene die etiketten plakt en moeite heeft met ervan los te rukken.
En wat u ook nog beweert hier is dat het precies autisme alleen is dat uw relatie kapot heeft gemaakt, dan had u toch maar een zwakke relatie moet ik zeggen..
Ik heb ook autisme en mijn partner kan dat storen, net zoals mij zijn oppervlakkigheid soms kan storen. Maar we bouwen op aan elkaar ipv elkaar af te breken en dat doet veel meer dan de titel autisme.
Dus om verder te gaan over vergelijking van personen in rolstoel met mensen die autisme hebben…
Wie verkies jij? De rolstoelpatiënt die geduwd moet worden en alleen nergens heen kan. En zit te zeuren op alles wat beter kan maar zelf geen klop uitvoert? (de patiënten rol, de kniezer). Of verkies je de persoon die op zoek gaat naar prothesen, om toch in de mate van het mogelijke, zelf te stappen, elke dag oefenend. Er zijn 2 soorten mensen: (maakt niet uit of je een gebrek hebt, iedereen worstelt trouwens met tekorten) De eerste soort geeft alles en iedereen de schuld van hun problemen en vindt dat anderen steeds fouten maken. De 2de soort zoekt telkens naar oplossingen, bij zichzelf of met hulp van anderen. Deze mensen gaan ervan uit dat zij kunnen veranderen en leren. Om het de volgende keer beter aan te pakken. Wie ben jij, hoe ga jij door het leven? In de rolstoel of stap jij liever zelf? Dat kan wel een talent zijn: openstaan voor bijsturing van anderen.
Maartje
U bent echt schandalig aan het handelen hier! Denkt u echt dat mensen met een beperking niks doen ofzo? Er zijn initiatieven! Een persoon met een beperking is niet per definitie: lui, afhankelijk, etc. Wat bent u voor iemand?
Daarnaast blijf bij het onderwerp: autisme en een prothese zijn twee totaal verschillende dingen. Als u dingen erbij haalt (die u totaal niet kunt vergelijken met elkaar) om uw gelijk maar te kunnen halen, zegt dat meer over u dan over uw standpunt dat u probeert duidelijk te maken.
En dus behoort u bij het eerste soort als ik het zo hoor? U verwijt iedereen van iets, maar al eens de spiegel voor uzelf gehouden? Want iedereen moet maar een operatie doen, zichzelf mentaal veranderen, etc om u tevreden te stellen. Maar wat doet u om hen tevreden te stellen? Niks, zeuren, klagen, mekkeren en zagen ja.
Ik begrijp dat u begrip wilt hebben voor de situatie tussen u en uw man, maar dat is een ander niveau dan hetgeen u hier probeert te bereiken met uw argumentaties.
Dus hierbij draai ik de spiegel even naar u toe:
Wie ben jij? Iemand die zelf ook initiatieven neemt om autisme en andere beperkingen ECHT te begrijpen en acties te ondernemen? En beseft dat niemand perfect is en dus perfectie ook niet echt nodig is?
Of iemand die altijd met de vinger naar anderen wijzen en iedereen een ongemakkelijk gevoel wilt bieden voor uw eigen egoïsme en uw verleden met 1 persoon uit milioenen anderen.
Denk even na.
Passenger seat en driver seat van je eigen leven
Beste Maartje,
Autisme is een ontwikkelingsstoornis, dat betekend dat
er vanaf je geboorte iets fundamenteel anders werkt in je hersenen als bij het grote deel van de mensheid. het is dus geen persoonlijkheidsstoornis die je met de jaren kan ontwikkelen. als je een been breekt of vanaf je geboorte lichamelijk gehandicapt bent heeft dat iets met je lichaam te maken en niks met je hersenen. Ik denk dat je daar de fout maakt. verwacht jij van een lichamelijk beperkt persoon dat hij zich maar aan moet passen omdat jij er dan minder last van hebt?en dus toch maar moet leren lopen no matther what? ik vraag me af of er voor autisme ook een soort prothese is…;) vraag me dan toch af wie er narcistische trekjes op na houd!
Zelf ben ik een autistische vrouw en heb altijd afkeuring van mensen zoals jou mogen ervaren. Ik snap dat het niet ideaal is met een autistische man samen te wonen (weet er alles van), en om zijn handicap te accepteren. maar god laat die man blij zijn met zichzelf.. gun mensen hun zelfwaardering aub. misschien moet je eerst eens leren begrijpen en luisteren in plaats van appels met peren vergelijken en zelf in de slachtoffer rol te kruipen.
Beste Lisa
Ik dank u voor het even open zijn als mij hierover. Ik kan ook niet hebben dat mensen in een “slachtofferrol” kruipen, omdat ze vergeten zijn wat: verdraagzaamheid, respect, individualiteit, etc betekenen.
En ben het volkomen met u eens. Het is niet omdat mensen autisme hebben, dat ze emotieloos zijn. Dat is gewoon pure onzin in de boeken op het “anders reageren”. En hun af te schilderen als “niet normaal”.
Terwijl ik vraag me dan af:
1. Wat is normaal?
2. Bestaat er werkelijk 1 persoon waar er niks mee scheelt?
En wat je over empathie zegt is ook wel echt achterhaalt. Het klopt dat autisten soms moeilijk in kunnen schatten of aanvoelen wat het probleem is. dit betekend niet dat we geen empathie hebben. er zijn genoeg onderzoeken waar aangetoond word dat bij het zien van ongevallen op filmpjes dat autisten evenveel of soms zelfs meer empathie ervaren als de gemiddelde persoon. Het probleem hier zit in het feit dat autisten moeilijk kleine signalen oppikken waardoor ze op bepaalde mensen over komen als star of gevoelloos. ook gaat overgevoeligheid vaak samen met autisme waar een persoon ook vaak extra empathisch door is. en moeilijk een houding weten te geven in een heftig gesprek of niet weten wanneer die knuffel wenselijk is dat is soms moeilijk maar dat is geen bewijs voor gebrek aan empathie !?
p.s. mocht je het wondermiddel de (bril prothese) tegen autisme uit hebben gevonden laat het me even weten… denk dat er veel animo voor zal zijn;)
Ik begrijp Maartje heel goed. Ook ik vermoed autisme bij mijn partner, al het gedrag is dan verklaarbaar. De obsesiviteit, de hamg naar structuur en regelmaat, de arrogantie (mijn mening is de enige mening die telt) en het gebrek aan inlevingsvermogen en daardoor het oordelen over de gevoelens van anderen)
Ik begrijp het nu. En omdat ik me wél kan verplaatsen, is het nu ALTIJD aan mij om in te leveren. Om te begrijpen dat hij mij niet kan begrijpen en dus niet alleen kalm te blijven maar ook onbegrepen te blijven.Om de woede en boosheid van zijn kant te absorberen als ik een gevoel of mening heb doe zijn gevoel of mening doorkruist. Ik moet er altijd boven kunnen staan. Want hij kan de schakeling niet maken. De schakeling naar mijn kant of zelfs maar de schakeling naar de neutrale observatie van zijn eigen (onredelijke en kwetsende) kant. Want hij voelt wat hij voelt. En dat is waarheid. Einde verhaal.
Dat vraagt van mij als partner teveel in mijn ogen. De eigenschap dat een mensen zich kan inleven in de ander is de essentie van waar we als sociale wezens op geëvolueerd zijn. Het ontbreken daarvan is essentieel, zeker in een primaire relatie. Autisme dus verheffen als iets superieurs is dus inderdaad een brug te ver en erg autistisch, namelijk de eigen ervaring verheffen, met uitsluiting van het lijden van de ander als gevolg van deze ‘unieke eigenschap’.
Mooi verwoord MM. Bedankt dat je verduidelijkt.X
Natuurlijk haalde ik stevig uit, naar het ‘autisme’ en het relativeren van de negatieve gevolgen in sociale contexten. Dat stoot tegen de borst bij sommigen. Maar ik ben hier niet bezig met narcistisch etiketjes plakken. Ik wil een lans breken voor de gevolgen van autisme binnen een gezin. Ik wil mensen met autisme daarin wakker maken. Er moet in onze samenleving meer zorg en aandacht komen voor gezinnen waar autisme voorkomt. Nu zitten zij vaak geïsoleerd op een eilandje, alles verzwijgend voor de buitenwereld, worstelend met misverstanden, onbegrip. Ga er als autist niet vanuit dat het in jouw relatie wel goed zit en je partner het allemaal ok vindt (ga niet in je rolstoel zitten). Vraag hoe hij/zij zich voelt en of er iets beter kan, elke dag. Dat is wat ik (op een directe manier) duidelijk wil maken. De boodschap op een indirecte manier brengen, heeft weinig effect (bij autisten LOL)
Maartje: Als dit naar uw gevoel niet “narcistisch etiketjes plakken” is? Dan vraag ik me af wat u daarnet eigenlijk wou bewijzen? Want zoals ik uw mening las, kwam er niet echt een ander punt uit?
En een “lans breken voor de gevolgen van autisme binnen een gezin”, daarvoor zijn er namelijk dienstverleningen en lessen die je als gezin kunt volgen. Al eens een gevolgd? Tuurlijk niet! Want iedereen moet zich aanpassen aan u en u gooit nog liever kolen op het vuur dan het vuur te moeten aanraken.
En er is een verschil tussen wat u zonet allemaal zei (eg. relatie met man gebroken door autisme) en hetgeen u nu verteld (eg: iets willen doen aan ‘t wordtelen v. misverstanden en onbegrip).
En ik ga er niet vanuit, mijn lief zegt zelf het volgende letterlijk tegen mij: “Ik weet dat je het hebt en ja het kan SOMS irriteren, maar het STOORT NIET. Ik ben blij dat ik iemand als u heb in mijn leven, want je bent meer dan autisme alleen. En die “meer” dat je te bieden hebt, heb ik nooit bij een ander (zelfs normale mensen) gehad.”
Ik ga niet in mijn rolstoel zitten, je hoeft me niet te bestempelen als die andere autisten die jij kent! En die vraag of iets beter kan elke dag mag u ook wel eens stellen aan iemand met autisme! Want daar gaan we weer “ik wil het bespreekbaar maken, de sleur doorbreken” en “alles in in fout van autisme!”.
Heb je zelf niet autisme ofzo? Want je blijft hardnekkig op een standpunt zitten die gewoon een kam is over ieders hoofd en ieder op gelijk niveau nadert. Triestig eigenlijk als er zoveel variatie is in eigenheid v d mens.
Het vinger wijzen wat hier nu gebeurt, heeft weinig zin. Door de thread heen heb ik veel boosheid gelezen bij (ex)partners, en ik begrijp die boosheid.
Zelf heb ik ook veel boosheid ervaren, vooral omdat ik het niet begreep, de arrogantie (stelligheid in eigen denken en daardoor neerbuigend naar de mening/gevoelens vd ander) de ongevoeligheid, het gebrek aan begrip, het niet kunnen verplaatsen en de standaard reacties onafhankelijk wat er bij mij speelde (boosheid, verdriet, blijdschap, het kan rekenen op dezelfde standaard, lauwe reactie).
Ik begreep niet hoe zo’n lieve man die zegt van me te houden, me zo kon behandelen. Ik kwam niet verder dan de vergelijking Jekyll and Hyde. Ik begrijp het nu, maar dat is pas recentelijk dat de stukjes op zijn plek vielen.
Het probleem was wel dat na 20 jaar er niets meer van mijn zelfvertrouwen over was, als persoon vrijwel weggevaagd. En dat levert boosheid op, ook als er niet de intentie tot vernietigen achter zit. Achteraf ben ik zelfs dankbaar voor de boosheid, het is het enige wat toch nog de energie voor terug vechten heeft geleverd, voor het volhouden dat mijn ervaring ook telt en zelfs waardevol is. Gehoord en gezien mag worden. dat mijn ideeen ook waardevol zijn. Dat er buiten zijn werkelijkheid, nog andere ‘werkelijkheden’ bestaan, ook als dat moeilijk voor hem te bevatten is.
Zelfs nu ik het begrijp, ligt er een ‘burden’ bij mij. Simpelweg omdat ik zijn gedachtengang/beleving wel kan volgen. Dat maakt dat ik altijd alert moet zijn dat als zijn gedrag kwetsend is, ik niet vanuit emotie reageer. Maar vanuit begrip. Vanuit weten dat het niet zo bedoeld is. Maar intussen raakt het soms wel keihard op mijn emotionele systeem. Maar daar moet ik boven staan. Ik kan niet reageren vanuit die emotie want dat heeft geen zin. En dus krijg ik geen emotionele steun. Sterker nog, ik moet constant het overzicht bewaren, zelfs als ik steun nodig heb/pijn heb of gekwetst wordt door hem.
Intussen heeft wel mijn zelfvertrouwen kunnen herstellen. Kan ik rustig zeggen ‘wacht even, ik heb een andere mening, die heeft ook waarde’ ipv dat ik me door zijn stelligheid omver laat werpen.
Ook kan ik nu zeggen ‘ik weet dat je dit niet zo bedoelt, maar wat je nu doet, doet pijn’
Of ‘je reactie sluit niet aan bij wat ik net gedeeld heb’.
Het benoemen helpt. Het haalt me uit de emotie. En ik connect met zijn mooie kanten. Zijn trouw en eerlijkheid.
Maar er is weinig aandacht voor de kant van de partner. Het is zwaar. En het kan vernietigend werken. Ook al als dat niet zo bedoeld is.
Dus heb een beetje geduld met elkaar.
Beste MM
Ondanks dat ik begrip heb voor uw situatie en ik merk dat het niet altijd even simpel moet zijn voor u. Wil ik toch even iets aankaarten, ik denk dat het vooral het uiten van de emotie is dat moeilijk gaat voor uw partner. Soms kan dat frustraties met zich meebrengen en niet tot het gewenste gedrag leiden.
Hetgeen ik ook weet is dat het verwoorden van wat je voelt, inderdaad een goed iets is. Vele mensen hebben daar problemen mee en zijn daardoor MEDEOORZAAK van het probleem.
Bv: Stel je voor je hebt een partner die hoofdberoep (voltijds) en bijberoep (deeltijds) beoefend en vaak weggaat. Een persoon zou uiteindelijk durven denken dat die vreemdgaat (bijvoorbeeld). Wanneer de partner dan thuis is (enorm laat van het werken), worden ze kwaad / gefrustreerd, etc. maar vooral BANG. Bang om niet genoeg te zijn, bang om gekwetst alleen te blijven, etc.. Maar die angst willen ze vaak niet aan toegeven en dan zeggen ze: “En waar heb jij gezeten! Op een ander zeker?” of dergelijke. En dat leidt tot conflicten (die ze niet wensen, maar dan wel voorhebben). Het gewoon zeggen: “Ik heb schrik dat je bij een ander bent, omdat je hier niet alles hebt wat je wilt.” Zou een heel andere reactie bieden, maar omdat mensen niet willen toegeven aan eigen fouten, verkiezen ze vaak eerder het conflict.
Dit voorbeeld heeft misschien weinig met autisme te maken, maar wat ik wil zeggen is: Soms door anders te handelen dan dat je zelf kent, kom je betere resultaten tegen.
Het kan misschien vreemd zijn, maar heb je al eens de onnozele vraag gesteld aan uw partner “Ik wil dat je me vastneemt, want ik heb het moeilijk.” Mensen met autisme kunnen vaak moeite hebben met aanrakingen, maar ze willen er heus wel zijn voor anderen. Het probleem is dat ze niet altijd weten hoe / over toeren kunnen gaan bij aanrakingen. Afhankelijk van de ERNST (graad + soort autisme), kan het zijn dat uw partner u dan toch een knuffel geeft omdat hij/zij merkt dat je het nodig hebt. Zelfs al kan het een beetje gênant zijn voor uw partner, omdat die dat niet echt gewoon is / niet wilt gewoon worden gelijk bepaalde anderen dat normaal vinden. Maar als u duidelijk aangeeft wanneer u een bepaalde steun wenst, kan het zijn dat het misschien uiteindelijk uit zichzelf komt? Maar als u altijd het tegenwerkt en niks van uzelf aan uw partner toegeeft van wat u echt voelt (en daarmee bedoel ik niet: “jij neemt me nooit eens vast als ik er behoefte aan heb!”, ik bedoel dan “Ik zou graag hebben dat je me een knuffel geeft, want ik ben angstig / heb het moeilijk / …”).
Ik zou zeggen: probeer het, je hebt niks te verliezen bij ‘t proberen dat je ervoor niet gewoon bent geraakt.
Vaak houden mensen met autisme te veel rekening met ALLES (overdosis prikkels), dat ze niet altijd iets durven te doen (schrik voor misinterpretaties, schrik voor aanraking, schrik voor verkeerde reacties, etc). Probeer de sleur te doorbreken en misschien leert uw partner het net zo goed (of ietsje minder maar nog steeds meer dan voorheen) het te appreciëren. En zelfs al is het niet van waarde voor hem (indien hij / zij een extreem hoge graad / soort van autisme heeft), dan zou hij toch misschien een waarde vinden door jou gelukkig te zien.
Beste J,
hartelijk dank voor deze goedbedoelde reactie. Dit is niet iets wat bij ons speelt. Ik ben op zich goed in het aangeven van wat ik nodig heb, en als ik een knuffel nodig heb, dan vraag ik er om.
Maar een knuffel af en toe is niet voldoende voor een werkelijke relatie. Voor een emotionele band. Voor een echte connectie.
En, hoe hard ik mijn best ook doe, ik kom er steeds meer achter dat dat ook niet haalbaar is. Onze interactie verloopt prima als het middle of the road blijft. “wat eten we vandaag” “ik ga bad in’en ‘ik ga slapen’ zijn van zijn kant de dagelijkse standaard uitwisselingen, en daarbij opgeteld wat bebabbel van mij over mijn dag. (Vragen naar zijn dag heeft geen zin, daar komt verder dan ‘goed’ niets uit.
Maar als het ingewikkelder wordt, als het over emoties gaat, dan wordt de interactie al snel ‘bizar’ en zeer beschadigend omdat de reacties gewoon niet kloppend zijn. (ik ben life coach dus weet wel een beetje iets van constructieve interactie) Dat betekent dat ik als partner van een autist altijd mezelf moet redden. En daarnaast begrip moet hebben voor de (onbedoeld) ondermijnende reacties van mijn levenspartner. Dat zelf redden, dat lukt nog wel, maar ook nog onze interactie daarbij incasseren, wordt me langzaam te veel.
Een gevraagde knuffel op zijn tijd, kan daar toch weinig tegenover stellen.
Ik ben ook nu zo ver om deze relatie los te laten. Ik moet mezelf meer gunnen dan dit.
Beste MM
“Subtiele hints” zal niet zo duidelijk zijn als het echt letterlijk zeggen, maar ik begrijp best dat ‘t storend kan zijn. Zeker niet bij iemand die autisme heeft (er zijn graden, dus de ene persoon is de andere niet, maar ik begrijp uw standpunt).
En ik begrijp dat ‘t niet voldoende is voor een werkelijke relatie… Misschien zou het kunnen helpen om een vaste dag in de week in te plannen voor u twee (uw partner wint dan routine en aandacht en u wint dan aandacht en tijd samen)?
Eerlijk gezegd doet uw partner me aan iemand denken die een zwaardere vorm heeft als mij. Bij zo een mensen moet je het eruit sleuren en dat kan lastig zijn als je dat niet wenst te doen / moeilijk vindt om erin te slagen. Je kan misschien vragen waarom uw partner korte antwoorden geeft zoals “goed” “gaat” “slecht”. Als het is omdat “de rest is onbelangrijk”, tjah, dan kan je aangeven dat je er wel waarde aan hecht. Als het daarentegen is omdat “ik wist niet dat je dat wou weten?” dan kan je daarop inspelen. Is het “omdat ik er niet aan denk.”, kan je proberen een sleur erin te krijgen (zodat die toch meer zegt). Het kan lastig zijn (zeker in het begin, want het is nieuw en lala), maar uiteindelijk kan het net dat “iets” zijn dat je nodig hebt… Ik heb dat bij een familielid moeten doen, de persoon sprak altijd over hetzelfde en als die over iets anders sprak was hij stil. Het is enorm vermoeiend soms om dan te kunnen communiceren als je er nooit iets v gezegd hebt. Maar als je er regelmatig naar wijst (niet pushend of raadgevend, maar eerder als een eigen wens v je en dus relaxt), kan de rest vanzelf komen.
Emoties hebben mensen met autisme ook, alleen ze redeneren anders. M.a.w. ze voelen: verdriet, woede, blijheid, etc. Net als een ander, maar begrijpen niet goed wat ze voelen. Of het kan zijn dat ze wel begrijpen wat een ander mens voelt, maar niet ernaar kunnen / durven inspelen. Of het kan een andere rede zijn (aan u om dat bij uw partner te zoeken).
En begrijp me niet verkeerd, maar een studie “als life coach” / “verzorging”, etc. Is niet “the key to succes”. Dus je moet net NIET van je studie uit gaan, elke vorm v autisme is anders. De basislijnen kun je vinden in een cursus, maar dat is nog niet zeker dat ALLES erin staat of dat alles v toepassing is op uw partner. “Redden” is een heel verkeerde benadering. Je moet “op elkaar inspelen”. En dat “leren inspelen op elkaar” kan je uit geen enkele cursus / boek vinden. Dat moet je leren door “your point of view” te verruimen.
En IEDERE PERSOON is veel waard, maar je moet ermee kunnen omgaan. Als dat niet zo is? Dan is uw partner NIET de enige in fout. Maar uzelf ook. Omdat jullie elkaar niet hebben kunnen bereiken (emotioneel, psychisch, fysiek, … het vlak maakt niet uit en meerdere dingen kunnen ermee gepaard gaan).
Maar je moet vooral veeeeeeeel uitleggen aan zo een mensen en proberen vat te hebben op hun manier van denken, voordat je op hun manier v. denken kunt inspelen.
M.a.w.:
1. Ga jij bij jouw standpunt blijven plakken en die doordrammen in het geheugen van uw partner? –> Dan faal je.
2. Ga je continue luisteren naar je partner, maar je spreekt zelf niet. –> Dan faal je.
3. Ga jij luisteren naar de ander, proberen te begrijpen wat die zegt. Vragen of je het goed begrijpt. En vervolgens zeggen “nu, hoe zou je dit ** (jouw probleem) ** aanpakken dan?”. En laat de persoon zelf denken. Als die met een antwoord komt, kan je dan zeggen: “Maar, wat als die … (bv.: onzeker en die krijgt schrik v je) ? Wil jij dat dan?”
Als je puur hypothetisch spreekt, is niemand aangevallen. Maar je kan zo wel elkaars redenering horen. Jouw studies is niks t.o.v. de realiteit. Vandaar verschillen die ook doorheen de jaren, er komt altijd meer bij en andere dingen vallen weg, het klopt gewoon niet 100%. Dus moet je jouw partner ook niet 100% zoals in uw boeken benaderen. Dat put u uit en dat irriteert wrs uw partner net zo erg. Want het is niet dat hij / zij op u viel voor uw studies die jij kent, jullie zijn voor andere dingen van elkaar gaan houden. Tijd om die terug te zoeken lijkt me.. Scheidt nooit zomaar en te snel. Elke relatie is uiteindelijk vermoeiend, pijnlijke downs, hoopvolle ups, etc. That’s life!
Bob marley quote:
“If she is amazing, she won’t be easy.
If she’s easy, she won’t be amazing.
If she’s worth it, you wont give up.
If you give up, you’re not worthy.
Truth is, everybody is going to hurt you.
You just gotta find the ones worth suffering for.”
Dit telt naar mijn mening voor iedereen.
Een makkelijke man is het niet waardig. Als die makkelijk is, heb je maar een saai leven die jouw tijd 9/10 niet waardig is. Als die persoon het waardig is, ga je niet opgeven wat je samen hebt. Doe je het toch? Was je de persoon niet waardig geweest. Iedereen kwetst iedereen uiteindelijk, je moet gewoon selectief zijn in: “door wie je je laat kwetsen”.
Verwacht dus niet dat je in een andere relatie “beter” krijgt, terwijl je gewoon “anders” krijgt. Want iedereen heeft zijn voor- & nadelen.
Beste MM,
Mooie én toch milde reactie!
Met een kostbare boodschap aan alle partners van ass-ers: je moet jezelf méér gunnen dan dit. En wat de reactie van J. betreft: hierin lees ik helemaal mijn partner. Kon hij geschreven hebben. Je achterlatend met het gevoel dat ‘jij’ gewoon wat duidelijker moet zijn naar hem. En ook die uiteenzetting rond waarom en hoe een partner foutief reageert en daardoor conflicten veroorzaak…Supergrappig! Auti-achtig moeilijk te volgen, je een bevreemdend gevoel gevend, alsof jij het allemaal verkeerd ziet en denkt. Frappant ook…Het lezen geeft flashback naar discussies met ex. Waarbij ik ook telkens begon te twijfelen aan mijn gezond verstand. Hij hoogopgeleid, me meenemend in uiteenzettingen, jonglerend met woorden/begrippen. Maar uiteindelijk niets constructiefs of wezenlijk zeggend. Bedankt voor deze bijdrage, J., het geeft een goede inkijk in hoe (sommige) personen met autisme redeneren. En hoe dus inderdaad conflicten ontstaan, energie vretend (door autisme). Gevoelens zijn niet standaard vast te leggen, noch volgens procedures in te lossen. En (sommige) autisten denken dat dat wel kan, mits de ander een beetje wil meewerken en dus duidelijker formuleert wat er nodig is. Wat een sleur zou het leven zijn, als mensen zo met elkaar zouden omgaan! 🙂
Beste Margot
Het is niet dat die persoon het als excuus gebruikt en ik denk daarom nog niet zo omdat ik me inleef in een ander zijn redenering. Bedankt voor uw “stempel” en beknopt denkvermogen in deze situatie. Het is trouwens niet dat mensen met autisme zeggen dat uw redenering helemaal fout, ongepast, etc is. Het is eerder dat bepaalde mensen met autisme uw redenering echt niet kunnen volgen op dat specifiek onderwerp, maar de communicatie niet willen afslaan / wegwuiven alsof u een dom iemand bent. Zij willen dan communiceren, maar weten niet alles (net zoals u ook niet alles weet v mensen met autisme en dus ook de site bij gooit met uw opdringerige mening zonder ruimdenkende benadering). Ik ben uw ex niet, ik ben een ander persoon en zo wil ik ook benadert worden!
En het “anders denken” heeft niks te maken met dat de ene slimmer is dan de ander, als dit uw redenering is vraag ik me af wat u in deze wereld geleerd heeft? Het is normaal dat de ene al eens beter is in het ander dan een ander en dan is die ander ook weer beter in iets anders dan de ene. Ipv conclusies te trekken uit “arme ik”, leer conclusies trekken uit “hoe kan dit beter?”. Vinger wijzen van die in fout is gaat u geen bal helpen! Als u dat nog niet door hebt, amai goed bezig!
Lees eerst eens dingen over autisme en leef eens met varia mensen die autisme hebben en kom dan terug.
U zou net zozeer autistisch kunnen zijn:
– Geen rekening houdend met anderen hun gevoelens als ‘t woord “autisme” mee gepaard is. Dat hen het gevoel geeft: dom te zijn, anders, ongewenst, etc.
– Gevoelens kunnen zeker standaard vastgelegd worden, of zegt u tegen iemand die blij is dat die verdrietig is en weent?
– En wat een sleur het leven zou zijn als mensen niet met elkaar kunnen omgaan, omdat ze denken dat iedereen maar hetzelfde moeten zijn.
– En hoe “normaal denkend” ben jij weer e, altijd uw eigen standpunt doordrammen.”
– etc/
Nu wees eerlijk Margot:
Wat zegt deze reactie van me naar u toe? Wordt u zo graag bekritiseerd? Want dit is uw blik naar mensen met autisme in weerspiegeling naar normale mensen. Gaat u dan nog vriendelijk kunnen blijven? Lief kunnen zijn? Kalm? Beheerst? Of knaagt er iets aan je?
Ik denk dat mijn docent autisme heeft
Brakka boy van de buurt
Waarom denk je dat jouw docent autisme heeft? En is dat zo erg dan dat u hier reageert?
Dag allemaal, ik had een vraag ivm wel of niet diagnose. Er is vermoeden van. Psychiater vroeg of ik snel-snel diagnose wilde en dus of ik snel testen wou ondergaan. Ik zei eerst van niet. Maar nu merk ik dat ik enorm op zie tegen de gesprekken voorafgaandelijk aan de testen. Ik word ook paniekerig. Alles is aan het malen in mijn hoofd sinds het vermoeden werd uitgesproken. Enerzijds wordt er veel duidelijk en heb ik ondertussen veel aan tips. Maar anderzijds heb ik slecht gevoel bij gesprekken. Het komt precies over of ik over bepaalde dingen sprekken om persé aan te tonen dat ik ASS heb. Het is geen gemakkelijke periode. Ik voel me er zo slecht bij. Iemand advies ? Snel die testen of eerst een aantal gesprekken bij de psychiater. Niet nodig te zeggen dat ik er al tig gezien heb in mijn leven. Deze laatste wil ook verslagen opvragen. Terwijl ik me zo in de steek gelaten voel doordat men nu pas vermoeden uitgesproken heeft. Ik zou dankbaar zijn voor contact vandaag. Zondag geen diensten te bereiken. Paniekerig.
Beste Mia
Of u de test gaat doen of niet, u blijft uzelf. Ik geef toe dat ik ook paniekerig ben als ik aan dat soort testen denk. Maar uiteindelijk weet je wat er is en jij kiest zelf wat je wilt doen ermee (dienstverleningen hebben vaak zwijgplicht tenzij u de goedkeuring biedt).
Daarnaast moet u eerst voor UZELF uitmaken of u ECHT wilt weten wat u mankeert of net niet mankeert. Probeer een antwoord in uzelf te vinden of u al dan niet zou storen in het dagelijks leven en er nooit overheen zou kunnen zetten als u het wist. Of dat u eerder het type bent van: oh dat stoort even, maar niet mijn hele leven. Of: het stoort me helemaal niet!
Indien u het type bent die zich niet snel stoort aan dat soort situaties / u zich er snel overheen kunt zetten, denk ik niet dat u spijt zou kunnen hebben van de test.
Indien u eerder het type bent dat daarna BIJ ALLES in vraag gaat van: komt het daarvan? Dan denk ik beter van niet, omdat u anders vergeet om met plezier het leven te omarmen. De keuze is aan u.
Weet ook dat iedereen ergens een beetje autismegerelatieerde eigenschappen hebben, dus het zou kunnen dat uw gedrag U erger stoort dan de omgeving.
Daarnaast indien u voor de testen gaat, zou ik eerder voor een gepaste vrienden/familiekring zorgen dan te gaan naar een psycholoog. Psychologen volgen boekjes op, maar jouw “kring” kent u. Het kan dan ook geen kwaad om eens dat onderwerp op hun tafel te gooien en hun oprechte mening (1-1 is fairst) te vragen. Zo weet u wat hen stoort en niet. Maar besef dat dat u NIET mag veranderen. Zij gaan zichzelf ook niet altijd (kunnen/willen) veranderen voor wat u stoort. Dus waarom zou u uzelf wegcijferen voor anderen als u net trots bent / blij bent met een specifieke eigenschap dat hen misschien net storen kan? Weet wat u wilt en ga voor het leven met MINDER zorgen voor morgen.
Sla niet snel in paniek, ga even ergens rustig zitten en weeg de pro en contra’s wat af. Maak U EIGEN beslissing over wat u wenst / niet. Niemand anders gaat daar zitten in uw plaats, niemand anders heeft uw hersenpan of uw lichaam. Dus niemand anders HOORT de beslissing te maken in uw plaats.
Maar ik kan wel mijn oprechte mening bieden en dat is bij deze gedaan.
Ik hoop dat u er iets mee bent.
Mvg
J
Beste mia ik snap de gevoelens wn de onzekerheid, maar een diagnose zou jou ook verder kunnen helpen om antwoorden op je waarschijnlijk vele vragen te krijgen en je leven in rustiger vaarwater te krijgen en te leren omgaan met wat je allemaal ak vooe je kiezen heb gehad en wat er in de toekomst nog gaat komen.veel sterkte en succes
Beste mia ik snap de gevoelens wn de onzekerheid, maar een diagnose zou jou ook verder kunnen helpen om antwoorden op je waarschijnlijk vele vragen te krijgen en je leven in rustiger vaarwater te krijgen en te leren omgaan met wat je allemaal al voor je kiezen heb gehad en wat er in de toekomst nog gaat komen.veel sterkte en succes
De crisisdienst denkt dat ik een vorm van autisme heb maar ik heb 1 ding in deze lijst waar ik ja op kan antwoorden. Nu lig ik met de crisisdienst in een vete want als ik niet naar de afdeling autisme ga ik van hun geen hulp meer krijg. Dat is toch van de zotte
@Janny. Als je een beetje anders bent dan gemiddeld dan kan je al snel een etiketje krijgen, bv autisme. Soms kan het zijn dat je bv hooggevoelig bent en dat de buitenwereld daar geen raad mee weet. Zoals ondergetekende. Sta zelf teveel open en kan me dan soms even terugtrekken in mezelf maar dan kan door anderen gezien worden als autisme. Ik weet niet waar je die crisisdienst voor nodig hebt maar veel kan je zelf bijsturen. Zo had ik in het verleden ontregelingen door verkeerde voeding en tekorten. Als je hooggevoelig bent kan je ook dingen sneller oppikken, waardoor je klachten krijgt en dan moet je daarmee leren omgaan. Soms is hulp nodig maar een crisisdienst niet altijd.
Hoi. Ik ben 44. En heb juist ontdekt dat is assortiment heb. Verdorie ik ben nu wel even geschokt. Weet me mommenteel geen raad bij mezelf. Ik ga naar een psycholoog. Wat nu? Ben ik echt dom? Ben ik raar?
*Maakt weinig oogcontact met anderen
-veel gehoorde kritiek op mijn functioneren in werk en relaties, en ja vind het lastig oogcontact en heb zelfs moeite met herkennen van gezichten en deze lezen
*Herkent non-verbale signalen niet altijd
-Kan zelf enorm mijn non verbale comunnicatie inzetten, bij krijsende kinderen in kassa rij van supermarkt handig voor mijn eigen rust maar pik deze niet goed op van anderen en wordt dus nooit versierd door een leuke date of ontmoeting
*Begrijpt dubbele boodschappen niet, neemt taal vaak
letterlijk
-neem en vat letterlijk gesproken en gelezen taal op, dit is humor voor anderen en ik kan er soms humor inzien of makkelijk van maken, ik vat dat anders op dan de gemiddelde standaarden in de wereld en had al moeite met cijfers, ben reken blind, leerde mijzelf wel al lezen voor mijn derde levensjaar en ben zeer vaardig in geschreven en gelezen taal en de regels ervan
*Over- of juist ondergevoelig voor sensorische
prikkels (geluid, licht, smaak, tast)
-zelf ga ik over de kook van geluiden, lichtjes,
lichtinval, geuren, smaken, en tast. Kan niet tegen
merkjes en stiksels in kleding al.
*Moeite om leven te organiseren en structureren,
toekomstplannen te maken
-Over de helft van mijn leven en nergens gekomen, kom
altijd te vroeg of te laat, kan slecht administratie
voeren waardoor er extra kosten komen van incasso’s,
moeite met nemen van banen of kiezen van studie
*Problemen bij het voeren van de thuisadministratie
zie bovenstaande opmerking over incasso’s, ordenen
van post is lastig omdat dit heel overzichtelijk en
op mijn eigen wijze gebeuren moet
*Werkt slecht in teamverband
Ik kan goed in een team functioneren wanneer ik daar
mijn rol kan uit oefenen als de rol die ik vaak
toegewezen krijg als scheidsrechter, overzicht
bewaarder/bewaker, eindresultaat voor ogen houdende
en doel maar kan niet meedoen aan de pauze en koffie
momenten of kletspraat omdat ik hier niet goed in
ben en het me niet interesseert. Ik kan de processen
goed bewaken, zie de onderlinge communicatie, zie het technische proces voor ogen
*Werkt vaak onder het eigen niveau
Zeer zeker waar, onder eigen niveau werken omdat dat
socialer geaccepteerd is en als vrouw eerder vereist
ook de onbenulligheden van anderen zoals in koffie
en pauze momenten irriteren mateloos waardoor mijn
prestaties ondermaats zijn
*Realiseert zich vaak niet wat de drijfveren van de
ander zijn, weinig inlevingsvermogen
-blind voor de verborgen agenda’s van anderen maar
sensitief en bezit en behep meer emphatie dan
anderen, kan goed invoelen en indenken en
verplaatsen in de ander zijn of haar belevings- en
gevoelswereld. Door jaren observatie van hun
gedragingen al. Kost te veel energie van mij helaas
en er wordt misbruik van gemaakt
*Vasthoudend aan eigen overtuiging, niet snel bereid
tot het sluiten van compromissen
-net als elk ander heb ik eigen mening maar altijd
bereid om tot compromissen te komen, vaak bemerk ik
ezelgedrag juist bij de ander op en weinig
inlevingsvermogen voor mijn leefwereld en beleving
*Komt bij spanning moeilijk uit zijn/haar woorden,
gaat stotteren of klapt dicht
-Ja, of rare dingen zeggen die men ongepast vind
*Problemen met aangaan en onderhouden van
vriendschappen en relaties
-Ja, onderhouden van contact of chit chat al moeilijk
voor mij of inschatten wanneer en hoe gepast zou
zijn contact op te nemen of hulp te vragen of te
delen met anderen, ook liefdesrelaties zijn niet
mogelijk gebleken en ga er niet meer aan beginnen
net als vriendschappen
*Kan slecht inschatten welk gedrag sociaal acceptabel
is en slaat vaak de plank mis.
-ben zelf erg streng opgevoed met etiquette dus kan
me redelijk redden tot op zekere hoogte maar voel
mij al bij voorbaat erg ongemakkelijk in sociale
structuren en vooral groepen, dus liever safe dan
sorry
*Houdt niet van geklets over ditjes-en-datjes,
beperkt communicatie tot de essentie
-Ja, graag ook van de ander en geen getrut, geneuzel
of geroddel aub
*Hoort niet altijd alles wat er gezegd wordt en
vergeet dingen die de interesse niet hebben
-Hoor en signaleer alles en vergeet niets en helaas
ook niet de dingen die mijn interesse niet hebben
*Sterke behoefte aan routine en regelmaat
-Ja, kan het iedereen aanraden zeker ouders van nu
met kinderen in en buiten huis
*Sterke behoefte aan duidelijke instructies, met name
op het werk
-Binnen de instructies kleur ik buiten de lijnen en
sta bekend als vliegende, inspringende,creatief in
communicatie mens, men waardeert deze geheel
eigenwijze aanpak en werkwijze vaak, de nono’s vaak
niet omdat dat afwijkt van hun eigen en aan anderen
opgelegde ideaal plaatjes. Ik kan goed anticiperen
op wisselende omstandigheden, onverwachte zaken en
ad hoc reageren, beslissen en creatief zijn. Kost
echter veel energie, die het vaak niet waard is of
waardering krijgt.
*Sterk vasthoudend aan eigen planning, raakt van slag
als deze door anderen verstoord wordt
-Ja, mensen zijn enorm storend en nee, kan het mij
niet veroorloven mij hierdoor van slag te laten
geraken, want het piepje van het koffiezetapparaat
deed het al
*Kan slecht tegen veranderingen in de leefomgeving
-Ja, graag alles op zijn plek en weinig wisseling van
buren al.
*Brengt graag veel tijd alleen door
-Ja, heerlijk weg van de drukte en prikkels en bezig
met eigen hobby’s en dat is heel sociaal van mij,
vind ik zelf
*Kan helemaal opgaan in een bepaalde activiteit of hobby, op het obsessieve af
-Ja, en die voetbal manie van velen is dat niet
obsessief? of het hardlopen van velen? Ik verdiep
mij tenminste in sport, boeken, kennis en kunde en
ben breed georiënteerd en weet zo veel van alles en
niet eens klein beetje, wat dat betreft is die
kletspraat van de gewenste gemiddelde mensen erg
oppervlakkig en ergerniswekkend.
*Obsessieve rituelen, zoals boeken altijd in zelfde
volgorde neerzetten
-Nee, wel andere repetitieve handelingen die zich in
mijn hoofd afspelen en ik doe graag dingen in de
juiste volgorde dat structureert en u zet de
aardappelen toch ook niet als laatste op bij het
bereiden van de avond maaltijd. Graag heb ik mijn
tandenborstel en tandpasta en zeep op vaste plek bij
wasbak in badkamer.
*Zeer goed oog voor detail
-Ja, geheugen als een dijk en fotografisch ook, ook
van gehoor, geur, smaak, gevoel, sfeer. Kan mij goed
concentreren en kan over de hyper focus beschikken.
Mijn invulling op de weergegeven lijst en er is overlap en aan de eerdere reacties te zien nogal wat commentaar van mensen die commentaar hebben op deze lijst, ieder mens is niet geheel anders er zijn duidelijke overeenkomstigheden, het individu staat niet zo hoog aangeschreven als men graag wil en men zoekt naar etiketten en wil zichzelf graag herlabelen, de ASS is een aangeboren pervasieve stoornis die al in de vroege kinderjaren gesignaleerd of versleten voor iets anders kan worden. Ik heb er nadelige gevolgen genoeg van in inkomen, sociale relaties, communicatie en functioneren in dagelijks leven. Er zijn meerdere lijsten met kenmerken en die van de vroege ontwikkeling van kinderen daar kan ik mij, terugdenkend aan, ook in vinden. Hier zijn dan twee punten die ik niet kan onderschrijven van mijzelf in terug te vinden.
Jammer, vind ik het dat mensen zoals ik, de overprikkelde en drukke mensen die in lijst kenmerken beschreven worden en nog over goed stel hersenen beschikken, zo onbegrepen worden in de wereld waar men vind dat iedereen maar een stem moet en mag hebben, het maakt dat ik voor altijd ga zwijgen, nooit meer een ander zal toelaten in mijn leven en nog teleurgestelder ben in de mens en samenleving in Nederland dan ooit te voren.
Beste Anna
Dat iedere (niet-)autist uw tekst maar eens begint te lezen! Ik vind het behoorlijk goed verwoord!
Alvast bedankt om zo uitgebreid neer te pennen wat het echt inhoudt. Ik hoop dat meerdere mensen met een vorm van autisme dit zouden doen. Zodat ze op die manier beter kunnen begrepen worden in deze wereld, want gelijk ik het bezien baseert de normale mens zich te veel op studies en beseffen ze het woord “individueel” niet goed. Je kunt nooit iedereen over dezelfde kam scheren. En ik ben bewust dat er inderdaad meerdere mensen met autisme zijn die degelijk empathie en denkvermogen hebben (observaties, etc) dat moeilijk te vatten is voor de normalere mens. In ieder geval is het idd spijtig dat er amper ruimte is bij de normale mensheid voor andersdenkenden. Maar ik vind dat als iedereen eens zou leren samenwerken i.p.v. op de opsomming van symptomen zou baseren, dat de wereld een stuk makkelijker zou zijn voor beiden. Nogmaals dank voor deze uitgebreide uitleg. En ik hoop dat vele mensen er een voorbeeld aan nemen.
Ik ben hoogstwaarschijnlijk ook autistisch…. En ik vind het alles behalve een fijne gedachte. Mijn leven is een soep. Relatie met mijn man is een ramp. Mijn kinderen verafschuwen mij. Ik moet dan ook wel toegeven dat ik de meest vreselijke vrouw/moeder op aarde ben. Op zich leef ik goed. Mooi huis. Chique auto. 2 prachtige kinderen. Zie er goed uit (als ik dat ff zo mag zeggen) altijd netjes, maar wel zo autistisch als de pest. Ik ben de vriendelijkheid zelve. Iedereen kent mij in het dorp. Ik kom overal met een glimlach binnen. Ik heb tot nu toe dus goed weten te camoufleren en te compenseren. Ik haat watbik ben en kan het dan ook maar moeilijk accepteren. Ik wil gewoon “gewoon” zijn. Gewoon normaal. Maar nee….. dat ben ik niet….! Mijn reacties zijn vaak beledigend. En als ik welvriendelijk ben doe ik eigenlijk alsof… Ik doe over het algemeen redelijk normaal omdat ik verstandelijk weet hoe het hoort en hoe ik mij moet gedragen maar wat is dat vermoeiend zeg. Met mijn zoon van 4 heb ik totaal geen band. Kind haat mij kapot. Wilt alleen papa. Alles is papa. Alles met papa. Fijn om dat steeds weer te horen. Dat maakt mij nog meer van streek dan ik al ben en duw hem dan nog meer weg dan ik eigenlijk al doe. Simpelweg omdat ik het onvermogen heb om een lievevolle moeder te zijn. Ik ben alleen geïrriteerd, opgejaagd en kan niets verdragen. Ik kan mijn zoon geen ongelijk geven dat hij niet bij mij wilt zijn. Ik wil zelf niet eens bij mezelf zijn. Bha. Wat een nest is dat….?!?!? Autisme….. ik wil dat helemaal niet ……
Sorry dat te horen amy maar het klinkt heel bekent in de oren en het is misschien een kleine trost maar je bent wat dat aangaat niet alleen en je zal daar moeten proberen mee om te gaan en ga hulp zoeken om in ieder geval geen hekel mee aan je zelf te hebben dan wordt de rest ook wat makkelijker om mee om te gaan.groeten en sterkte
Ik hoop het Marcel. Voorlopig zie ik dat nog niet. De tijd zal het uitwijzen.
Groetjes.
Zoals ik al in eerdere reacties heb beschreven, vertoont mijn partner veel kenmerken van het spectrum.
Hij herkent deze kenmerken in hemzelf, maar blijft vijandig volhouden dat het niets met autisme te maken heeft en dat ik obsessief ben doordat ik dit niet kan loslaten. Zoals altijd is er dus met mij iets mis, hij is perfect.
Tja, ik zou het graag loslaten, maar het gedrag toont zich in ALLES, 24/7. Het is er nooit niet (ja, dubbele ontkenning, maar zo voelt het: het. is. er. nooit. niet.)
Om zijn gelijk te bewijzen, wil hij nu naar een behandelaar (hij heeft al gezegd ‘maak je borst maar nat als er uitkomt dat ik geen autisme heb)
Ik wil alleen maar de waarheid weten, wat is er aan de hand…maar ik besef ook dat hij zijn best zal doen om te bewijzen dat hij neurotypical is. Hij is extreem intelligent en door de jaren heen heeft hij veel gedrag van mij opgepikt (ik ben communicatie deskundige, ja ironisch ik weet het, Toen ik hem 23 jaar geleden ontmoette was de maatschappij nog niet zo bewust van autisme, internet bestond nog niet. Daarnaast wist hij me altijd met alles te overtuigen dat hij gelijk had. De inherente arrogantie van zijn gebrek aan zelftwijfel, maakte hem zeer overtuigend, simpelweg omdat hij altijd 100% overtuigd was van zijn gelijk en alleen zijn gelijk. Ik ben daardoor langzaam volledig weg gevaagd, al mijn zelfvertrouwen kwijt geraakt. Heb me terug gevochten, ben opleidingen communicatie gaan doen en ben beter geworden in observeren vs reageren. Die observatie ipv meteen op de prikkel van verontwaardiging die ik constant voelde te reageren, gaf langzaam inzicht in wat er nu eigenlijk gebeurt zodat de patronen zich begonnen af te tekenen)
Maar goed, mijn vraag is nu, wie kent een goede behandelaar, expertise autisme (Aspergers) in of rond Amsterdam die door eventuele rookgordijnen heen kan kijken?
Kan een ‘deskundige’ in de vele autisme werelden vertellen wanneer ik geacht werd ‘volwassen’ te zijn en wanneer ik niet meer volwassen ben??? Ik ben een tamelijk oude senior van 91 jaar. Ben ik nog steeds volwassen? Behoor ik ook nog tot de 50Plussers? Ik begon mijn autistische levenslange eenzaamheid pas echt flink te voelen toen ik 65 werd. Dat is nu 26 jaar geleden.Tot horens. A.R.
Ik ben een vrouw van 26 en na meer en meer te lezen en te horen denk ik dat ik een lichte vorm van autisme heb…
Wat nu ? Veranderd dat echt iets ? Laat ik het zo of moet ik het diagnoseren?
Als ik de lijst zie heb ik veel van deze kenmerken. Niet allemaal maar velen, met de meeste heb ik leren leven en vaak naar oplossingen gezocht.
Maar vooral dat ik anders ben, denk en doe dan de ‘normale’ bevolking is duidelijk.
Wat ik met autisme aan moet vangen weet ik eigenlijk niet. Moet ik naar een psychiater ? En zo ja wat zal er anders zijn dan een stuk papier waar op staat ” u heeft autisme” ? Een stempel voor het leven…
Nu vinden mensen me speciaal, grappig, anders vaak denken ze dat het met mijn russiche roots te maken heeft, maar hoedanook ben ik liever speciaal dan ziek of zwak ? Want zo zien de meeste mensen autisme toch ?
Enige raad of gelijke ervaringen hier ? ? ?
Maar wie zegt dat je autisme hebt? jijzelf? deze kenmerken zijn ook aan andere stoornissen te linken en niet alleen aan autisme. Ik heb HSP en sommige kenmerken die hier staan hebben mensen met HSP ook. Als je echt ergens tegenaan loopt of je wil het zeker weten zou ik het altijd laten testen of navraag doen bij de huisarts. Naar een psychiater hoef je niet maar er zijn bij het GGZ bepaalde autisme centrums waar je dingen kan leren om ergens mee om te kunnen gaan. Als je het niet leuk vind dat anderen het weten dat je misschien autisme hebt hoef je dat ook niet te laten weten. Het is meer voor jezelf. Antwoorden op de vraag waarom je je anders voelt of anders bent
Ik denk dat ik autisme heb omdat ik me eerst en vooral altijd anders voelde dan de rest. Daarnaast komt bijna alles zeer moeilijk aan bij mij, niet door moeilijkheid , maar omdat dat stropt met hoe ik ben en zodra ik daar en omweg voor vind… dan doe ik iets veel beter dan de norm…
Om een idee te geven hebben ik deze symptomen van de bovenvermelde lijst….
Maakt weinig oogcontact met anderen
Herkent non-verbale signalen niet altijd
Begrijpt dubbele boodschappen niet, neemt taal vaak letterlijk
Over- of juist ondergevoelig voor sensorische prikkels (geluid, licht, smaak, tast)
Werkt slecht in teamverband
Werkt vaak onder het eigen niveau
Realiseert zich vaak niet wat de drijfveren van de ander zijn, weinig inlevingsvermogen
Vasthoudend aan eigen overtuiging, niet snel bereid tot het sluiten van compromissen
Komt bij spanning moeilijk uit zijn/haar woorden, gaat stotteren of klapt dicht
Problemen met aangaan en onderhouden van vriendschappen en relaties
Kan slecht inschatten welk gedrag sociaal acceptabel is en slaat vaak de plank mis.
Houdt niet van geklets over ditjes-en-datjes, beperkt communicatie tot de essentie
Hoort niet altijd alles wat er gezegd wordt en vergeet dingen die de interesse niet hebben
Sterke behoefte aan routine en regelmaat
Sterke behoefte aan duidelijke instructies, met name op het werk
Sterk vasthoudend aan eigen planning, raakt van slag als deze door anderen verstoord wordt
Kan slecht tegen veranderingen in de leefomgeving
Brengt graag veel tijd alleen door
Kan helemaal opgaan in een bepaalde activiteit of hobby, op het obsessieve af
Obsessieve rituelen, zoals boeken altijd in zelfde volgorde neerzetten
Zeer goed oog voor detail
… zoals u kan zien zijn dat de meeste waarvan 8 ofzo in extreme mate… Maar of ik nu wel of niet autisme heeft lijkt me nutteloos… Bedoel mijn vorm van autimse is minder zichtbaar of opvallend behalve als iemand mij echt gaat bestuderen, maar dagdagelijks leven gebeurt dat zelden… Mijn vriend die weet dat ik alles anders doe… Maar ik krijg vaak t beeld dat we namen aan iets geven en daardoor zwakker gezien worden terwijl ik me zeker niet zwakker voel dan de meesten… dus begrijp ik niet zo goed of het nu enigs nut heeft om te weten of je nu autisme hebt of niet … uiteindelijk hebben we allemaal iets en moeten we allemaal met iets leren omgaan, leren leven door oplossingen te zoeken … toch ?
Na een aantal tests online te hebben gedaan, heb ik vanmiddag de uitslag gekregen van mijn psycholoog dat ik hoog heb gescoord. Mijn psycholoog is echter geen deskundige op dit gebied, en gaat nu kijken wat we verder kunnen doen. Ik herken me in veel dingen die als symptomen worden genoemd, maar in een aantal ook weer helemaal niet. Als ik de diagnose zou krijgen van een specialist zou dat heel veel ophelderen en ook rust geven, maar aan de andere kant vind ik het ook weer heel eng.
Wat hebben jullie gedaan? Welke testen zijn er nog na zo’n test van een psycholoog? En duurt het lang voor je officieel de diagnose krijgt?
Beste kirsten,laat je gewoon testen door een specialist in autisme zo dat je dan een goede diagnose krijgt om het vandaar uit een plaats te kunnen geven,zodat je je dagelijkse leven in een beter vaarwater kunt krijgen.sterkte en veel succes
Dat ga ik ook doen, maar ik vraag me dus af hoe zo’n traject eruit ziet. Zijn het meerdere tests bijvoorbeeld?
Beste kristen,er is bij mijn weten een standaard test voor welke voor van autisme dan ook maar er is meestal sprake van meerdere ongemakken zoals add,adhd of persoonlijkheids stoornissen waaronder bv een verslaafdheid in welke hoedanigheid dan ook.het is een behoorlijk ongemak waar je zeker na diagnose het je eigen zal moeten proberen te maken om het vervolgens toepasbaar te maken in jou of jullie leven (zoals partner en of kidz.wat helaas vaak een lange route blijkt te zijn.maar je zal het eerst voor je zelf goed op een rij moeten hebben.mvg marcel
Beste kirsten,een kleine tip lees het boek brein bedreigt van peter vermeulen dat zal veel licht schijnen en geeft stof tot nadenken en herkenning.
Dank je wel Marcel!
Nicole, interessant dat het ontvangen van een diagnose je het gevoel geeft ‘zwakker’te zijn, mijn partner ervaart dat ook heel sterk, ik heb me bij hem vaak afgevraagd of dat deel uitmaakt van de indicatoren.
Marcel, mijn partner zoekt een specialist, maar wordt van kastje naar de muur gestuurd, heb jij info over eeen specialist omgeving Amsterdam?
Beste mm,dat is jammer genoeg niet zo eenvoudig omdat de hulpverlenig niet zo werkt als dat het zou moeten.ik ben in jan 2017 gediagnotiseerd met ass en heb tot op heden(3 jaar)alleen maar nog maar intake gesprekken gehad en ik ben woonachtig in zeeland waar het iets minder bevolkt is als in Adam.dat is een vooruitzicht waar je rekening mee zou moeten houden.hoewel ik van harte hoop dat het bij jullie in de grote stad beter is geregeld.veel sterkte en vriendelijke groet marcel
Mijn man en ik wonen eveneens in Zeeland. We hebben beiden begeleiding en therapie ( Re-attach) van JIPP in Goes. Mijn man heeft vorig jaar de diagnose ASS gekregen. We zijn al dertig jaar getrouwd, maar ik voelde me binnen de relatie vaak eenzaam en onbegrepen. Zodra de kinderen het huis uit waren, werd dit sterker en gaf uiteindelijk aanleiding tot relatietherapie. Hij had zijn “eigenaardigheden”. Maar wie heeft die niet? En gezien zijn opvoeding en jeugd bevreemdde me dat niet. En aangeleerd gedrag kan afgeleerd worden, dacht ik nog. Relatietherapie werkte niet en er werd geadviseerd om een onderzoek te laten doen. Dat het ASS bleek te zijn, verklaarde heel veel.
De diagnose kwam voor hem in eerste instantie emotioneel behoorlijk binnen, maar hij kon er zich vrij snel mee verenigen. Voor hem veranderde er niet echt iets. Dat hij in therapie is, doet hij vooral voor mij. Zelf heeft hij geen last van zijn ASS, zegt hij. Via een maatschappelijk werker die veel ervaring heeft op het gebied van begeleiding bij autisme werd ik gewezen op het Cassandra effect bij partners. Wat een (h)erkenning! Ik denk dat niet veel mensen in mijn omgeving er ook maar enig besef van hebben hoe moeilijk het is om met deze man, van wie ik heel veel hou’, te leven. Je verhaal kunnen doen en begrepen worden is zo belangrijk! En dat gebeurde, eindelijk, bij de therapeute bij JIPP.
Maar nog steeds voel ik me heel verdrietig, alsof ik iets kostbaars verloren ben.
Ik hoop dat de therapie hierbij helpend zal zijn.
Beste mm,een kleine tip lees het boek brein bedreigt van peter vermeulen dat zal veel licht schijnen en geeft stof tot nadenken en herkenning.
Beste MM,
Of het me zwakker echt maakt denk ik niet, maar in de ogen van anderen ben je ineens heel zwak en mankeer je iets en dat lijkt me niet goed…
Of ik het nu 100% weet of niet veranderd weinig aan hoe ik verder mijn leven zal leiden… Denk ik dan…
Op het eind evan de dag hebben we allemaal kantjes die anders zijn en waarop we moeten letten of anders mee omgaan…
Dus of dat nu specifiek is omdat ik autisme heb of niet verandert niet veel vrees ik.
Daarom vraag ik me af is het echt noodzakelijk om op papier te weten ja ik ben autistisch voor uw man ?
Is dat wel nodig ? Of zijn een paar persoonlijke zelfevaluaties sessie van situaties niet beter ?
Veel succes ermee alvast!!
L
Hoe kan je hier verhalen posten? Vind ze nooit terug. Vrees dat dit ook niet zal lukken.
Dank je Marcel! Jeetje 3 jaar aan het lijntje gehouden worden, wat schrijnend.
Ik ben ook verblufd over de ‘dienstverlening’. Mijn partner was 3 maanden geleden bij de huisarts, heeft een doorverwijzing, maar er is geen mogelijkheid om contact op te nemen met de instantie, hem wordt verteld ‘rustig af te moeten wachten’. Hij weet niet eens opwat voor soort hulp hij nu wacht.
Hij had eindelijk een belafspraak, om te vragen welk specalisme ze in gedachten hebben, bellen ze 10 min te vroeg en zat hij nog in een meeting. Jammer dan, een nieuwe belafspraak over 2 weken, dus weer wachten.
Echt bizar het gebrek aan respect en totaal niet meer van deze tijd.
Heel veel sterkte op jouw pad!
Vriendelijk bedankt en dat wens ik jullie ook.mvg marcel
Beste Nicole,
Ik begrijp wat je zegt…als jij in staat bent je ‘kantjes’te accepteren en onder ogen te zien, dan is een diagnose waarschijnlijk ook niet echt nodig…behalve als je het gevoel hebt hulp nodig te hebben, dan is helderheid wel nuttig…
Ik denk dat de diagnose vaak nut kan hebben in een relatie, vooral als degene die zich wellicht op het spectrum bevindt, moeite heeft met zelfinzicht en steeds de schuld voor de haperende communicatie/interactie bij de ander neerlegt (je vraagt te veel, je bent te gevoelig, en ik ben perfect 🙂
Dan kan een onafhankelijke mening misschien nut hebben.
Als laatste gedachte, je hoeft de diagnose natuurlijk niet met de buitenwereld te delen. Dat zal mijn partner ook zeker niet doen (hij zal nooit een ‘zwakte’laten zien, hij is graag perfect, zowel in zijn eigen ogen als in de ogen van anderen)
Heel veel sterkte in je beslissing!
We zijn als mens groepsdieren met hun soortspecifieke gedrag dat per individu enigszins verschillend is. Het zou best kunnen zijn dat binnen het natuurlijk functioneren van de mens een individu, dat we in onze kunstmatige maatschappij als autist bestempelen, in natuurlijke omstandigheden precies bepaalde eigenschappen heeft die in dergelijke omstandigheden goed van pas komen. In onze zeer onnatuurlijke manier van leven zijn bepaalde eigenschappen minder gewenst omdat ze niet in een beperkte systeem passen. Hier is het systeem, onze maatschappij, de boosdoener, niet het individu.
Ik ben 41 jaar en ben jaren op zoek naar wat er mis met me is. Ik heb sinds kort een goede psycholoog en die vertelde me dat ik autistisch ben. Na jarenlang aan de zijkant van de maatschappij te hebben geleefd, alcohol misbruik en gokverslaving is het eindelijk nu duidelijk voor me wat er aan de hand is. Volgens de psycholoog is het realiseren alleen al het halve werk(behandeling).
Over de kenmerken lijst hierboven; stuk voor stuk 100% herkenbaar in mijn persoon.
Mvg
R.B.
Ik ben 46 jaar getrouwd en we hebben drie kinderen. Mijn huwelijk lang heb ik iets gemerkt aan mijn echtgenoot maar er nooit de vinger op kunnen leggen. Hij is lief, een goede man maar het is 90% van de gevallen wit zwart, grijs kent hij niet. Sinds kort hebben we gesprekken met een spycholoog ivm beginnenende dementie bij mijn man en nu komt er uit dat hij ook een vorm van autisme heeft. Voor mij zijn de symptomen heel herkenbaar en het doet me verdriet dat ik dit niet eerder heb geweten, dan hadden we er eerder iets mee kunnen doen. Ook onze kinderen zijn hier tegenaangelopen waardoor er nogal eens fricties waren. Ik hoop dat we nu de kans krijgen om handvatten te krijgen hiermee om te gaan. Ik heb altijd gedacht dat het aan mij lag en er verschillende therapieën voor gehad maar er veranderde weinig. Mijn man zei altijd dat er met hem niets aan de hand was en nu komt het eruit. Nu vallen de puzzelstukjes op hun plaats. CvH
Ik ben 54 jaar en vermoed heel sterk dat ik autisme heb. Mijn beide kinderen (20 en 25 jaar) hebben onlangs de diagnose autisme gekregen. Ik heb me laten testen en die test bleek volkomen negatief uit te vallen. Ik kan me daar erg slecht bij neerleggen. Ik ervaar wel heel veel dezelfde problemen als autisten, vooral op het emotionele en relationele vlak. Als ik het lijstje kenmerken doorloop merk ik dat minstens 80% van toepassing is op me. Op het moment zijn mijn vrouw en ik helaas uit elkaar en dreigt er een scheiding te volgen na 27 jaar huwelijk. Mijn vrouw is zwaar overspannen en het lukt me niet haar bij te staan. Vaak begrijp ik haar helaas niet, maar de wil is er enorm. Ik zit er heel vaak over te piekeren maar bereik geen oplossing. Sinds kort heb ik contact met een fijne psycholoog, maar dat is geen traject dat eventjes snel wat dingen oplost. Het lijkt een lange weg te gaan worden en ik vrees dat dit traject te lang gaat duren om mijn relatie te redden. Ik wil haar zo graag helpen, maar bereik helaas te weinig. Frustrerend….waarom ben ik niet ‘normaler’…denk ik dan….. Nooit gedacht dat er met mij ‘iets mis’ was, maar ik loop nu constant tegen muren op. Als mijn vrouw rustig is gaat het praten redelijk prima, maar als er teveel emotie bij komt kijken haak ik af. Dat trek ik niet. Ze heeft begrip voor me, maar dat helpt haar natuurlijk niet verder. Juist als ze het moeilijk heeft is het belangrijk dat ik er ben voor haar, maar ik dring gewoon niet door. Ik probeer echt goed te doen, maar regelmatig komt dat compleet anders over. Heel moeizaam allemaal…. Geen idee waarom ik dit hier schrijf…ik moest het even kwijt denk ik…
Ik wil heer Bubuza bedanken voor het herstel van mijn huwelijk, mijn vrouw heeft een scheiding aangevraagd vanwege mijn ontrouw als man en ik kon niet anders dan dagelijks huilen omdat ik op het punt stond mijn familie te verliezen, ik smeekte mijn vrouw, maar ze zei haar het besluit was genomen. Mijn vriend vertelde me hoe Lord Bubuza zijn huwelijk herstelde met zijn betovering, dus nam ik onmiddellijk contact op met Lord Bubuza via WhatsApp: +1 505 569 0396. Ik vertelde hem mijn probleem en zijn antwoord, ik deed precies wat Lord Bubuza me vertelde en ik ben heel erg blij om de wereld te laten weten dat de scheiding is geannuleerd en dat we een gelukkig leven leiden. Lord Bubuza is een god op aarde die problemen oplost met zijn betovering, heb je hulp nodig??? Neem contact met hem op via WhatsApp:: of via e-mail: +1 505 569 0396 of via e-mail: lordbubuzamiraclework@hotmail.com