In deze gejaagde tijd heeft iedereen wel eens last van stress, maar het blijkt nu uit onderzoek dat mensen met autisme veel meer en heviger stress ervaren dan mensen zonder autisme. Het verwerken van spanning hangt voor mensen met autisme nauw samen met de manier waarop de hersenen reageren op prikkels. Een hard geluid, een plotselinge aanraking, een onverwachtse situatie, dit zijn zaken die iemand met autisme veel spanning kunnen geven. Mensen met autisme kunnen daarom heviger en vaker stress ervaren in negatieve zin.
Adrenaline en cortisol
Stress kan ook iets positiefs zijn. Het zorgt ervoor dat je in beweging komt en door de spanning geeft het je grenzen aan. Stress betekent letterlijk vertaald ‘spanning’. Het lichaam maakt zich gereed om te vechten of te vluchten. Zelfs als deze reactie niet nodig is, maakt je lichaam toch het hormoon adrenaline aan. Dit hormoon laat je hart sneller kloppen en er volgen andere lichamelijke reacties als zweten, je ademhaling gaat sneller en je spieren spannen zich aan. De natuur heeft dat zo geregeld: het maakt je in opperste staat van paraatheid te vechten en te overleven. Als het gevaar na meerdere minuten nog niet is geweken, maakt het lichaam het hormoon cortisol aan. Dit hormoon zorgt ervoor dat je nog steeds alert blijft op het gevaar. Het hormoon zorgt voor verhoging van de bloedsuikerspiegel om zeker te zijn van voldoende brandstof. Dit heeft tot gevolg dat het afweersysteem onder druk komt te staan. Er kunnen lichamelijke en psychische klachten ontstaan als het lichaam continu cortisol aanmaakt.
Hoeveelheid stress hangt af van de beleving
Bij stress is de beleving van de persoon over de situatie van groot belang in hoe grote mate hij de stress ervaart. Waar de een veel stress van krijgt, kan voor een ander totaal geen spanning opleveren. Zo kan de ene persoon continu veel stress ervaren, terwijl de ander in dezelfde situatie zich snel weet te herstellen. Er is helaas geen stressmeter die je kunt gebruiken om te bepalen of je jezelf in de gevarenzone van teveel en te langdurige stress bevindt. Wel kan het meten van de hartslag en de cortisol spiegel een indicatie geven.
Autisme en stress
Overmatige angst en overgevoeligheid voor prikkels komt bij autisme veel voor. Op dit moment wordt veel onderzoek gedaan naar de lichamelijke processen met betrekking tot stress bij mensen met een autismespectrumstoornis. Deze processen blijken bij deze mensen anders te werken, maar het is op dit moment nog niet bekend hoe ze precies werken. Het is wel zeker dat het samenhangt met de andere manier van het verwerken van prikkels in de hersenen. Sociale en communicatieve beperkingen en problemen met de zintuiglijke waarneming maakt deze groep extra gevoelig voor stress. Ook weten zij vaak niet hoe ermee om te gaan. Niet om kunnen gaan met stress kan leiden tot angst. Angst veroorzaakt weer stress. Angst en stress kunnen vervolgens het sociaal functioneren weer beïnvloeden. Uit de onderzoeken is gebleken dat angststoornissen bij mensen met autisme veel vaker voorkomt (40 procent) dan bij de groep kinderen en volwassenen zonder autisme. Ook is uit de onderzoeken gebleken dat relatief veel mensen met autisme problemen hebben met slapen. Het lichaam kan zich hierdoor niet goed herstellen en bovendien kan weinig slaap en slechte nachtrust weer extra stress opleveren. (Bron: dossier Autisme en Stress van NVA).
Wat te doen bij (teveel) stress
Ontspanningsoefeningen en – methoden als meditatie, yoga, mindfulness kunnen zeer nuttig zijn bij klachten van stress in het algemeen. Je kunt er trainingen of cursussen voor volgen. Op mindfulness gebaseerde stress reductie en cognitieve therapieën kunnen de geestelijke gezondheid positief stimuleren. Voldoende rust (en slapen) zou de cortisol spiegel naar beneden kunnen brengen (dit is wetenschappelijk overigens nog niet bewezen). Zorg voor voldoende pauzes. Na elke inspanning zou een korte tijd voor ontspanning moeten volgen. Gezonde voeding helpt je lichaam voldoende en goede voedingstoffen binnen te krijgen. Koffie, alcohol, chocolade, cola en (veel) suiker zou men beter (tijdelijk) kunnen laten staan.
Therapie en begeleiding voor mensen met autisme
Bovenstaande tips voor de aanpak van stress in het algemeen, zijn voor iedereen toe te passen. Er zijn verschillende onderzoeken gedaan naar therapieën en begeleiding voor mensen met autisme, waarbij ook aandacht wordt besteed aan stress. Cognitieve gedragstherapie blijkt een effectieve therapie bij kinderen met angststoornissen. Een onderzoek naar de mindfulness methode liet ook goede resultaten zien. (Bron: samenvatting literatuuronderzoek Autisme en Stress 24 maart 2015 op de website van NVA).
Aanpassingen voor problemen in het dagelijks leven
Voor de problemen die men in het dagelijks leven ondervindt, kunnen oplossingen gezocht worden die stressverlagend kunnen werken. Persoonlijke begeleiding kan bijvoorbeeld een grote steun zijn om een juiste balans te vinden tussen spanning en ontspanning. Op het werk kunnen aanpassingen veel stressoren weghalen, bijvoorbeeld door het inrichten van een vaste, rustige werkplek, een heldere taakbeschrijving of afgebakend werk. Kleine hulpjes, bijvoorbeeld een mobiele telefoon met handige apps voor autisten, kunnen hulp bieden. Zo is er een SociaalOpStap app voor jongeren die uitleg geeft welke handeling in een bepaalde sociale situatie gewenst is. Met de app PictogramAgenda kun je bijvoorbeeld de werkzaamheden in je dag inplannen met behulp van pictogrammen.
graag wil ik van mijn afschrijven Ben een Man van 43 (PDD-NOS))(jaar(Woont Zelfstandig)
Jaren heb ik begeleiding gehad totdat(veel geleerd en we waren uitgepraat) vorig jaar gezegd dat ik het zelf kon dat ging goed ging zelfstandige dingen zoals alleen op vakantie gaan en dingen die ik bang was heb ik gedaan, ben op meditatie les gegaan om mijn onrust weg te halen.
Totdat dit jaar hebben we besloten om de baan op te zeggen (Het werk was erg leuk drie jaar gewerkt),want mijn werkgever begreep mijn Autisme niet ,want de vele verandering van dit jaar en dat ik alles alleen moest doen aangeven dat ik hulp nodig had maar daar was geen gehoor .Ook prive ging het niet goed ,
Had toen de de tijd goede band met me begeleider maar dat is ook al mis gegaan omdat ik te veel eiste en te veel over mezelf praten.Dus nam ze afstand begrijpelijk
veel heb ik voor mensen gedaan ,maar niet voor mezelf gezord (Grenzen stellen vind ik moeilijk maar ik wil graag aanvoelen durven te zeggen ho tot hier)
Ben tot mijn Conclusie gekomen dat ik altijd levenscoach nodig heb zeker voor instantie waar ik altijd eerlijk over praten wat soms tegen gaan keren) het zou mooi zijn als gedeelte van mezelf weer terug komt(Luisterend oor,grapjes maken Dat is wat ik ben)) dat is mijn droom
Ik begrijp mensen die partner heeft met autisme
Ik heb vorig jaar mijn moeder verloren. Zij had autisme, waarschijnlijk het syndroom van Asperger, want ze was erg slim. Ik herken veel van wat er gezegd wordt over een ouder met autisme. Ik wilde toen ze hulp nodig had graag voor haar zorgen, maar ze zoog mij helemaal leeg. Uiteindelijk moest ze worden opgenomen in een ouderencentrum en ik had een leuke omgeving voor haar uitgezocht. Ze vond het helemaal niks. Hoewel ze zelf uit haar huis wilde en deze locatie heel erg leuk vond, kon ze er helemaal niet aarden. Het was heel moeilijk haar te blijven helpen. Ze stierf uiteindelijk aan een longontsteking. Ze wilde niet meer leven. Hoewel ze al 93 was, was de manier waarop dit allemaal gegaan is, heel traumatisch voor mij. Ze kan er niks aan doen dat ze zo is, maar ik ben desondanks zo boos op haar.
Als ik jouw reactie zo lees, duiden de handelingen van je moeder niet specifiek op Asperger syndroom. Integendeel zelfs… Ze wou zelf het huis uit? Ze zoog je leeg?
Zelf vind ik het ook verschrikkelijk als mensen hulp opdringen i.p.v. aan te bieden. Als iemand nee zegt, begin er dan aub niet aan, ook al zijn de intenties oprecht en goed bedoeld.
Ik woon in een instelling de teamleider is van mening dat ik een harde persoonlijke begeleider moet houden, terwijl ze een lief en zacht aardig persoonlijke begeleidster bewust hebben weg gehaald bij mij.
Nu gaat het niet met mij goed hierdoor de persoonlijke begeleider beloofd dingen die hij niet na komt, maak van alles een punt, niet inleven is een factor werkt met gedragsregulatie terwijl ik stemming wisselingen krijg, en zegt meerdere malen: als je niet luistert dan doe ik niets meer voor je” terwijl de problemen zich opstapelen iemand tips voor mij?
Hoi! Ik heb maar 1 tip voor je; blijven vechten voor jezelf en wat JIJ nodig hebt! Als ze in de instelling niet naar jou en jouw behoeftes luisteren probeer dan iemand anders te vinden die jou begrijpt en die je wil helpen daarbij. Ook in instellingen en klinieken gaat veel mis. Men snapt vaak niet wat mensen nodig hebben( wat jij zegt; harde aanpak of zachte aanpak) maar blijf opkomen voor jezelf totdat iemand het snapt! Je bent het waard!!!! Ga er voor!!!!! Je hebt ook bewijs; het gaat nu niet goed, waarschijnlijk ging het beter toen je een zachtere begeleider had, zeg dat tegen ze, en blijf dat zeggen!
Ter voorkoming van stressopbouw dient de autist goed te worden geobserveerd. De autist is geneigd diens stress te verbergen of te ontkennen. Hoe herken je dan het optreden van stress bij de autist? Dit lukt niet goed, de stressopbouw is gaande en je merkt dit pas bij voorbeeld door onrust of hyperventileren. Merk je de opbouw tijdig op, dan kan je ingrijpen met inderdaad ontspannings oefeningen. Vooral ademhalingsoefeningen! Echter! De autist opereert ook zelfstandig. Ben je er niet bij, dan moet de autist de stress zelfstandig te lijf gaan, maar deze zal de stress niet als zodanig benoemen en bij zichzelf vaststellen. Coping gedrag ontbreekt. Ik noem 2 voorbeelden van uit de hand gelopen stressopbouw. A. Bij bewuste opwekking van stress, door de autist te confronteren met diens stressgedrag en overig getoonde probleemgedrag, of doordat deze in een conflict situatie is beland [onheuse bejegening, provocatie, geschillen in het verkeer, grote mond krijgen en dergelijke] dan ontbreekt de coping en respondeert de autist niet meer op wat deze wordt gezegd en overkomt; het zo bekende afsluiten. Na dit afsluitgedrag worden de triggers doorlopend herhaald [“ik doe alles fout” e.d.] en raakt de persoon in kwestie wanhopig en kan tenslotte in een toestand raken, die lijkt op ‘grand mal’, ofwel de status epilepticus: hij/zij is niet aanspreekbaar meer en schakelt zichzelf uit. Specifiek epileptische spiertrekkingen in gezicht [ogen, mond] en gesticuleren worden zichtbaar. In dit stadium is weinig te doen en moet worden afgewacht hoe de autist geleidelijk uit deze positie kan worden bevrijd. Men dient uit alle macht te voorkomen dat deze omstandigheid optreedt. De autipas is het enig overgebleven signaal aan omstanders dat er iets met de autist aan de hand is en de pas wordt niet getoond, noch begrepen. B. Bij winkelen en handelen in drukke omgeving, kan de stress oplopen. Ben je erbij dan kan je dit tijdig onderkennen en ingrijpen, maar let je niet op, dan ontgaat de stressopbouw je uiteraard. Dan gaat iets fout. Er wordt bij voorbeeld verkeerd gepind en de stress neemt enorm toe, omdat “ook dat niet lukt”. De boodschappen logisch in tassen doen, lukt niet goed en wordt doorlopend hersteld. Eenmaal thuis blijkt de pinpas verdwenen en blijkt deze inderdaad te zijn achtergebleven in het pinapparaat. In deze gestresste positie kan meer fout gaan. De huissleutels worden niet snel gevonden en na het vinden worden de sloten wild opengedraaid. Het mobieltje is “weg”, maar blijkt in een andere zak te zitten dan gebruikelijk. De indruk, die de autist wekt is chaotisch. Beide voorbeelden zijn door mij waargenomen. Zij maken de autist zeer kwetsbaar onder alle omstandigheden. Bij de zelfstandig wonende autist leidt dit tot zeer kwalijke en risicovolle omstandigheden, omdat het paniek gedrag niet snel afneemt. Hierbij is tussenkomst van partner of hulpverlener/buddy noodzaak. Wat kan in praktische zin worden gedaan om dit soort voorvallen zoveel mogelijk te voorkomen. 1. benut een rustig moment voor bespreking van deze risico’s [cognitieve gedragsbeïnvloeding] en controleer of de boodschap is binnen gekomen. Voeg deze psycho-educatie in bij de lijst van overige momenten van training tot zelfredzaamheid en conflictbeheersing. 2. Zorg ervoor dat er bekendheid is bij anderen, dat dit gedrag kan optreden. 3. Neem nooit het besluit tot “hardere aanpak”. Dit zal juist als autonome trigger tot paniek gaan leiden. 4. Train de autist om rustige momenten voor boodschappen en buitenshuis activiteiten uit te kiezen en voorkom dat deze diverse activiteiten gelijktijdig onderneemt. Attendeer zo mogelijk tevoren de autist op zaken, die deze kunnen overkomen bij de voorgenomen activiteit. Denk aan drukte in de winkels en openbaar vervoer, laat de autist VROEG afspreken bij artsenbezoek of ziekenhuisconsulten, omdat de “einde dag irritatie” na 15.00 uur kan optreden bij de zorgaanbieder. Dit is maatwerk en verschilt van persoon tot persoon. 5. Verstrek de autist een alarm dat eenvoudig kan worden geactiveerd. Breng voorkeursnummers in het GSM toestel aan. Maak de autist meer zeker door te oefenen in lichaamshouding [strijdbaar, assertief, ontwapenend], dus voorkom het “kwetsbare beeld” dat deze kan uitstralen. Natuurlijk werken alle voorzorgen lang niet altijd en is het repareren geblazen. Opgelet! Onder repareren niet verstaan om het gebeurde te bespreken. Kalmeer de autist en breng iets onder diens aandacht, dat een rustgevende uitwerking op hem/haar heeft. Hiermee bereik je dat de autist zich als het ware weer opent. Voorkom overname van de onrust en het voor de autist opnemen. Dit wekt afhankelijkheid op. Immers: “bij nood, zal ik wel geholpen worden” is een onjuiste gedachtengang. De meer overkoepelende benadering in algemeenheid is de autist maximale zekerheid te bieden door deze te laten structureren en anticiperen. Zeg b.v.: “als je nu naar de supermarkt gaat, is het druk bij de kassa”. Controleer of deze waarschuwing is begrepen. Stress kan worden verminderd door energiemanagement, ofwel het plannen van elke activiteit en niet alles tegelijk. 6. Oefen, indien mogelijk met rollenspel een stressvolle omstandigheid en kijk wat de autist ermee kan. Voer geen pillen. Vermijd alcoholgebruik, omdat dit elke educatie doet verdwijnen. Blijf met groot geduld doorlopend bezig met het beleid, waardoor de autist de geleerde vaardigheden behoudt. Zorg ervoor dat deze de raadgevingen wil aanvaarden en zich daarvoor niet afsluit. Pogingen om met hard beleid gedragsveranderingen te bereiken zijn in Amerika mislukt. Er wordt wel gemeld dat bij niet praten door kleuters een hard optreden kan helpen, maar in die vorm zien wij in ons land het autisme zeer zelden. Ik hoop voor Mark dat hij een lieve coach heeft en geen ongeduldige begeleider, want daar heeft inderdaad niets aan. Men raadplege alle verschenen teksten op internet met dit thema als onderwerp of consulteert de site van de N.v.A.
Waar is mijn tekst gebleven? Ik had nog zo het een en ander te vertellen.
Maar terug naar Mark. Men kan overwegen om hem uit de inrichting te halen en een buddy of levenscoach voor hem te regelen via PGB. Autisme is een neurobiologische en aangeboren aandoening voor 170.000 Nederlanders voor wie nauwelijks iets wordt gedaan. Amsterdam telt naar schatting 10.000 autisten. In mijn straat ken ik er twee en deze zijn holbewoners geworden, je ziet ze niet. Wat doet de Overheid? Die draait de geldkraam dicht. HUIVERINGWEKKEND.
Dank je wel Willy .dat ga ik zeker doen.
gelukkig heb ik al iemand gevonden
Beste Alexander, ik wil even op jouw verhaal reageren. Ik zie dat je over ‘autisten’ praat. Is dit bewust of heb je het zo geleerd? Ik probeer niet oordelend te zijn, maar ik vind het lastig als je over ‘autisten’ praat. Het zijn ook gewoon mensen, maar dan met autisme. Ze zijn niet anders als andere mensen, want iedereen heeft wel een beetje autisme in zich. Wat ik eigenlijk wil zeggen is als je over mensen met autisme praat, je beter de term ‘autisten’ niet kunt gebruiken. Ik werk zelf ook met mensen met autisme en ik merk dat ze al snel worden weggezet als ‘de autist’. Zoals ik al zei zijn zij ook gewoon mensen en willen ze zo ook behandeld worden. Nogmaals, ik bedoel het niet verkeerd ik wil je er alleen even op wijzen.
Ik vind de term autist prima. Die gebruik ik ook voor mezelf. “Mensen met autisme” klinkt voor mij alsof ik heet autisme in de kast kan stoppen als mij dat niet uitkomt. Was het maar waar ..
Als ik zo om me heen kijk heb ik het idee dat je alleen begeleid wordt als je niet volwassen bent, of als het helemaal fout met je loopt. Ik ben na de dood van mijn moeder in haar eengezinshuurhuis blijven wonen. Groot huis en in de toekomst eigenlijk te duur voor mij. Daarom was ik voor mijzelf op zoek naar passende woonruimte. Kleiner en goedkoper. En in een wat rustigere omgeving! Ik heb geen verzorger nodig. Ik heb altijd voor mezelf gezorgd en kreeg pas op 44-jarige leeftijd de diagnose Syndroom van Asperger. Dat is nu 8 jaar geleden. Zo’n drie jaar geleden kreeg ik aan een kant buren naast me die niet bij me passen. Ik ben heel gevoelig voor geluiden. Mijn buren waren jongeren die onder Jeugdzorg vielen en die moesten leren zelfstandig te worden. Ik had geen hekel aan ze! Triest genoeg als je als jongere niet in de omgeving van je ouders/familie zelfstandig kunt leren worden. Binnen de instelling waar ze onder vielen rommelde het ook nogal.. het werd een zooitje. Rommel, geluiden op tijdstippen dat ik slaap. Nu ben ik niet het type zeikerd dat steeds komt zeuren … en zeker bij die jongeren niet … Ik liet het ze met humor weten als ik last van hun geluid had. Dan ging ik om half vijf ‘s nachts bij ze aan de deur om te vragen of ik nu eens een keer mocht slapen. Ik was er wel supergestresst van, nog steeds eigenlijk. Al zijn ze in september afgelopen jaar vertrokken. Aan de andere kant heb ik een studentenhuis voor buitenlandse studenten…(Nee, dit verzin ik niet …!) Ik woon in een huurhuis en heb de woningbouwvereniging benaderd. Natuurlijk is in deze situatie verhuizen het eerste waar je aan denkt…maar waarheen? Ik heb een paar keer gereageerd als er ergens een huis leegstond… maar dan was ik van de regen in de drup terechtgekomen. De jongeren van Jeugdzorg zijn weg. Ik hoop dat ze uiteindelijk nog goed terechtkomen. En de andere kant … de studenten wonen er een jaar en vertrekken daarna weer. Dan is het weer tijd voor een nieuw stel druiloren. Ik loop nog steeds op eieren … maar ik wacht nu tot ik 55 ben. Dan hoop ik naar een serviceflat te gaan, of een ouderenflat. Ik moet nog iets meer als 3 jaar wachten. Of moet ik wachten tot ik er wat van overhoud? Wat ik zo ontzettend triest vind is dat als het te laat is de hulpverleners niet aan te slepen zijn. Maatschappelijk werk, psychologen, als het echt slecht gaat opname in een instelling of ziekenhuis, maar om het te voorkomen word ik totaal genegeerd. Ik heb een leven achter de rug waarin ik “normaal” moest doen. En daar ben ik heel goed in geslaagd. Ik vraag me af of dat misschien niet mijn grootste valkuil is geworden in dit leven.
Wat erg dat je nog 3 jaar moet wachten. Er zijn zoveel ouderenflats en seniorenwoningen beschikbaar. Ik wil graag een normale eensgezinswoning omdat ik nog een thuiswonend kind heb en die mag ik niet inschrijven in een seniorenwoning, maar ik blijf aanbiedingen krijgen omdat ik 61 jaar ben. IK WIL GEEN SENIORENWONING EN IK HEB GEEN LAST VAN GELUID. Ik woon tussen jongeren, maar mijn appartementje is eigenlijk maar geschikt voor 1 persoon en er mogen officieel geen 2 mensen wonen. Ik vind het heel lastig voor je, al dat hokjes denken en omdat in mijn familie veel autisten en ADD-ers begrijp ik dat je heel gevoelig bent voor geluid. Ik heb familieleden, die met oordopjes in nog alles horen en heel veel moeite hebben om s´nachts te slapen. Ik denk dat men veel meer moet luisteren naar de wensen van mensen in plaats van alle hokjes in leeftijd en dergelijke.
Hallo
Ik heb vroeger ´n zwaar ongeluk gehad, ik kan spanningen niet aan, leren en alles wat er bij kwam begreep ik niet en nog niet.
Mijn moeder is 2 jaar geleden overleden en ik kan er niet mee omgaan er zijn erge spanningen in het gezin gekomen.
Wat er in mijn hoofd gebeurd is niet te begrijpen, ik heb het gevoel of alle veren springen, voel het ook letterlijk zo,, roep dan ook vaak, spring maar, dan weet ik tenminste waar het van komt. Mijn hoofd is dan zwaar, kan bijna mijn niet open houden, kan bijna niet vooruit komen. Ik heb bij psychologen gelopen, maar niemand zegt hier iets over.
Kan het echt zo zijn dat wat ik voel in mijn hoofd, kan dat ook echt gebeuren. Ik raak ook heel snel overprikkeld en kom bijna nergens meer.
Kunt u mij vertellen wat dit is.
Mvgr.Paula Verdurmen
Mijn autistische echtgenoot werd dit jaar voor de 4de maal opgenomen en ik dring erop aan dat men daar rekening mee houdt. Dus niet hem bestoken met informatie, niet doorlopend van kamer veranderen en opletten. Ik vraag de specialist of deze bekend is met autisme en ja hoor, dat zijn ze dan.
Hoe pakt het uit? Mijn echtgenoot wordt bestookt met informatie, die hij zelfs niet binnenlaat. Dus bel ik met die artsen en meld dit. Een enkele keer word ik keurig gebeld, maar dat is snel voorbij, omdat mijn echtgenoot speelt dat hij de informatie heeft begrepen. Het komt maar niet over en voor je het weet ben je drammer[denk ik]. Hoe loopt het? Partner wordt bij voortduring verkast in dat ziekenhuis en bestookt met voor hem onbegrijpelijke informatie. Enige dagen geleden trad delier op. Ik hoor het niet en de deskundige houdt het op “dat komt vaker voor”. Dit kreeg ik te horen van partner. Deze werd tussendoor opgenomen in een eerste lijn verpleegkundige zorg. Daar werden uro-genitale fouten gemaakt, die lijken op mishandeling. Ik vroeg naar wat er was gebeurd. Hij bleek alles te hebben vergeten. IK haalde hem uit die instelling en wat we zagen was werkelijk de overtreffende trap van geknoei met een CAD. Klacht ingediend en die kwam hard aan. Of ik alsjeblieft er verder niks mee doe. Dan het algemene ziekenhuis. Ondanks de ervaringen, delier en dergelijke, is er geen hulp, begrip, communicatie. Het is volstrekt zinloos om daar aan te geven wat de patiënt in co-morbiditeit mankeert. Partner in het ziekenhuis betekent voor mij dweilen met de kraan open, alles loopt er weer enorm uit de hand. De NvA besteedt hieraan onvoldoende aandacht, mede als gevolg van de bezuinigingen in de zorg rond de ASS-problematiek. Men moet toch inzien dat bij 1:100 personen iets met ASS-problemen speelt, maar kennelijk worden deze patiënten weggezet als erg vriendelijk en coöperatief, want dat zijn ze wel degelijk. Onder die meegaandheid zit dat vreselijke autisme, dat begeleiding in alles tot noodzaak maakt. Er wordt doorlopend veel te gemakkelijk over het syndroom gesproken. Men weet niet waar het over gaat.
Er klopt veel.autisten zijn zeer meegaand.ben ik ook.volg een dagprogramma bv.maar bleek later dat veel spanning (spier) opleverde. Met diverse lichamelijke klachten.merk vaak niet dat over mn grenzen ga.
Ben mede door autisme tot delict gekomen.verkering in denken.langdurige lichamelijke en gee s t elijk overbelasting.nu in knie vol dagprogramma. Slijmbeurs zweepslag diverse overbelasting ik heb t te laat gemerkt.grenzen voel ik slecht aan
Alle mensen kunnen hun grenzen overschrijden. De vraag is of mensen met autisme, daaraan erger lijden dan mensen zonder autisme.
Het is goed om je ervan bewust te zijn dat je grenzen overgaat. Als alle informerende boeken daarover niet goed werken, kan een life-coach mogelijk daarbij behulpzaam zijn. Die kijkt even met je mee.
Voor iedereen geldt dus dat je bij alles wat je doet, rustmomenten inbouwt. Hier kijken we dus naar:
– wat kan ik aan?
– hoe houd ik mezelf daarbij rustig?
– hoelang ga ik door met iets?
– word ik niet erkend als mens met autisme, draag dan de autipas. [NvA kan die leveren].Ga vooral niet op de sites je persoonlijke verhalen vertellen, waaraan een vraag vast zit, maar zoek hulp in natura bij een geselecteerde ZORGAANBIEDER. MEE is er zo een. Het is altijd goed om je zorgen te delen met anderen. Daarvoor kan je hier natuurlijk schrijven wat je overkomt, maar helpt dat je wel echt verder? Ik denk van niet. Voor elk uniek mens, dient zorgvuldig te worden meegekeken naar de mogelijkheden, die er voor hem/haar zijn. Jongeren ontvangen thans meer hulp dan ouderen. Ik zou zeggen: grijp elke kans om je bestaan te voorzien van structuur en houd alles prikkelarm.
Daarover zijn boekenkasten volgeschreven, maar elk mens, jong of oud, heeft een “op maat behandeling” nodig. Kom voor jezelf op, of laat je daarbij door een vertrouweling bijstaan.
Neem nooit teveel hooi op je vork en schrijf dat op een vel papier en hang dat op een zichtbare plek, waar je verblijft. En dan niet 10 briefjes voor jezelf, want die lees je niet. Houd het eenvoudig! Alles stap voor stap.