Autisme bij volwassenen
Tegenwoordig is er veel meer bekend over autisme dan vroeger. Vroeger zag je autisme met name bij kinderen met een verstandelijke beperking. Tegenwoordig zie je steeds meer kinderen zonder beperking en in het reguliere onderwijs die ook een vorm van autisme hebben. Die vooruitgang in kennis van autisme zet velen volwassenen met autisme aan het denken. Een eerste herkenning is er meestal als een eigen kind of iemand uit de directe familie gediagnosticeerd wordt met een stoornis binnen het autisme spectrum.
Autisme bij volwassenen is net als autisme bij kinderen in een opmars gekomen. De volwassenen weten vaak wel dat er iets niet klopt. Dat ze anders denken dan anderen en dat ze de dingen anders beleven of bekijken. Om daar over te praten is vaak lastig, omdat ze juist in die communicatie tekort schieten.
Meer weten over dit onderwerp? Boekentip!
Ouders van kinderen met autisme krijgen diverse vragenlijsten om in te vullen. Verschillende gesprekken met school en psychologen of een kinderpsychiater. Ze gaan boeken lezen over autisme en gaan zoeken op internet naar meer informatie. Door het opnemen van al die extra informatie worden ze aan het denken gezet. Vaak zien ze herkenning in de verschillende symptomen. De erfelijkheidsfactor van autisme ligt op een ruime 90 % wat zeker ook bijdraagt aan de vermoedens van autisme bij volwassenen.
Als het kind de diagnose heeft gekregen, volgt er een acceptatieproces voor de ouders. Een ouder die vermoedt dat hij of zij zelf ook een vorm van autisme heeft, krijgt mogelijk last van een schuldgevoel. Dat schuldgevoel draagt niet bij aan een goede ontwikkeling van het kind en zet de volwassenen ook aan om zelf een gesprek aan te gaan met een psychiater. Als die stap is gezet en de wachtlijsten zijn getrotseerd, dan kan ook deze volwassenen antwoorden krijgen op zijn of haar vragen.
Autisme bij volwassenen wordt wel steeds meer geaccepteerd in de maatschappij. Meer begrip en aanpassingen op het werk zorgen ervoor dat deze groep mensen ook gewoon kan participeren in de maatschappij. Er wordt vaak uitgesproken dat mensen met autisme zich niet kunnen aanpassen. Dat juist de omgeving zich moet aanpassen aan de personen met autisme. Dat is een mooie stelling maar helaas in de werkelijk niet haalbaar. Immers is autisme niet zichtbaar aan de buitenkant. Autisme bij volwassenen is nog minder herkenbaar omdat deze volwassenen al hun hele leven bezig zijn met compenseren en camoufleren.
Vroeger werden kinderen met autisme niet extra begeleid op school en werden er geen onderzoeken gedaan naar autisme. Dit omdat het kind geen extreem vreemd gedrag vertoonde, maar alleen buiten de groep viel. Zo had je er in elke klas wel een paar zitten. Dat hoorde er nu eenmaal bij in die tijd. Deze groep mensen hebben geleerd om voor zichzelf te zorgen en om alles zichzelf aan te leren. Weliswaar op hun eigen (misschien voor de buitenwereld een onlogische) manier. Deze kinderen hebben geleerd om te ‘overleven’. De huidige kinderen met autisme krijgen de nodige begeleiding en hoeven niet alles zelf te ontdekken en uit te zoeken. Zij krijgen gestructureerd aangeboden wat er van hen verwacht wordt. Aan beide situaties zitten voor- en nadelen. Te veel structuur kan leiden tot starheid in denken en handelen. Te weinig structuur kan leiden tot chaos en overbelasting. Een goed opgeleide hulpverlener met ervaring in autisme weet hier een mooie middenweg in te vinden die aansluit bij desbetreffend kind of volwassenen met autisme. Een mooi motto zou zijn: “Leer iedereen met autisme om flexibel te zijn binnen een vaste basisstructuur!” Door aan te leren hoe je met een bepaalde flexibiliteit om kan gaan, maak je deze kinderen en volwassenen met autisme weerbaarder in de huidige maatschappij. En weerbaarheid maakt dat je beter voor jezelf kan zorgen. Beter voor jezelf zorgen is de belangrijkste stap die je kan zetten naar gelukkig zijn. Want of je nu autisme hebt of niet, het geluk zit in ieder van onszelf. Het geluk moet alleen de ruimte krijgen om zich te kunnen laten zien en om die te bewust te beleven. Die ruimte moet je zelf creëren door tijd te nemen voor dingen die jij leuk vindt om te doen.
Hoi hoi,
Ik heb niet echt een reactie.
Wel een vraag. Wie weet waar ik mijn vragen hier ergens kwijt kan 🙂
Ik heb morgen samen met mijn partner een afspraak bij een systeem therapeute. Ik heb geen idee wat ikkan verwachten waardoor ik mij de meest idiote scenario’s in het hoofd haal. Wie heeft ervaring met systeem therapie of kan mij een beetje uitleg geven.
Bij systeem therapie wordt veelal therapie bedreven vanuit een structurele aanpak. Dus het in kaart brengen van het probleemgebied en via opdrachten en invulling wederzijdse wensen het omgaan met elkaar veranderen. Is er sprake van ASS bij een van beide dan kan er goed gewerkt worden met wenskaarten. Kijk eens op mijn site over thema bijeenkomsten voor relaties met een autistische partner om een indruk te krijgen over de aanpak.
Het is jammer dat jeugdzorg zoveel kinderen met autisme verprutst. Ze worden te vaak zonder reden uit huis gehaald of overspoeld met nutteloze therapieën. En dat alleen maar omdat jeugdzorg niet weet wat autisme is en inhoudt.
Kinderen met autisme horen thuis, bij liefdevolle ouders en met juiste begeleiding. De kinderen moeten volledig kunnen meedraaien met het gezin als systeem en leren afwassen, koken, stofzuigen en sparen. Want later, als zij het huis uit gaan, dan moeten ze dat ook kunnen.
Verschil met vroeger was dat meedraaien in de huishouding normaal was. Tegenwoordig klinkt het meedraaien bijna assepoesterachtig. Dit ten onrechte.
idd en niet alleen weten ze er niets van ze drogeren ze ook met medicatie bij ons in het buso hebben ze ons altijd aan het lijntje gehouden zakjes plooien en fixos indraaien gewoon bezigheidstherapie niet leren rekenen lezen dvdtje kijken eigenlijk zouden de leraren in het buitengewoon onderwijs in de gevangenis moeten zitten schuldig verzuim denk maar aan de salamanca verklaring die opkomt voor het recht op onderwijs voor iedereen en met onderwijs bedoelen ze goed onderwijs buso buitengewoon is dat niet in scandinavie bestaat geen buitengewoon onderwijs….
Ik heb een vraag ik denk niet dat mijn man echt autist is maarbhij begrijpt in geen geval dubbele boodschappen als we iets buitenshuis gaan doen komt het initiatief altijd van mij soms gaat hij mee maar hij zegt heel vak nee geen zin dus gaan we niet.
Eigenlijk heb ik een eenzaam bestaan er komen zelden vrienden want dat wil hij niet of b.v onze trouwdag vindt hij allemaal onzin hij weet dat ik het el leuk vind om b.v bloemen te krijgen maar het gebeurt gewoon niet heeft iemand nog tips voor mij om daarin misschien nog iets verandering te brengen
Beste Maria,
Er wordt niet zo maar gedacht in de DSM 5 aan het autisme spectrum daar ieder mens met autisme kan verschillen in de kenmerken. Daar zijn behoorlijke gradaties in. Jouw reactie roept een paar vragen bij mij op: namelijk in hoeverre ervaar je hinder van het gedrag van je man, het je het hierover met je man kunnen hebben, hoe is dan zijn reactie op jou en vind je zijn gedragingen zodanig dat je in eerste instantie verder wil kijken of bij een online test voor jou je man scoort binnen het spectrum. Zo,n test is wel een globale indicatie, dus niet geheel maatgevend. Daarvoor is meer onderzoek nodig indien gewenst.
Beste mensen, ik wil jullie bedanken voor de openhartige verhalen. Voor mij vallen veel dingen op zijn plaats. Ik denk dat mijn moeder en broer een vorm van autisme hebben. De herkenbare verhalen dragen in iedetgeval bij aan het idee dat ik niet gek ben. Ik heb zoveel getwijfeld aan mijzelf.
Bij mij is ASS pas op 52 jarige leeftijd gediagnosticeerd,op dat moment was ik zwaar overspannen en dus ook geen werk meer. Toen ik na 2,5 jaar via een re-integratieburo weer aan het werk ging, bleek dat de werkgever ,ondanks de wetenschap van mijn autisme totaal geen rekening hiermee wenste te houden, met als gevolg dat ik na 2 jaar bikkelen ,frustraties, stress en woede opnieuw thuis zit. Ik denk dat dit bij de meeste bedrijven speelt. Primair word je gewoon uitgebuit, ondanks het allerlaagste minimumloon dat ik ontving. 6 euro per uur… Hoe nu verder vraag ik me af….Ik ben bijna 56 jaar, en acht mezelf kansloos op de arbeidsmarkt.
Hoi Peter. Ik ben 45 en jouw verhaal is exact hetzelfde als die van mij. Zit nu ook thuis. Ik heb bij het UWV uitgelegd wat er aan de hand is. En nu volg ik therapie voor mijn ASS. Zij gaan mij helpen om te ontdekken waar ik allemaal last van heb en van daar uit gaan we een plan maken om mijn leven makkelijker te laten verlopen. En pas daarna gaan we kijken naar een eventuele passende baan. Maar met hulp van hun dus dit keer geen baas meer die zich niks meer van mijn klachten aantrekt. Een fulltime baan zit er niet in, hebben ze al gezegd. Dat is teveel voor mij. Maar we zullen zien. Misschien is dit ook iets voor jou
Beste Suzanne, leuk van je reactie. Bedrijven zoals mijn vorige werkgever zouden zich moeten schamen voor hun echte intentie: Namelijk profiteren van de situatie. Immers, zij krijgen loonheffingskorting op de arbeid die ik doe. Alle goede voornemens ten spijt, het gaat hun uiteindelijk maar om 1 ding,geld verdienen aan je! Helaas zijn er voor mij geen mogelijkheden meer voor therapie o.i.d. Nadat ik me opnieuw had aangemeld bij het autismecentrum werd me te verstaan gegeven dat ik niet welkom meer was bij zowel het GGZ als bij hen, omdat ze niets meer voor me konden betekenen. Kennelijk is de maximale behandeltijd 1 jaar, die ik indertijd daar heb gehad, voornamelijk praten, dan voorbij. Mijn huisarts begrijpt er ook niets van. Bij mij heeft het UWV vrijwilligerswerk aangeraden, Een nieuwe IRO via een re-integratiebureau wordt niet meer vergoed via het UWV. Maar ik weiger om tot mijn pensioen thuis te zitten.. Hopelijk is er voor jou, zeker na je therapie meer perspectief op geschikt werk!
Mijn relatie is moeilijk, ik vermoed dat mijn vriend (42) ass heeft. We staan op een wachtlijst voor hulp. Maar na bijna twee jaar ben ik op en moe en begin ik mijn eigenwaarde te verliezen. Hij denkt alleen aan zich zelf, zijn kids voed ik Zga compleet op. Nooit complimentjes altijd mij omlaag halen. Hij heeft een laag zelfbeeld en geen vrienden. Mijn omgeving zegt wil jij hulpverlener blijven of iemands vriendin? Ik kan ook erg met hem lachen, hij probeert om dingen te ondernemen als ik het vraag. Hij reageert heftig op veranderingen cooieerd gedrag maar zelfs van mijn puber meiden en kijkt dan raar op als ik zeg dat dat niet kan. Hij leunt heel erg op mij. Maar als ik er niet ben hoor ik amper iets alleen als hij iets wilt weten. Zijn kids verzorgen op zijn manier ruist zo in tegen mijn pedagogische opleiding. Hij slaat alle regels op zij als ik er niet ben. Ben ik er wel is er opluchting bij de kinderen en hem. Ik heb zo’n behoefte aan een lief woordje een spontaan berichtje zo van ik kook vanavond kom je eten? Maar nooit als ik vraag zal ik komen eten en kook jij? Is het je zou morgen pas komen. Oké kom maar maar wat moet ik dan koken etc. Hij wilt nu samen wonen, maar mijn spullen mogen niet mee. ( ik zou graag willen samen wonen, maar ik trek het niet en noem mijn huis een escape) maar dan laat hij niks horen en voelt het of hij mij niet eens graag ziet. Ik klink zo echoistisch als ik dit lees. Hulp duurt nog zeker 3 maanden en waarschijnlijk pas januari 2018 help iemand advies?
Ik ben geen professionele adviseur o.i.d. maar aub houd vol! Ik denk dat juist nu hij en de kinderen je het meest nodig hebben. Aangezien je al 2 jaar met dit zit, wat maken die 3 maanden volhouden nou uit als er toch hulpverlening komt? Heb je al met hem gepraat over jullie intieme kant van de relatie? Praten helpt in een relatie, zover je het duidelijk genoeg kan brengen. Of stuur hem op eigen initiatief een lief sms-je, of onverwachtse knuffels.. dan zet je hem echt wel aan het denken hoor!
Afijn, dit is hoe ik het nog even voor die 3 komende maanden zou proberen uit te houden, maar opgeven is geen optie, liefde overwint altijd!
Veel sterkte en succes ermee!
Donna
Ik ben het hier niet helemaal mee eens. Want jij zegt dat hij je omlaag haalt. En dat heeft niks met Autisme te maken. Dat is waardeloos gedrag. En kun je zeker wat van zeggen. En je hoeft hier niet je hele leven mee te dealen als jij dat niet meer wilt.
Mijn man heeft autisme. Raakt snel overprikkeling. Duidelijkheid en hem op dat moment met rust laten is het beste wat ik kan doen. Hij weet echt wel wat hij doet maar kan het niet uiten.Het proberen bespreekbaar te maken is meestal moeilijk want het is toch altijd mijn schuld. Ik weet dat hij het anders ziet maar het woord sorry niet kent.Ik blijf dan zeker trouw aan mijzelf en laat het maar even zo.Twijfel vooral nooit aan jezelf en geniet van de momenten dat je het samen wel fijn en leuk hebt.
Het is bij hem onmacht en geen onwil.
Koester de mooie momenten ondanks dat het zwaar is dit geldt voor bijde.
Hoi allemaal, vorige week heb ik na veel testen bij psycholoog en psychiater te horen gekregen dat ik kenmerken heb van ASS en AD(H)D . Momenteel heb ik een klinische depressie en komen de kenmeren sterker naar boven, kan die depressie dat niet gewoon uitlokken? Is het wel verstandig om zulke testen uit te voeren als je een depressie hebt? Geeft het geen vertekend beeld?
Ik heb vóór mijn diagnose ASS heel veel andere diagnoses gekregen.
Waaronder borderline en depressie…
Heel lang wou mijn psychiater geen tests laten doen. Omdat er al borderline op mijn voorhoofd stond. Toen ik kwam met “getuigenissen” van vrienden en familie begon de psychiater zich toch zorgen te maken en liet me onderzoeken. Nu gaan vrienden en familie veel beter met me om sinds ze het ook weten. Grtz Phoebe 27 jaar
Hallo lezers, Heb een vermoeden dat mijn vriend ook enige vorm van autisme heeft. Daarom graag reacties gevraagd…
Ook hij (35)wil en kan niet tegen veranderingen en pland alles in zijn mobiel.
Ook alles op tijd als het lukt.
Op gebied van intimiteit /sex zit het goed maar wel alles van begin tot einde iedere keer hetzelfde.
Ook weinig verandering of ik moet het van te voren zeggen.
Ook het blijven slapen moet gepland worden of het uit eten gaan of sauna bezoek …Heb er geen probleem mee hoor want we hebben een lat-relatie.
We zijn echt stapel op elkaar maar moeilijke gesprekken, liever niet. Keiharde werker en weet super veel van computers..
Vrienden (2) zeggen dat die veranderd is sinds wij samen iets hebben . Vrijer geworden, meer praat altijd een beetje schuw,weinig contacten maken en komt er iemand dan ook zeggen met als antwoord waar moet ik dan met hem of haar over praten. Heel onzeker.(nu alles in positieve zin dus) Weet die op dit moment geen raad mee, moeilijk?
Soms twijfel ik aan mezelf of het aan mij ligt.
Is dit ook autisme gezien mijn verhaal??
Over 3 weken is de kans groot dat ik dan al 75 jaar van de ene in de andere verbazing val over het onderling gedrag van mensen.
Met 16 bleek ik een “wonderkind” met een iq van 140 !
Daar begreep ik zelf geen hout van.
Temeer omdat taal en rekenen nu nog niet tot mijn talenten behoordt(!)
Observeren daarentegen was en ben ik nog steeds erg goed in mede vanwege uitzonderlijke ogen en oren.
De dienstplicht gebruikte dat talent om mij een zg MOS nummer te geven dat 3 vaardigheden combineerde.
Jeepchaufeur-Radiotelefonist-Waarnemer Vliegtuigen.
Dat en het opgedrongen en on ontkoombare samenwerken 24/24 met jongens van gelijke leeftijd heeft me leren aanpassen ontwijken en inzien dat ik héél anders functioneer dan anderen.
Dat maakt je nogal eenzaam en kan je danig in de problemen brengen als je jou mening uitspreekt. Door Ome Adolf heb ik een andere naam dan mijn ouders hadden bedacht en Door Kennedy heb ik N-Guinea met 8 dagen gemist.
Maar goed ik ga hier geen boek schrijven het woord autisme ken ik pas vanaf 60 en wist niet wat of hoe cq boe of ba.
Pas een jaar of 5 later leer ik het begrip inhoudelijker kennen via nieuwe relaties in mijn leven. Ga er over lezen en kom langzaam maar zeker ‘thuis’. Nu wil ik nog wel 30 jaat mee.
Ik heb een relatie nu 5 jaar. Ik woon nu 3 jaar samen met hem. Ik ben ook achter gekomen dat hij autistische symtomen heeft. Voorbeeld we heen genoeg borden in huis, maar moet perce die ene. Gaat het zelfs afwassen als die vies is. Hij zit vaak in zijn telefoon, laptop en is alleen geïnteresseerd in sport. Zelf sport hij niet. Toen ik 3 jaar geleden bij hem introk zag ik steeds meer dat hij trekjes had. Ik benoemde dit en hij vertelde ooit dat hij door psycholoog vertelt is dat hij dit een beetje heeft. Hij zit vaak in zijn eigen wereldje, diepgaanď gesprekken zijn er niet. Vind hij te zwaar. Als ik hem iets vraagt om te doen dan wordt dit vaak vergeten door hem. Intimiteit is nu bijna een jaar geleden. In begin maakt ik hier een groot probleem van, van zijn kant merkt ik niet dat hij dit mist in ons relatie. Ik voel me erg eenzaam in mijn relatie. Kan iemand mij tips geven?
Goede morgen Debbie met Letitia. Een ding is zeker dat jij voor jouw zelfs kiest dit is gestelijk wat jouw vriend heeft gegeven als jij niet in de daad uit kijkt wordt jouw wereld kleiner ik neem aan dat jij van hem houd maar dit maakt jouw moe wil jij zo oud worden met hem dan is het jouw keuze. Hij kan er niets aan doen zijn ouders zagen het niet om hulp te halen toen hij joug was er zijn ouders die het zien en er zijn ouders die het niet zien. Dus wij als vrouwen die verliefd raken met zo een man of een man die verliefd wordt op iemand die zo een aan doening heef.jij weet waar iji van daan komt.ik merk ook mensen die het niet door hebben krijgen kinderen met zo een aan doening het oud in het is een bloed leen dus de kans is groot dat de genen ook zulke kinderen krijgt. Een Autistsche iemand is erg intiligent maar ze kunnen hun niet aan passen aan een gewone leven dat is te zwaar voor hun.ik dank God dat ze er zijn want ze zijn goed in hun werk maar niet voor een relatie. Ik wens jouw sterkte en neem hem niet kwalijk kijk maar naar Trum in Amerika hij heeft ook Autisme zijn jongste zoon ook. Als jij mensen kennis krijgt erkend je dit. Groetjes Letitia.
Mijn man heeft na veel jaren nu de diagnose autisme gekregen hij kan niet meer werken is 59 jaar. Hij zegt dat hij mij graag ziet maar toont nooit affectie dit wordt erger met de jaren ik voel me soms heel eenzaam in mijn relatie
Je man geeft in ieder geval wel heel duidelijk aan dat je belangrijk voor hem bent. Helaas kan het wel zo zijn dat affectie tonen voor hem niet een gebied is wat hij beheerst. De sociale wederkerigheid is nu eenmaal vaak niet echt haalbaar voor iemand met autisme. Hopelijk heb je voldoende mensen om je heen waar je wel die contacten kunt hebben welke je nodig hebt.