PDD-NOS, een gave of een beperking?
Op die vraag kan ik heel kort zijn; het is een gave.
Vroeger zag ik heel anders. Ik heb mij vroeger als kind anders gevoeld dan anderen maar wist niet waarom. Ik vervloekte mijzelf want ik wilde niet anders zijn, ik wilde niet buiten de boot vallen. Dit zorgde er voor dat ik steeds meer terug trok in mijn eigen wereld.
Ik had veel moeite met plotselinge veranderingen. Als het van tevoren niet bekend was waar we naar toe gingen, hoe laat en wie daar allemaal zouden zijn raakte ik altijd in paniek. Aan het begin uitte ik die paniek door veel te vragen zodat ik gerustgesteld werd, maar leerde dat op den duur af omdat mijn ouders hier natuurlijk gek van werden. Ik kreeg te horen dat ik niet moest zeuren. Ze zagen dit als aanstellerij. Ik geloofde dat natuurlijk, wat moet je anders als kind, en probeerde me uit alle macht aan te passen aan alles en iedereen. Gelukkig kon ik vaak vluchten in mijn eigen innerlijke wereld.
Wat ik toen nog niet wist is dat dit een kenmerk is van PDD-NOS. Zonder die innerlijke wereld had ik niet kunnen vluchten en overleven. Het heeft me ook gevormd tot wie ik nu ben. Een creatief persoon met een grote levendige fantasie met veel oog voor details.
Gelukkig heb ik nu ook een zoon met PDD-NOS. Hierdoor ben ik erachter gekomen dat ik dit ook bezit.
Ik leer veel van zijn gedrag omdat hij me een spiegel voor houdt. Veel zaken uit mijn verleden vallen op z’n plek. Ik begrijp nu waarom ik vroeger de dingen deed waarop ik ze deed.
En doordat ik me door die problematiek goed kan in leven in de belevingswereld van mijn zoon kan ik hem op zijn beurt ook helpen.
Meer weten over PDD NOS? Boekentip!
Natuurlijk heeft alles ook een keerzijde, maar ik zie nu veel meer de sterke kanten die PDD-NOS met zich mee brengt.
De voordelen van PDD-NOS, zoals een grote innerlijke belevingswereld en de behoefte aan structuur, zag ik vroeger als nadeel. Nu niet meer. Het zorgt ervoor dat ik mijn fantasie sterk heb kunnen ontwikkelen en ik erg creatief ben geworden in het oplossen van problemen.
Ook voor mijn zoon is die rijke innerlijke belevingswereld een belangrijk hulpmiddel. Hier kan hij de dagelijkse dingen beter verwerken. Zaken als dagelijkse structuur, afspraken en gevoelens kan hij zo beter op een rijtje krijgen.
Ook is het een soort ‘oefenruimte’ of een laboratorium. Hier kunnen we de dingen die we willen doen eerst repeteren en in theorie uit proberen. Dit heeft te maken met onze sterke behoefte aan structuur en veiligheid. Wel hebben we hierdoor het grotere geheel beter in beeld.
Het gevaar hiervan is wel dat hij, net als ik, hierdoor de realiteit soms uit het oog verliest en teveel in die innerlijke wereld blijft. We moeten leren hier een goede balans in te vinden.
Een belangrijk voordeel van PDD-NOS is ook een sterk ontwikkeld oog voor detail.
Om een voorbeeld te geven; Toen ik vroeger met mijn zoon regelmatig boswandelingen ging maken vertelde hij vaak welke beestjes hij allemaal zag. ‘kijk, een tor!’ riep hij dan. Dan moest ik heel goed kijken en soms zelfs bijna met mijn neus op de grond gaan liggen om het minuscule beestje te kunnen zien. Goh, wat een goede ogen heeft hij, dacht ik dan. Nu weet ik dat dit sterke oog voor detail ook een voordeel is van onze problematiek.
Ik maak hier zelf ook iedere dag gebruik van in mijn werk als aardewerk specialist. Oog voor detail is hierin onmisbaar.
Een ander voordeel is het duidelijk en direct kunnen denken. Omdat we sterk behoefte hebben aan structuur weten we meestal ook precies wat we nodig hebben. Helaas is het voor ons wel moeilijk om dit ook aan anderen duidelijk te maken.
En omdat we behoefte hebben aan structuur weten we meestal precies waar iets ligt. Dit wordt anders als je samenwoont met iemand die dit niet nodig heeft. Dit kan dan nog wel eens frustratie opleveren.
Het lijkt erop dat er tegenwoordig veel meer mensen zijn met deze gave.
Ik weet dat dit niet het geval is. Vroeger zullen er veel mensen bestaan hebben die PDD NOS hebben gehad.
Zo zijn er in het verleden veel beroemde mensen geweest die moeite hebben gehad met de sociale omgang, en in het bezit zijn geweest van een grote fantasie en daarnaast veel oog voor detail hebben gehad.
Zonder dergelijke mensen zou de wereld er een stuk saaier hebben uitgezien…
If your son is already diaesongd with Autism, this change will NOT affect him. The change in criteria only affects future generations of potentially autistic children. You do NOT need to worry about your son, who has already been diaesongd just know that, first and foremost. Aside from the above fact, the change in criteria for diagnosis is well needed (and for your record, there is NO intention of removing autism from the DSM only a change in criteria for professionals). Thousands upon thousands of children right now are being diaesongd with autism improperly right now, based on an incomplete list of criteria for physicians/psychologists. Autism used to rarely be diaesongd, but over the years, so many have now been that it’s just about like the ADHD crisis that was going on years ago (which you probably remember, it seemed like half of all children were being diaesongd with this), which professionals are just now getting a grip on. The same is now happening with Autism and it is a bit scary, considering that many parents will receive this word from professionals that their child has this, when in fact, they do not. This is a GREAT question, and one that many parents are currently concerned about, understandably. Just know that if your child has already been diaesongd, and is benefiting from related services, you have no worries at all, about losing those services. Again, the impact of any change will only affect future generations.Best wishes to you and your son, and know that you should continue to freely benefit from the assistance granted for his diagnosis from day one.
Hoi
Wát?!?!?! PDD-NOS een gave?!?!?!?! Nou nee, ik heb zelf ook PDD-NOS en ik heb er zóóóóóóveel last van!!!!! Maar ik schijn één van de weinigen te zijn!!! Ik hoor namelijk bijna alleen maar verhalen van mensen die er niet eens vanaf willen!!! Maar het is zóóóóóó erg, ik noem het niet voor niks ‘PDD-NOodlot!!!
Hallo,
Ik ben een jonge 17 jaar, waar ze vroeger adhd hebben vast gesteld, nu 18 jaar later heb ik me zelf afgeleerd om dit gedrag te vertonen. Door mij een spiegel voor te houden en te luisteren naar wat andere mensen onder andere mijn ouders, vrienden, leraren, mijn vrouw, broers, zussen te luister waar hun moeite mee hadden met mijn gedrag. Waar door ik mijn zwake punten heb ondekt, die ben ik gaan verbeteren. Het is net als een hond afleren dat hij niet mag poepen in huis. Zo heb ik me geleerd dat als ik boos word ook echt boos word. Nu doe ik dat niet meer om dat ik me dit zelf aan heb geleerd. Zo wist ik dat ik ook mooite had met planning en dingen op een rijtje zetten voor me zelf. Nu 18 jaar later kan ik bijna zeggen dat ik eigenlijk geen adhd meer heb, in de dokters mond je bent er mee gaan leren leven/omgaan.
Is het niet zo dat mensen met PDD-nos ook heel goed weten wat hun beperkingen zijn? Als je dat weet dan kan je er zelf toch aan werken?
Pdd-nos is absoluut geen gave, maar ook weer geen noodlot denk ik. Zelf heb ik ook pdd-nos, en ik zit op een normale middelbare school. Alleen de docenten weten van mijn autisme, en ze houden hier ook voldoende rekening mee.
Een gave is onzin, wel is het redelijk vervelend op sommige momenten, maar dat is bij iedereen anders. Geen enkel mens met autisme is hetzelfde.
Het is natuurlijk mooi wanneer je een vorm van autisme hebt en daarmee goed kan leren omgaan. Maar ga nou a.u.b niet zeggen dat het een gave is. Misschien wil je dat zo graag zien omdat juist autisten zich inderdaad een beetje buitengesloten voelen in de maatschappij. De punten die jij noemt komen bij ieder gezond mens net zo goed voor ( innerlijke belevingswereld etc ), het is een kwestie van ontwikkelen of niet. Maar een gave is het toch zeker niet hoor, al denk ik wel dat je bepaalde talenten kan hebben die je minder ziet bij mensen zonder autisme…
@dubbel w adhd en pdd-nos zijn 2 heel verschillende dingen vent
Ik vind het wel mooi om te lezen hoe iemand zijn beperking ervaart, het geeft heel goed weer hoe hij er in staat. Doordat je het zo op papier kunt zetten geef je m.i. aan dat je je beperking hebt geaccepteerd, en het durft te delen. Ik geloof ook dat niet iedereen hetzelfde ervaart als gave ik zie die opmerking als berusting. Zelf heb ik adhd en moet bekennen dat er echt wel enkele overlappingen, ik denk ook niet dat je het altijd als twee verschillende dingen kunt zien want in alle profielen komen wel dingen voor die elkaar overlappen:
het is net als koekjes bakken elk recept is anders gemeenschappelijk moeten ze wel allemaal in de oven,en de baktijd verschilt.
Ik begrijp wel dat hij zegt ik zou het niet willen missen, , ik denk dat je niet weet wat je overkomt.
Eng hoor die stilte in je hoofd je waant je in een andere wereld die je niet kent.
Een ander bijkomend probleem is…………waar moeten die therapeuten zich dan op richten hahahaha wij laten een groot deel van Nederland tenminste eten.
singned by P.M
Hoi,
Ik denk dat je gelijk hebt met je verhaal en het is mooi dat je de positieve kant hiervan ook aan je zoon kunt doorgeven.
De maatschappij vraagt steeds meer van mensen, waardoor mensen met PDD NOS wel eens in de problemen komen. Het ligt er ook aan op welke plek in de maatschappij je terecht komt. Jij hebt een mooie plek gevonden waar je creatief kunt zijn.
Mijn zoon zit in de puberteit en kan niet met zijn veranderende gevoelens omgaan. Hij gaat over grenzen heen van anderen, die dan boos op hem worden.
Hij zit best in de knoop. Ik kan het wel een beetje begrijpen, maar weet niet echt hoe ik hem kan helpen. Wil zo graag een mooi plekje voor hem waar hij zichzelf kan zijn.
Goed verhaal
Voor mij zeker een gave! Nu heb ik het niet ernstig, dus daarom kan ik er goed mee omgaan. En het heeft mij in mijn leven geholpen
Tja, bij mij is PDD-NOS op mijn 37ste vastgesteld,
Letterlijk genomen is het per definitie een gave. Maar zoals de andere reacties laten zien is het voor een ieder verschillend hoe de “gave” ervaren word. Zelf ben ik dus sinds kort hard bezig om uit te vinden of ik de “gave” nou positief of negatief ervaar. Mijn diagnose is niet voor niets vrij laat gestel. Ik kon er zonder het te weten redelijk mee om gaan en wil er uit principe zo min mogelijk negatief tegen overstaan. Maar ik weet ook als geen ander, dat het erg frustrerend is, dat het abnormaal veel energie kan kosten om “normale” taken uit te voeren, door continu gebombardeerd te worden met prikkels die vaak maar beperkt of niet te vermijden zijn. Dat is zeker geen positief kenmerk. Positief is wel dat er vaak wel een manier is om de minder kenmerken goed te gebruiken. Het kost helaas vaak veel tijd, tegenslagen en boven alles veel energie om die manier te vinden. Wat een de doorgaans positief gebruikte zin van een gave hebben tegenstrijdig doet overkomen.
Ik wens alle mijn lotgenoten dan ook veel energie, sterkte en weinig prikkels toe bij de waarschijnlijk levenslange zoektocht naar het ten positieve inpassen van PDD- NOS in jullie leven maar ook bij de acceptatie van de kanten die onvermijdelijke minder prettige zullen blijven.
Met veel respect voor degene waar bovenstaande een grote gevecht is als de mijne. Nogmaals sterkte.
Douwe
PDD-NOS en werk: Een groot drama !
19e: MBO niveau 4 op zak.
19e-22e: Overal en nergens gesolliciteerd op MBO functies, werd nergens aangenomen.
23e: Na een jaar werken als vakkenvuller/verkoper in een bouwmarkt, zo kwaad geweest op het bedrijfsleven dat ik gekozen heb voor voltijd HBO studie.
26e: HBO Ingenieur titel behaald. Volle moed beginnen in het bedrijfsleven.
26e-28e: 2 HBO functies vervult. Psychische problemen door werk.
28e-32e: Werk nu 4 jaar onder mijn denkniveau (MBO functie). Ik ga niet meer met plezier naar mijn werk en sinds werkgever weet dat ik PDD-NOS heb, wordt ik voor mijn gevoel buitengesloten en anders behandeld dan anderen.
Tip voor robin. Praat over alles met iedereen. Ook je diepste frustraties. Doen.
ik ben luc ik ben 12 ik heb pdd nos het voelt voor mij alsof ik door iedereen wotrt buiten gesloten dus ik zocht naar een troost en nu ik dit gelezen heb voel ik me een stuk beter dankje wel
34e: Bedrijf waar ik werkte is inmiddels 8 maanden failliet en in heb de werkgever ontslagen en de werkgever mij ook. Ik ervaar nu enorm veel rust en ben nu bezig met het onderzoeken naar mijn kwaliteiten. Werken voor een klein bedrijf zonder enige vorm van structuur ? No way ! Never again.
Nu: Zijn er ook PDD-NOS-ers die de regie naar zich toe hebben getrokken en voor zichzelf zijn begonnen ? Want als de omgeving geen structuur kan bieden, waarom dan niet zelf de structuur qua werk in je leven aanbrengen ?
weet je wat het echte probleem is?
(gewone )mensen accepteren geen( abnormale) mensen.
zolang dat blijft zul je ,je anderen buiten gesloten blijven voeleñ.
zodra jij met jouw creativiteit en oplossingen komt.
dan komt bij de( gewone )mens
de jaloezie op steken.
en zullen ze je nog meer over jouw bejegenen.
wees gewoon tegen ongewone mensen.
En leer!!!!!
ervan .
moeder met pdd-nos en hdhd
met 2 zonen met dezelfde diagnose
weet je wat het echte probleem is?
(gewone )mensen accepteren geen( abnormale) mensen.
zolang dat blijft zul je ,je altijd buiten gesloten blijven voeleñ.
zodra jij met jouw creativiteit en oplossingen komt.
dan komt bij de( gewone )mens
de jaloezie op de kop steken.
en zullen ze je nog meer over jouw gaan bejegenen.
wees gewoon tegen ongewone mensen.
En leer!!!!!
ervan .
moeder met pdd-nos en hdhd
met 2 zonen met dezelfde diagnose
Mijn “beperking” is als een verjaardagscadeautje van toen ik klein was , als je eenmaal door het vervelende plakband heen bent, heb je een mooi cadeau waar je ‘vriendjes’ allemaal jaloers op zijn.